Bevallen in een raket.:

Baby kauwt op Nijntje in de MaxiCosi, veilig op de voorstoel naast mij, airbag uit, ruitenwissers aan, wis, wis, wis. Hoera! Baby's eerste (natte) sneeuw. Ik vond dat een hele gebeurtenis. Iets om bij stil te staan. Maar toen zette ik het nieuws aan.

"Over vijftien jaar wordt de eerste astronaut naar Mars gestuurd, en aangezien de helft van de mensen-in-opleiding een vrouw is, is de kans groot dat de eerste die een voet [of naaldhak] op Mars zet, een vrouw zal zijn."

Op de persconferentie werden de vrouwelijke astronauten de kleren van het lijf gevraagd (niet dubbelzinnig bedoeld). Ophef was er alleen over het soort vragen. "Hoe doe je dat dan met ongesteld zijn in een raket?" (Ik probeerde mij voor te stellen hoe lastig het is om een tampon tussen je benen te duwen wanneer het nare ding steeds omhoog stijgt door de anti-zwaartekracht).

De vraag die ik graag had willen stellen was deze... STEL JE VOOR dat je vast zit in die raket. Je hebt je man en hond/ kat/ hamster vrij emotioneel gedag gezwaaid voor de komende zeven maanden (Mars lijkt mij erg ver weg). Drie, twee, een, BOEM, daar ga je dan. Op naar Mars. De hele wereld kijkt gespannen toe. NASA is je grootste fan. Je bent net de dampkring door, de gatenkazige ozonlaag komt in beeld en opeens realiseer je je iets groots. Niet dat je als eerste vrouw "in the history of man" naar Mars gaat. Neen. Eerder dat je jouw menstruatie al twee maanden niet meer voor bij hebt zien komen. Je zag het niet aankomen, met alle stress voor het raket-reisje. Met moeite plas je over een stickje heen (die zitten toevallig in het EHBO-kistje aan boord), en ja hoor. ZWANGER. Al snel trek je die te grote ruimtepakken aan omdat je groeiende buik spijtig genoeg niet meer in dat maatje 36 past.

Een paar maanden later hang je puffend en krijsend in die raket. Met zo'n vissenkom op je kop, voor zuurstof, en het bloed dat - weer door het gebrek aan zwaartekracht - tegen het plafond aankleeft. Geen kip die je hoort gillen. Wat komt daar uit? Is het een baby? Nee, wat is het echt? Juist ja, 's werelds eerste menselijke marsmannetje. Letterlijk.

Hoe zit dat dan met hechtingen? Kraamvisite? Plan die maar eens in als je in de ruimte bevalt. Ik zie het bezoek al aankomen zweven met hun TomTom optimistisch in de aanslag; dat wordt 'm dus niet. En hoe krijg je zo'n baby elke keer aan de tiet als het uit- en aantrekken van zo'n ruimtepak lastiger is dan Ross in Friends die nat van het zweet op zijn eerste date zijn strakke leren broek omhoog trachtte te hijsen (maar dat niet lukte) na een zenuwachtig toiletbezoek?

Helaas was ik niet bij die persconferentie. Ik had geen tijd. Ik was druk hier op aarde, met Baby en zijn eerste sneeuwvlokjes.