Beste baan op aarde!

"En wat doe jij zoal?" vraagt iemand mij voor de zoveelste keer. Hij / zij is dokter, bloemist, bank-manager, advocaat, pilote, cum-laude onderzoeker, meubelimporteur. 

"Ik ben nu full-time moeder," antwoord ik rustig.

De ogen van mijn ondervrager richten zich naar de grond, zoals bijna iedereen die om deze informatie vraagt. De twee ronde bollen kijken mij schichtig aan, schieten dan naar rechts. Er volgt een snelle schouder-ophaal, een zucht, en een, "Oh. Ja. Ehm..."

Alsof er goede redenen zijn voor plaatsvervangende schaamte. Alle verwachte status meteen door het putje gespoeld. Alsof mijn geblader door universiteitsboeken voor niets was; al die jaren ervaring vergaren op kantoren, scholen, TV-studio's, filmfestivallen, en andere instituten waar ik netjes de kost verdiende, voor niets waren. Als een koningin die verkondigt dat ze deze dagen liever vies WC-papier uit rioolwater zeeft, dan over haar land regeert.

Lang heb ik mij hier tegen verzet, boos om gemaakt. Onmiddelijk begon ik mezelf te verdedigen, en legde uit wat mijn huidige situatie was.

Maar nu? Nu Niet meer. Nee dank je. Ik ben namelijk apetrots om Babys mama te mogen zijn; super dankbaar dat ik zoveel tijd met hem door mag brengen. Die poepluiers kunnen mij geen reet schelen. Het huis schoonmaken hoort erbij.

Ik mag een mens opvoeden. Helemaal zelf. En wat doe ik hard mijn best! Ik glim van trots wanneer ik zie dat hij mij écht wel gehoord heeft, in die twee talen, driftig naar de donkere kerstboom wijst en dan roept, "Aan? On?" 

"De lichtjes? The lights?"

"Ja!" En hij dan straalt hij.

Vandaag verdween de boom weer in zijn huisje. Een heel jaar slaapt ie in z'n grote doos.

"Bye bye!" roept Baby hem na, als ik de boom met mannenkracht de steile trap op zuil.

Dat mag ik meemaken. Van dichtbij. Hoe Baby zich steeds meer ontwikkelt tot een van de spectaculaire mensen die ik ooit heb ontmoet. 

Ik kan me niets mooiers voorstellen.

Full-time mama. De meest prachtige baan op Aarde. Duizendmaal hoera!