Besef...hoe trots je kunt zijn...

Daar zit ik dan…te wachten in het ziekenhuis, terwijl mijn oudste dochter op de OK of ondertussen waarschijnlijk al op de uitslaapkamer ligt. Het was een bewogen weekje, waarin we voor ons gevoel meer in het ziekenhuis hebben gezeten dan thuis. Een week waarin ik allerlei scenario’s aan me voorbij zag gaan, de meest simpele (bv. Pfeiffer) tot de meest ernstige (van dokters die van met snor ineens naar zonder snor gingen enzo (wie deze niet snapt, kijk dan ‘Achtste groepers huilen niet’)). Het bleek uiteindelijk een bacterie en het vocht enzo wordt nu verwijderd onder narcose. Een week waarin je bedenkt dat je alles zo vanzelfsprekend vindt soms. Vanzelfsprekend dat mijn meiden er zijn en dat het goed met ze gaat. Dat ze soms bloedirritant kunnen zijn, dat we soms ruzie kunnen hebben, maar het altijd wel weer goed komt.

Nu ik hier zo zit bedenk ik wat Lynette deze week eigenlijk allemaal weer voor ‘nieuwe ervaringen’ opgedaan heeft. CT-scan, met contrast-vloeistof, bloedprikken waarbij ze elke keer eerst mis prikten (en ze houdt al zo van naalden..not), twee keer een hals-echo en dan ook nog een punctie, oftewel twee naalden in je hals. We zaten vanochtend even te tellen en het aantal artsen dat ze gezien heeft deze week ligt rond de vijftien. Nou weet ik dat het vast allemaal erger kan, maar ik ben er toch trots op dat ze dit allemaal maar gewoon ondergaan heeft. Dat besef je je dan ineens…
Een half jaar terug had ik ook zoiets met Lily. Het was de laatste schooldag op de basisschool, die avond was de musical en ze kregen hun schoolmap mee, samen met leuke speeches van de leerkrachten. Daar hoorde ik ineens dingen die ik niet eens allemaal wist. Haar juf zei dat het extra werk niet aan te slepen was, maar vooral dat ze heel behulpzaam is en ze een meisje uit de groep lager zo goed geholpen had met rekenen. Meerdere keren per week hielp ze haar, omdat dat meisje er moeite mee had, superleuk om te horen dat ze haar zo goed kon helpen. Verder las ik in haar map dat ze ergens opgeschreven had: “Niet oordelen over iemand als je hem of haar niet kent”, toch iets wat ik ze graag mee wil geven, dus fijn om dat terug te lezen. Toen ik zei dat ik toen best even trots op haar was, kreeg ik van een vriend de opmerking terug: ”Soms realiseer je je HOE trots je op ze bent...bedoel je ;)” En hij had gelijk. Natuurlijk ben je altijd trots op je kinderen, maar besef je het je niet altijd. En spreek je het zeker niet altijd uit.
Misschien moet ik dat wat vaker doen. Want ik ben ook trots als Lily wel weer eens dat huishoudelijke klusje doet dat haar zus zo fijn laat liggen en ik ben ook trots op Lynette dat ze op verschillende manieren zelf wat bijverdient, niet elke puber krijg je om half zes het bed uit om een krantenwijk te gaan doen. En zo zijn er nog genoeg andere dingen te noemen.
Maar misschien is het ook niet eens verkeerd dat je er niet altijd bij stilstaat, dat maakt de momenten van besef misschien wel nog mooier. Wat niet wegneemt dat het goed is om ze het zo nu en dan eens te zeggen en te laten merken.
Zoals ik me nu dus even heel bewust besef dat ik twee fantastische meiden hebben waar ik niet zonder zou willen. Al kan ik ze af en toe wel achter het behang plakken en zij mij waarschijnlijk, uiteindelijk zijn we een drie-eenheid die niet stuk kan.

Realiseer je af en toe even hoe trots je bent op je kinderen, familie, vrienden of wie dan ook, deel dat met ze en geniet van de mooie momenten! Soms besef je je even weer hoe belangrijk die zijn en hoeveel je daar van moet genieten!