Ben ik er wel voor in de wieg gelegd?

Afgelopen week had ik regelmatig momenten dat ik mezelf afvroeg "ben ik er wel voor in de wieg gelegd?"...Ben ik wel een geboren moeder?

Soms slaat de twijfel toe. Toen ik zwanger was, wist ik het zeker. Ik word zo'n oermoeder die alles kan. En ik zie dan altijd het plaatje voor van Oedermoeder Lot van Het Volk van Laaf uit de Efteling.Ze woont in een klein huisje met tig laafbaby'tjes en staat rustig een mandje met een baby erin te wiegen terwijl er van alles om haar heen gebeurd. 

In mijn fantasie doet Oermoeder Lot alles met het grootste gemak. Ze danst van het ene naar het andere kind en maakt tussendoor ook nog eens een biologische maaltijd met zelf geteelde groenten. Bakt taarten en gezonde koekjes in het weekend. Vult de lunchboxen voor alle kids met verantwoorde spullen maar verstopt er stiekem toch een klein chocolaatje in. En doet ook nog aan vrijwilligerswerk in het plaatselijke bejaardenhuis.

's Avonds ploft ze moe maar voldaan op de bank. Drinkt een kopje kruidenthee en breit nog even een paar sokken of naait een complete garderobe voor de toneelvereniging van haar dochter. Had ik al verteld dat ze ook nog de was doet voor het rugbyteam waar al haar andere kinderen in zitten?

Oké back to me.

Ik heb ook een klein huisje net als oermoeder Lot. En dat is ook meteen de enige overeenkomst....

In dat kleine huisje woon ik met een volwassen man, een jongetje van 10 maanden en een cavia van 5 jaar.

Ze zitten niet op rugby of ballet maar maken wel een hoop was. 

Voor mijn vriend hoef ik geen boterhammen te smeren dus die goed gevulde lunchbox kan van de 'to do list'.Wel kook ik elke dag een gezonde maaltijd (behalve op zaterdag want dan eten we frietjes). 

En toch vond ik deze week een uitdaging. Ik stond eigenlijk een beetje op standje overleven.

Mateo was een klein draakje met als favoriete hobby krijsend op mijn voeten gaan liggen. Oh en overal maar dan ook echt overal aan zitten, op kauwen en aan trekken terwijl ik toch regelmatig aangaf dat ik daar niet zo op zat te wachten.

Toppunt was afgelopen donderdag. Toen heb ik  huilend aan tafel gezeten na een krijssalvo van Mateo waar de sirenes de eerste maandag van de maand jaloers op zouden zijn. Ik trok het echt niet meer.

Ik voelde me zo'n slechte moeder. Man en ik heb er maar 1! Dus ik voelde me ook een enorme wat. Dat ik 1 kind niet eens aan kon zeg.En dat ik ook niet gewoon geduldig kon blijven, net als Oedermoeder Lot. Gewoon blijven wiegen met dat mandje en wachten tot het kind rustig wordt.Zelf rustig blijven.....In plaats daarvan raak ik in paniek. Wat doe ik verkeerd?Ik kan ook helemaal niks....

Afijn dat zijn dus de momenten dat ik me afvraag of ik er wel voor in de wieg ben gelegd. Moeder zijn.In mijn fantasie, vertrouwt een moeder altijd op haar instinct, in zichzelf en op de goede afloop. Nou bij echt alles ging dat afgelopen week mis.

Ben ik de enige of zijn er meer mama's die dat weleens voelen?

Overigens vind ik het het merendeel van de tijd het allerleukst wat er is, mama zijn. Met alle uitdagingen die erbij komen kijken. Maar soms komt die onzekerheid aan de deur rammelen en schudt alles weer even door elkaar. Super vervelend maar het mooie is wel, dat ik dan van de momenten die ik misschien te snel voor lief neem (een knuffel, het gebrabbel, eindeloos hetzelfde boekje doorbladeren) weer enorm geniet.