Bekkeninstabiliteit revalidatiecentrum Rotterdam!

Na mijn bevalling had ik zo gehoopt dat de bekkenpijn verminderd zou zijn,  helaas niets is minder waar. De soort pijn is wel veranderd, zoals ik eerder omschreef had ik in mijn zwangerschap het gevoel dat buiten de stekende pijn bij het SI gewricht ook mijn bekkenbodem over de grond sleepte. Dat gevoel is gelukkig langzaam weg getrokken, ook mijn vele wc bezoekjes zijn weer terug gedraaid naar een normaal niveau. Maar ja wat is er wel gebleven...

Kort na de bevalling leek het wel of het bijna weg was,  ik zat vol adrenaline en ik liep dan ook te snel van stapel, bed rust in de kraamweek ,hoe dom kan je zijn heb ik ook niet gedaan. Ik voelde de pijn weer van kwaad tot erger opkomen,  en daar was het moment dan ik stond onderaan de trap met baby en ik wist met geen mogelijkheid hoe ik naar boven zou gaan.  Snel ben ik begonnen bij een nieuwe bekkenfysiotherapeut. Lieve vrouw maar kort door de bocht het hielp geen reet. Mijn beperkingen werden alsmaar groter ik zal er wat opsommen.

*traplopen ging amper *stil staan hield ik nog geen 5min vol *stukje lopen lukte max 20min met ondersteuning *in de bank of op een stoel zitten nog geen 30min...

Ik liep als een waggelende pinguin, recht normaal lopen lukte gewoon niet,  en ik voelde constant een stekende pijn of er een mes in me heup werd gestoken. Na ongeveer 4maanden na de bevalling kwam daar ook nog extra bij dat door de manier van lopen en bewegen, ik mijn lichaam zo verkeerd ben gaan compenseren, dat ik ook last kreeg van het midden van mijn rug daar had ik constant het gevoel of ik een rugzak met 25kilo op mijn rug had zitten, maar dan niet eventjes nee de hele dag.  Ik zat gevangen in mijn eigen lichaam,  constant pijn dag in dag uit.  Ik heb van de huisarts medicatie gekregen,  tramadol, deze is erg heftig en nam ik alleen als ik echt niet meer kon,  ik wilde het niet iedere dag innemen want dan zou ik door de pijnstilling maar doorgaan en de schade nog groter maken.  

Met veel dingen had ik hulp,  mijn man die de boodschappen haalt, mijn lieve moeder die helpt poetsen etc etc.

Ik was vastbesloten dat ik zodra het mocht wilde gaan revalideren in rotterdam dit centrum is gespecialiseerd in bekken en rug klachten, en voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan als ik daar geweest zou zijn. Maar je moet minimaal wachten tot een half jaar a 10 maanden na de bevalling omdat bekkenklachten vaak vanzelf verminderen als je hormonen zakken. Uiteraard was dit bij mij niet het geval. 

Eind 2018 zat er een patiënten stop voor cz zorgverzekeraar bij het spine and joint, dus ik moest wachten, in november mocht je je weer aanmelden voor begin 2019, Dat deed ik dan ook meteen. In februari had ik dan eindelijk mijn intake gesprek, wat was ik blij , begrip en erkenning voor mijn probleem,  middels gesprekken en echo's en andere onderzoekjes was al snel duidelijk wat er mis was,  mijn spieren werkten totaal niet meer samen of gewoon niet,  en ik kreeg dezelfde dag nog te horen dat ik er mocht starten. Opgelucht ging ik naar huis...

Je hebt er 2 keuzes of 2 halve dagen in de week of 1 hele dag in de week. Ik heb goed overwogen wat ik zou doen, want me lichaam is natuurlijk niets meer gewend , maar gezien de afstand en de files van en naar rotterdam koos ik voor 1 hele dag in de week, 2 maanden lang. 

In maart was het dan zover,  ik zat in een groep met 4 andere mensen, gevarieerd van bekkenklachten/rugklachten. Ik kreeg mijn therapeut aangewezen, die de persoonlijke oefeningen en activiteiten zou doen,  ook doe je veel groepsgewijs.  Het was heel erg bijzonder de eerste dag want eindelijk was ik samen met mensen die mij begrepen, die wisten wat ik al die tijd al onderging. Het klinkt misschien raar maar dit is zo belangrijk want in je directe omgeving stuit je geregeld op onbegrip omdat het niet begrepen word of word vergeleken met ja ik heb ook weleens rugpijn, nou had ik maar weleens rugpijn dan was de ellende nu niet zo groot. Ik vond het wel erg moeilijk me kwetsbaar op te stellen, gezien ik van de stempel niet lullen maar poetsen ben, en ik thuis al al die tijd een masker op had, en eigenlijk niet eens meer liet merken hoe slecht het echt ging.  Dat ging hier niet op, de ware aard kwam naar boven en in rotterdam mag je klagen,  mopperen en zelfs huilen. 

Ik leerde ontspannen, opnieuw lopen, traplopen,ademen,  op een totaal andere manier me lichaam opnieuw leren kennen en gebruiken. Ik heb overigens nooit de verwachting gehad pijnvrij daar de deur weer uit te wandelen, want dat zou heel erg onrealistisch zijn. Maar het had uiteindelijk wel wat resultaat, ik weet nu beter mijn dag in te delen, en hoe ik moet handelen als de pijn weer erg terug komt.  Mijn verwachting was wel dat mijn belastbaarheid hoger zou zijn. En dat valt momenteel vaak nog erg tegen,  ik kan geen hele dag op pad of ik ben nog zeer onvoldoende hersteld om mijn werk weer op te pakken, want lang staan of lopen geeft nog steeds problemen. Maar het rugzak gevoel van 25kilo is sterk verminderd, dus dat heb ik zoizo ermee gewonnen.

Ik vond het een pittig traject, maar ook een mooi traject, de vorderingen bij jezelf en je mede genootjes zien is fijn. Overigens is het echt een heel fijn revalidatiecentrum, de mensen zijn zo lief en nemen je echt serieus.  Ik heb dan ook een paar tips voor vrouwen of mannen met bekken/rug klachten. 

Blijf niet sukkelen bij de fysio waar je niet vooruit komt.  Ga zeker voor verder onderzoek naar bv rotterdam. Chronische pijn gaat niet vanzelf over,  zei helpen je met je probleem in kaart te brengen,  en maken een geschikt behandelplan. En nee ze zijn geen wondermiddel, maar wie weet ben je er net als ik toch iets mee geholpen.

Hoe ik nu verder moet, tsjah ik ga braaf verder met mijn oefeningen, volg een speciaal programma bij de sportschool,  en het is te hopen dat mijn belastbaarheid ooit nog hoger word, het heeft ook tijd nodig,  geduld die ik eigenlijk niet heb, maar ik moet....

Heb je vragen of wil je iets zeggen op mijn blog  laat gerust een reactie achter!

Liefs X Samantha 

www.instagram.com/sammy_fashionandlifestyle