Snap
  • Mama

Begin van mijn verhaal

Mijn eerste blog waarin ik toch redelijk anoniem eindelijk mijn verhaal kan vertellen.

Vandaag besloten mijn eerste blog te gaan schrijven. Al langere tijd twijfel of het goed voor mij is om mijn haal te delen met andere mamma's.

In september 2013 ben ik moeder geworden van een zoontje. Wat een mooi moment was dat. Na dat ik en mijn man besloten graag een kindje te willen was ik heel snel zwanger. Een enorme verrassing, dit omdat we er van uit gingen dat dit wel een jaar kon gaan duren. We waren de eerste van onze vrienden die een kindje zouden krijgen en hadden geen idee wat op ons af zou komen.

Natuurlijk een enorme blijdschap bij de 1e positieve test. Direct de familie verteld en onze beste vrienden (we konden ons niet inhouden). Ook was ik van mening dat wanneer het verkeerd zou gaan ik deze mensen nodig zou hebben en ik mogelijk geen zin had in het vertellen van het hele verhaal. Gelukkig is onze kleine worm lekker blijven plakken.

Maar al met 6 weken hield ik niks meer binnen. Overal had ik emmertjes staan omdat ik vaak de wc niet eens kon redden. Deze emmertjes waren tot 24 weken mijn beste vriendjes. Gelukkig ben ik best flink dus had genoeg reserves om opname in het ziekenhuis te voorkomen. Daarbij kwam dat ik met 16 weken een enorme instabiele bekken kreeg. Ik liep als een manke eend en kon weinig buitens huis doen. Omdat ik werk erg belangrijk vond heb ik al mijn energie in het werk gestopt. Toch moest ik met 30 weken zwangerschap stoppen.

Voor mijn zwangerschap dacht ik aan die enorme roze wolk waar ik in/op zou zitten. Helaas werd dit een enorme grijze donderwolk. Mensen vonden mij een aansteller en zeiden dat ik maar niet aan mijn kwaaltjes moest denken. Zo zou ik niet meer hoeven spugen en zou ik gewoon de hele dag mee kunnen winkelen.

Ik voelde mij alleen en niet begrepen. Thuis zorgde mijn man fantastisch voor mij maar hij kon niet 24/7 naast mij zitten. Hij had een drukke veel eisende baan.

Ik zat er enorm door heen en wist niet hoelang ik deze zwangerschap vol zou houden. Gelukkig werd ik goed begeleid door mijn verloskundige en ben ik natuurlijk bevallen met 38 weken. Enorm blij met onze mooie zoon. 

Ook was deze blijdschap maar voor een paar dagen. Onze zoon had een hoog billirubine en moest dagelijks geprikt worden. Rond het middag eten werden we dagelijks gebeld of hij opgenomen moest worden. Ik zat elke dag vol stress naar mijn telefoon te staren terwijl de tas voor het ziekenhuis klaar stond.

In de eerste week kreeg ik enorme angstaanvallen en heeft min. Man besloten thuis te blijven tot het beter ging. Toen mijn man weer moest werken nam mijn moeder het over. Geen dag kon ik alleen zijn. Na een paar weken ging het beter. Toen begonnen de huil dagen van mijn zoontje. Hij huilde de hele dag door sliep zo goed als niet over dag en had problemen met de voeding. Dit ging direct in mijn hoofd zitten 'ik ben een slechte moeder' 'ik kan helemaal niet goed voor mijn eigen zoon zorgen'. De irreële angst dat jeugdzorg hem bij me weg zou halen werd realiteit voor mij. 

Dit alles probeerde ik naar de buiten wereld te verhullen met een glimlach. Ik begon weer met werken en die glimlach werd en masker. Ik trok het niet meer. Mijn gevoel was weg en ik werd geleefd door wat ik dacht dat men van mijn verwachte. 

Toen mijn zoontje zo'n 5 maanden was knapte er iets bij mij. Inwas alleen thuis en mijn zoontje gooide iets op de grond (wat heel normaal is voor een kindje van 5 maanden). Ik storte in ik begon te huilen en durfde niet meer alleen te zijn met mijn zoon. Direct mijn moeder en de huisarts gebeld. Ik had direct hulp nodig.

Dit was het begin van een traject van artsen psychologen, psychiaters en opnames. 

7 jaar geleden

Ladu bedankt voor de lieve reactie. Het voelde direct fijn om te schrijven. het is fijn om herkenbare dingen te lezen en te horen !

7 jaar geleden

Dapper dat je je verhaal durft te vertellen! Ik hoop daar het voor jou ook helpt om het een plaatsje te gaan geven. Ik herken het helaas wel een beetje. Stressvolle zwangerschap en heftige kraamtijd gehad. Angst dast je kindje wordt weggehaald, slechte moeder voelen. Gelukkig is het hier nooit te erg geworden tot nu toe. Sterkte de komende tijd met je verhaal te vertellen