10 jaar geleden
Bang voor de dood
Afgelopen week is één van mijn beste vriendinnen haar broer verloren. Hij was pas 40. Hoe oneerlijk, gemeen en ongrijpbaar kan de dood toch zijn....
Afgelopen week is één van mijn beste vriendinnen haar broer verloren. Hij was pas 40. Hoe oneerlijk, gemeen en ongrijpbaar kan de dood toch zijn..... In januari had hij nog niets en nu is hij dood. Dood door een vreselijke ziekte. Op zo`n moment ga je weer eens extra nadenken over hoe goed wij het nu hebben. Dat we vooral NU niet moeten vergeten om te genieten.
De dood... toch blijft het iets engs, iets mysterieus. Ik stel graag vragen over simpele dingen, maar ook levensvragen ga ik zeker niet uit de weg. Wat ik dan wel verwacht zijn antwoorden. Antwoorden die er in het geval van de dood simpelweg niet zijn. Juist dat gegeven beangstigd mij ontzettend. Niemand weet wat, waarom, hoe en wanneer. Op iedere vraag is een antwoord, maar op deze vraag niet...
Als kind was ik al als de dood voor de dood. Waarom weet ik nog steeds niet, want ik had op dat gebied nog niet veel ingrijpende dingen meegemaakt. Ik was een heel diepzinnig meisje dat de dood niet begreep, maar wel graag wilde begrijpen.
Nu, ruim 30 jaar later, kan ik het onderwerp gemakkelijker laten rusten, maar na het vreselijke bericht van afgelopen week lijk ik weer even op dat kleine meisje van 30 jaar geleden. Het leven voelt nu zo warm zo te midden van ons knusse gezin. Dit wil ik voor altijd vasthouden......................Het liefst zou ik iedereen waar ik van houd in een glazen potje stoppen. Veilig voor het leed dat ooit komen gaat, maar zo is het leven niet.
Wat het leven dan wel is? Het leven is MEESTAL geweldig. Gelukkig hebben we daar wel een antwoord op.
belinda_vries
aller eerst gecondoleerd en heel veel sterkte ik betrek mijn kinderen erbij ik vertel ze eerlijk erover ze snappen de dood wel goed op hun manier ze hebben het mee gemaakt bij een vriendin die nog niet zolang geleden is overleden ze waren erbij absoluut niet gepland het gebeurde ze sliep rustig in ze zijn mee geweest naar de begrafenis ik heb ze uitgelegd dat iedereen daar afscheid neemt van het lichaam dat je dingen kan zeggen en dat er muziek word gedraaid waar iemand heel veel van hield en dat die begraven of gecremeerd ( wat ik ook heb uitgelegd) word en dat je daar heen kan gaan en dan nog kan praten er tegen als of diegene er nog is en dat ziel een sterretje is dat luistert en als je goed luistert dan krijg je antwoord ze nemen deze verklaring aan en hebben tot nog geen behoefte om er over te praten ik vind als een kind diegene heeft gekend dat hij/zij ook betrokken kan worden mits je het zelf aan kan om het afscheid mee te maken het is voor de kinderen toch ook een verwerking en ja ze stellen vragen op hun niveau en die kan je beantwoorden maar het is wat jij wilt en aankan het is niet een makkelijk besluit ik sta er anders in als jij het is altijd jou beslissing maar mijn ervaring is positief
braamn
Ten eerste gecondoleerd en heel erg veel sterkte natuurlijk. Inderdaad erg moeilijk. Wij zeggen dan dat iemand dan 'even' in een kist gaat en later een sterretje wordt..
braamn
Ja, heel logisch, maar kan gelukkig nog jaaaaaaren duren..
nahsuusje
ik had dit vooral toen mijn oma overleed (andere oma en opas waren al dood), dat ik het gevoel had van shit nu zijn mn ouders de logische volgende...