BAM. Dat was de doodslag voor onze vriendschap...

We waren jeugdvriendinnen. Op de vroege basisschool speelden we al bijna elke dag met elkaar. Na de basisschool verloren we elkaar wel enige tijd uit het oog, omdat zij naar een andere middelbare school ging, in een dorp 20 kilometer verderop. Maar op een mooie zomeravond kwamen we elkaar weer tegen in een speeltuintje in de buurt en we pakten ons contact weer op. We speelden niet meer samen, we waren immers ouder en stoerder geworden, maar we 'hingen' gezellig rond in de buurt en schreven hele vriendinnenschriftjes vol. Over verliefd zijn en jongens enzo. Ik heb de helft van die schriftjes nog steeds. Onze levens verschilden totaal van elkaar, maar toch zochten we elkaar telkens op. Ook toen we wat verder uit elkaar gingen wonen. Ook toen we relaties kregen. We zagen elkaar altijd zónder de jongens erbij. Met z'n tweetjes klikte het gewoon beter. In relatiecrisissen vingen we elkaar met liefde op. Praatten uuuuren om elkaar te troosten. Bij mij is dat gelukkig maar 1 keer voorgekomen. En die relatie is ook nog goed gekomen ook.... Ben er nu al zeven jaar mee getrouwd. :-)

Toen mijn man en ik gingen trouwen, leek het ons mooi en leuk om onze beste vrienden te vragen als getuige. Mijn man vroeg zijn beste kameraad. En ik vroeg haar, mijn jeugdvriendin. Het contact was wel ietsje minder op dat moment, maar als we elkaar zagen, zo eens in de paar maanden, was het toch wel erg warm en als vanouds. Ik vond haar ondanks dat een zeer geschikte kandidate. Zo'n vriendschap die al zoooo lang duurde, dat kon toch niet kapot?

Tijdens een vriendinnen etentje stelde ik haar de eervolle vraag. En ik kreeg een heel onverwacht bizar antwoord.... Nee, ze bedankte voor de eer. Ik was met stomheid geslagen. Die had ik niet zien aankomen. Zij wel, zij had het scenario dat ik haar misschíen wel eens zou kunnen gaan vragen al voorbereid en er dus al goed van te voren over nagedacht. Daarom kon ze mij zo direct het antwoord 'nee' geven. Maar haar uitleg waarom, dat kwam bij mij niet meer binnen. Daarvoor was ik te erg uit het veld geslagen.

Daarover hadden we de dagen erna via email contact. Ik vroeg haar of ze het nogmaals uit wilde leggen, want ik snapte het echt niet. En ze legde het uit. En via geschreven taal komt het natuurlijk allemaal wat 'harder' over. Ze kon niet getuigen op een huwelijk waar ze niet 100% achter stond. Ze gunde me een getuige die dat wél stond. Tja, dat is op zich wel lief van haar. Maar waaróm kon ze er niet 100% achter staan? Mijn aanstaande en ik hadden al bijna tien jaar een relatie! Iedereen zag wel dat het super goed zat tussen ons..... Behalve zij! My besty! En dat deed pijn....... Ze bleek nog steeds met die ene crisis van zeven jaar daarvoor in haar hoofd te zitten. Die ene crisis waarin ze mij zo goed had opgevangen. Zo goed had getroost. Opgepept. Ze moest met lede ogen aanzien dat het weer goed kwam tussen ons. Ze stond daar niet achter. Na alles wat we samen besproken hadden. En na zeven jaar dacht ze daar nog steeds hetzelfde over. Ze heeft zeven jaar lang haar ogen gesloten voor het feit dat het toch wel goed zat tussen ons. Of ze heeft het willen zien.... Of ze heeft gewoon geen interesse meer hierin gehad... Geen idee. Er ging een hele beerput open. Om mij te overtuigen hoe 'slecht' we bij elkaar pasten, schreef ze hele gemene dingen over mijn man en onze relatie. Ze had echt een heel verkeerd beeld opgebouwd in haar hoofd over onze relatie in de loop van al die jaren. En ze was er niet van af te brengen. Wat ik ook voor weerwoord gaf. Ik was in ieder geval zeer diep gekrenkt.Geraakt recht in mijn hart. Door mijn hartsvriendin. Tenminste, ik dácht dat zij mijn hartsvriendin was....

Uiteindelijk is één van mijn zusjes mijn getuige geweest. En we hebben een super knalfeest gehad. Een onvergetelijke mooie dag. Zonder háár. Ik had haar nog wel voor de goede orde op de receptie uitgenodigd. Maar ze is niet geweest. Wat ik ook wel begreep.

Dankzij internet bleven we op afstand toch een klein beetje in contact met elkaar. Niet direct. Maar we zagen elkaars bezigheden wel op Hyves voorbij komen. Na een paar maanden nodigde ze me uit voor een drankje. Ze wilde me iets vertellen. Ik dacht dat ze zou gaan vertellen dat ze spijt had van de hele situatie. Dat als ze het over zou kunnen doen, dat ze het anders zou doen. Dus ik ging met die verwachting op haar uitnodiging in. Maar ze vertelde me ander nieuws. Ze was zwanger. Leuk voor haar, maar ik kon niet enthousiast reageren, want ik had iets anders verwacht. Iets anders gehóópt. Omdat ze er zelf niet meer over begon tijdens dat gesprek, heb ik het uiteindelijk zelf maar gevraagd: Hoe dacht zij nu over de hele getuige-situatie? Haar antwoord was: 'nog altijd hetzelfde. Ik sta nog steeds volledig achter mijn keuze'.  BAM. Dat was de doodslag voor onze vriendschap.

We zijn inmiddels ruim zeven jaar verder. En vier kinderen. Zij heeft er twee en ik heb er twee. Hoe leuk was het geweest als we nog persoonlijk contact hadden gehad?! Ik ken haar niet echt als moeder zijnde. Heb haar nooit meer persoonlijk gesproken. We hebben nog wel sporadisch contact via facebook en whatsapp. Maar ik zou me haar stem niet meer kunnen herinneren, zo lang heb ik haar niet meer écht gesproken. Af en toe verlang ik er naar, en ben ik ook een tikkeltje nieuwsgierig hoe het weer zou zijn om haar in real life te zien en te spreken. Ik denk dat we weer gewoon op dezelfde voet verder zouden kunnen. Want ik ben zeer vergevingsgezind. En zij is absoluut niet kwaad op me ofzo. Ik denk dat zij zelfs een beetje wacht op de dag dat ik weer bij haar aanklop. Ze heeft het nooit letterlijk gezegd, maar ik voel gewoon dat haar deur wagenwijd voor me openstaat. Het siert haar zeer dat ze niet aandringt. Maar ik voel gewoon dat ze het balletje in mijn handen heeft gelegd.

Maar er is iets belangrijks wat me tegenhoudt: loyaliteit aan mijn man. En aan mijn familie. Zij zijn niet zo vergevingsgezind. Zij zouden me een naïeve slappe troela vinden als ik het contact weer met haar oppak. Ze zouden het niet begrijpen. Mijn man zou zich verraden en gekwetst voelen. Want wat ze ons heeft aangedaan, is niet niks.... Dus ik houd het contact maar af. We blijven via social media op afstand op de hoogte van elkaars leven. We praten af en toe over koetjes en kalfjes. Maar we zullen nooit meer oog in oog staan met elkaar. Dat is super jammer. Ik voel aan dat ik moet kiezen tussen haar of mijn man en familie. En dan kies ik 100.000% voor mijn man natuurlijk. 

1x heb ik het nogmaals aangedurfd, na een jaar of vier/vijf: Haar vragen hoe ze er ondertussen over denkt: onze steady relatie. Ze kan het immers een beetje volgen via facebook. Ze kan zien hoe goed het gaat tussen ons. Dat haar gedachte, dat we niet bij elkaar horen, toch wel verkeerd was. En ja, ze gaf het toe. Ze heeft me geschreven dat ze ons wél een leuk lief koppel vindt. Dat we het bewezen hebben. 

Maar het is te laat..... Jammer.

Als ik alleen was geweest. Was ik weer naar d'r toegegaan. Maar ik wil mijn man geen pijn doen. Ik blijf bij haar uit de buurt. En houd wel gewoon via Facebook en Whatsapp contact met haar, zoals het al jaren goed gaat op die manier. En onderdruk het verlangen om haar weer eens in het echt te zien.