Back to reality...

Dat was het dan. Mijn verlof zit er op, morgen mag ik weer gaan werken.

Ik heb een leuke baan en -misschien nog belangrijker- hele leuke collega's. Dus ik heb er eigenlijk best wel zin in.

Alleen voelt het dit keer wel héél erg dubbel. Dit is zo'n vreemd einde van mijn verlof.

De wereld staat op pauze. Mensen zien hun vrienden en families niet, iedereen werkt zoveel mogelijk thuis, de straten zijn leeg, horeca gesloten, vliegvelden uitgestorven en de scholen verlaten. En juist nu ga ik naar kantoor.

De afgelopen weken hebben wij in onze veilige bunker gezeten. Mijn ouders, broer, schoonzus en neefje zien we niet meer. Er worden geen bakkies met onze vriendinnetjes meer gedaan. Allemaal om vooral Raff te beschermen. Beschermen tegen dat enge virus wat als een overstroming de wereld in z'n greep heeft. Er is weinig bekend wat corona bij baby's doet, maar toch maakt juist dat me een beetje angstig.

En nu moet ik die bunker uit. Terug de samenleving in. Back to reality.

Op kantoor zijn er, vanzelfsprekend, maatregelingen genomen. Zo mogen er niet meer dan zes personen aanwezig zijn, is de telefonische bereikbaarheid beperkt tot een paar uurtjes per dag en blijft iedereen uiteraard op veilige afstand van elkaar. Niet echt de gezellige terugkomst die ik voor ogen had.

Ik heb enorm genoten van mijn zwangerschapsverlof. Het begon wat wankelig en het eindigt ronduit hartstikke gek. Maar ik heb een fijne tijd gehad. Eerst samen met Vajèn, later met Raff erbij. Alle vinkjes van mijn to-do lijstje zijn afgevinkt, ik heb gigantisch veel geknuffeld met mijn mooie kinderen en herinneringen voor het leven. 

Er zal geen kindje meer komen bij ons en dus ook geen verlof meer. Deze tijd krijg ik nooit meer terug. Dus ja, ik vind het jammer dat ik niet nog lekker ergens taartjes kon eten met Vajèn, de eerste keer kon zwemmen met Raff of een weekendje weg kon samen met Bart. Maar hé, dat komt wel weer en alle tijd om van mijn kindjes te genieten heb ik zeker gehad.

Gezien het lastig is om opvang voor de kinderen te regelen, zal er ook thuis gewerkt moeten worden. Zien jullie het voor je? Met een peuter die non-stop vragen stelt, een baby die alleen maar vastgehouden wil worden en dan -om de week- nog twee tieners die bergen schoolwerk hebben. Uitdaging!

Maar deze gaan we gewoon aan. Vanaf morgen ben ik niet meer alleen mama, maar ook weer een collega!

Liefs,

Esther

@vajenraffsp