Back in town

Een puinhoop, dat is de huidige stand van zaken.  Overal prulletjes die nog een goed plekje in huis moeten vinden. Een wasmand die elke dag tot de rand vol zit. Doodmoe in de avond maar te druk om op tijd te gaan slapen. Maar het is een goede keuze geweest om te verhuizen naar Nederland. Zoë geniet van alle aandacht, de grote tuin en het grote huis. Ondanks dat ze onze grenzen non stop opzoekt, is ze zichtbaar gelukkig en blij dat er familie in de buurt is. Hiér deden we het voor!

Ik vind alle veranderingen heftig. Ik moet eraan wennen dat een dorp -in vergelijking tot de grote stad- stilstaat. Alles is nog hetzelfde als 3.5 jaar geleden, op wat nieuwe woonwijken en wegen na. Maar ook ik geniet van het feit dat ik weer een bakkie kan drinken met mijn moeder en eindelijk de meiden kan ontmoeten die ik al maanden spreek via Instagram. Zo sprak ik vorige week af met Carmen (www.instagram.com/mamacar.nl) en ging ik afgelopen dinsdag met Mirthe, Sem en Zoë naar Amsterdam. (Www.instagram.com/Mirthe) ik hou mezelf bezig door mooie herinneringen te maken in Nederland. Wanneer ik homesick ben laat ik dat toe, de tranen mogen vloeien en de gevoelens besproken worden. Iets wat ik de afgelopen 3.5 jaar geleerd heb en nu mee terug neem naar Nederland. 

Ik had met mijzelf afgesproken dat zodra we verhuist zouden zijn, ik in therapie zou gaan voor mijn anxiety. Ik durf (met trots!) te zeggen dat ik deze stap nu heb genomen en op de wachtlijst sta. Binnen 5 weken ontvang ik een uitnodiging. Klaar voor een nieuwe start! 

Over nieuwe start gesproken; I found a new job! 2 dagen na aankomst in Barneveld kreeg ik al een contract onder mijn neus geschoven. Zó fijn! Ik ben sinds 1 juli bij een bedrijf begonnen dat software maakt voor Microsoft. Ik zit op de afdeling finance en beheer de contracten van klanten en partners. Ook ben ik verantwoordelijk voor de afdeling debiteuren. Ja, opnieuw iets totaaaal anders dan de zorg maar ik wilde graag een baan waar ik mijn Engels kon gebruiken en hier vult dat 95% van mijn taken. Dit houd in dat Zoë al snel naar een opvang ging. Per toeval kwamen we erachter dat er een opvang in Barneveld was die de dag start in het Engels.  Volgens de (hele lieve) juffen, vindt Zoë dit heel prettig. Ze ‘zingt’ en danst mee op de Engelse liedjes en voelt zich begrepen en thuis. She has a temper en ze kunnen daar goed mee omgaan. Súper fijn! Geregeld ontvangen we foto’s van Zoë met een grote grijns op haar gezicht. 

We komen er wel. Samen. Als gezin. En mijn man? Die is ook heel blij dat we deze stap hebben gemaakt. Hij is weer lekker aan het werk (voor dezelfde baas) en speelt weer mee in zijn oude voetbalteam. Binnenkort zullen Zoë en ik langs de lijn staan om hem toe te juichen. In de zon, want dat hebben we ook gemist!