Baby, ik mis je...

Elke leeftijd is leuk en je blijft je kind altijd graag zien. Daarmee wil ik alvast beginnen vooraleer ik verder ga. Ik kan me namelijk best inbeelden dat misschien niet iedereen mijn gevoelens hierover zullen begrijpen.

Quinn is ondertussen alweer ruim 7 maanden en elke dag leert hij nieuwe dingen. Stapje voor stapje leert hij de dingen die hem meer vrijheid bezorgen, dingen die ervoor zorgen dat mama net dat tikkeltje minder nodig is. Geloof me, dit gaat over belachelijk kleine dingen zoals zijn flesje zelf vasthouden of zijn boterham alleen eten. Over kruipen naar hetgeen hij graag wil hebben en over in slaap vallen zonder mijn aanwezigheid. Zoals ik al zei: kleine dingen die voor sommigen misschien wel heel belachelijk lijken. Toch zijn het net die dingen waar ik mee worstel... Het lijkt wel alsof de baby-blues en hormoonstormen terugkomen!!

Ik mis mijn baby, ik mis het mini-frummeltje dat ruim 7 maanden geleden nog zo afhankelijk van mij was en hele dagen op mij lag. Ik mis het wiegje naast ons bed, de lange voedingen van onze treuzelaar en de slaapjes dicht tegen mij. En soms, héél soms, mis ik zelfs de periode die nog wat langer geleden is. Dan mis ik mijn buik, de gekke bewegingen erin en het ALTIJD samen zijn. 

Wanneer hij dan (zeer uitzonderlijk!) nog eens in slaap valt zoals op de foto, wordt de tranenkraan geopend... Dan komt het er allemaal even uit en knuffel ik hem net dat mini-tikkeltje meer. Daar is mijn kleine baby nog eens heel even! En mijn hormonen lijken dan weer alle kanten op te schieten...

Hoe ervaren andere mama’s dit? En hoe gaan jullie ermee om? Ik hoor graag jullie ervaringen en gevoelens rond het loslaten van de “baby-tijd”.

Liefs x