Snap
  • Mama
  • Momlife
  • becomingmomanddad

Baby Boss

wat ouder worden met je kan doen..

De gehele zwangerschap heb ik er bewust voor gekozen zo min mogelijk te lezen. Over wat ik elke week zou kunnen hebben of moeten voelen, tot in de detail wat je wel en niet mag eten [ was voor mij totaal niet schokkend namelijk, ben geen typische sushiliefhebber of filet americain ] en hoe de bevalling zou gaan. Het is de eerste keer, ieder lichaam is anders, ik zie het wel. Als het maar goed gaat daarbinnen, dat stond voorop. Cursussen voor borstvoeding en om te leren puffen.. Ook dat moet ik allemaal zelf doen, dat kan niemand je op een briefje geven. Ik stond altijd wel open voor goedbedoelde tips en adviezen, maar veel 'ervaringsverhalen' zijn me net iets te rooskleurig als ik wist wat ik nu weet.M'n hele bevallingsverhaal laat ik lekker achterwege, laten we het erop houden dat het snel was. Achteraf iets te snel. De steken die ik overdag afdeed met lichte pijntjes waren blijkbaar al weeën. Anyways, gezond en wel kwam Liam Noël [ en dat rijmt ] ter wereld!Onze kraamverzorgster was de liefste ooit, toch was het goed dat ze ging. We wilden samen zijn, het zelf doen. Dachten we. De voeding kwam de eerste weken volledig op mij aan, Roy hielp waar nodig met de kruiken of een luier verschonen. Ontroostbare nachten, die hadden we veel, bleken darmkrampjes. Ik huilde zelf vooral heel hard mee, hoe kan het nou dat ik m'n eigen baby niet kan troosten? We hebben met Liam aardig wat nightshifts op de bank doorgebracht. Roy moest vrij snel weer aan het werk [dat mannen maar 5 dagen verlof krijgen vind ik echt belachelijk] , zelfs met 3 weken alweer naar het buitenland en ik... Ik was nog niet volledig hersteld. Daar zat ik met baby en ons hondenkind Ruud [ met her en der hulp en bezoekjes van opa en oma ]. Ik kon m'n kont nog niet keren of baby Liam had alweer honger. Mommy's milkmachine.  Waar was ik in dit hele verhaal? Ben ik wel gemaakt om moeder te zijn? De hele dag voelde als verzorgen en overleven. Ik las verhalen over roze wolken, terwijl er voor m'n gevoel boven mij één grote donderwolk hing. Hij was er net en bepaalde nu al mijn dag, kleine baas, daar ging m'n planning-mind. Eén van de dingen die niemand je verteld. En waarom? Omdat het blijkbaar een taboe is om te zeggen dat je het zwaar vindt, dat je even niet weet wat je ermee aan moet en dat je jezelf niet ziet als moeder.Tranen met tuiten. Gelukkig vond ik na 4 weken meer rust. Hoewel Liam vanaf het begin al bij ons hoorde, hij prima wist wat hij van ons nodig had, had ik nu ook het gevoel dat ik hem leerde kennen. Het was een fijn ritme, ik werd met de dag meer verliefd. Naar hem kijken en aanvoelen of zien wat hij nodig had voelde als de jackpot winnen. Go mommy!Ik ben altijd eerlijk geweest over mijn gevoel, tegenover vrienden en op social media. Dat heb ik geleerd van m'n ouders. Geen mooi weer spelen als je onweer voelt, daar heb je alleen jezelf mee. En toen kwamen ineens de echte verhalen boven tafel, van herkenning en 'het komt echt goed'. Bizar en bijzonder tegelijk, ik had er wat aan.Let it go, let it go. Niemand kan je voorbereiden op een rollercoaster.