(arm)Zalige Kerst!!!!!

Wat een verschil met een jaar geleden. Vorig jaar, vlak voor de kerst, had ik net de sleutel gekregen van mijn "nieuwe" woning. Overal stonden dozen. Geen boom opgetuigd. Hoogzwanger. Oh... had ik blut al genoemd? Relatie problemen, financiele zorgen (lees: schulden), mijn zoontje in de war door de grootschalige verhuizing. Nee, echt zin in de feestdagen had ik niet en was daarmee blij toen het weer januari werd. Nu, slechts een jaar later, is er zoveel verandert! Wat hebben we er voor moeten ploeteren, maar wat is het resultaat prachtig! Feestdagen: here we come!

Als ik nu eens een blik werp door mijn woonkamer kan ik alleen maar lachen. Eigenlijk is het maar een klein rot hok, zullen de meeste mensen zeggen. "Joh, je oude huis was toch veel groter?" hoor ik vaak vol onbegrip gevraagd worden. Mensen kunnen maar moeilijk geloven dat dit kleine rot hokje, de eerste plek in een lange tijd is waar ik me echt thuis voel. "Het is niet klein, het is knus" roep ik dan verdedigend. Onze kerstboom neemt de halve woonkamer in beslag, en de hond heeft de andere helft geclaimed. De kinderen banjeren er vrolijk tussendoor met hun knuffelbeesten, die vervolgens overal blijven liggen, behalve waar ze horen. De babybox zorgt ervoor dat er geen eettafel kan staan, dus eten we met z'n allen op onze knietjes aan de salontafel.... Gezellig toch? 

Waar vorig jaar nog chaos en onzekerheid heerste, is er nu rust. Geluk om de kleine dingen. Financieel zitten we weer op de rit, schulden worden langzaam maar zeker afgelost, we hebben een dak boven ons hoofd, onze relatie is aanzienlijk verbetert doordat de stress vermindert is, twee gezonde kindjes... Natuurlijk is het niet perfect. Natuurlijk zouden wij als jong gezin een huis willen kopen, op vakantie gaan, 5 gourmet schotels op tafel zetten met kerst en een lading vol cadeaus onder de boom. Dat wil niet zeggen dat, omdat we het niet kunnen nu, we niet gelukkig zijn met wat we nu hebben. We staan positief in het leven en eigenlijk is alles wat we nodig hebben.... elkaar.

Waarom hoor ik om me heen dan zoveel geklaag?! Ik snap dat er veel armoede heerst op dit moment in Nederland. Ik ben er geen vreemde van, en hoewel het nu (veel) beter gaat ben ik echt niet vergeten hoe het is om in de supermarkt te staan en te moeten kiezen tussen een pak gehakt of een fles melk. Ik ben niet vergeten hoe het is om met een rood hoofd van schaamte, met twee appels en een fles ranja in de rij van de kassa te staan om zenuwachtig in je portomonnee te moeten kijken of daar echt wel genoeg in zit. Ik weet hoe het is. Heeft men mij ooit horen klagen? Is het niet een kwestie van schouders eronder, kin omhoog en door gaan met je leven. Hoe moeilijk dit ook soms kan zijn. Ook met (heel) weinig kun je gelukkig zijn. Afgunst naar anderen die het beter hebben, siert niemand. Jezelf zielig vinden, schiet je niks mee op. Jullie vinden mijn mening hard? Dat heeft een reden.

Vorig jaar is mij opgevallen dat er steeds meer initiatieven via social media werden opgezet, om de minima een handje te helpen waar dat kon. De zogenaamde "weggeefhoeken" waarbij iedereen zijn/haar oude, ongebruikte spullen weg kon geven aan mensen die er nog wel iets mee konden. Kleding, meubels maar ook voedsel en andere levenbehoeftes kwamen vaak voorbij. Een prachtig middel om mensen in je eigen woonplaats te helpen, toch? Steeds vaker kwamen er berichtjes voorbij met noodoproepen. Dingen als "help, ik heb geen geld om luiers te kopen, wie heeft er nog een paar liggen in maat 4?". Afschuwelijk, dat dit zo dicht in je omgeving voorkomt en wat besef je op zo'n moment dat je het eigenlijk best goed hebt. Wat schetst mijn verbazing? De volgende dag zie ik de oproepster met drie pakjes zware shaq de supermarkt uitlopen. Eh... wat? Als ik wist, toen de tijd, dat het pak luiers leeg begon te raken, kocht ik nog geen shampoo voor mezelf! Waar is de verantwoordelijk gebleven? Hoe kun je klagen dat je zo arm bent, dat je geen geld hebt voor een pak luiers, maar wel .... Ik kan er nog steeds niet bij.

Er is wel degelijk armoede in Nederland. Dat is triest, verdrietig en nog veel meer. De mensen die buiten hun schuld om hun huis zijn kwijt geraakt of die door scheiding moeten worstelen hun kinderen iets te eten mee te geven naar school. Mensen met gebroken harten omdat ze hun kinderen niet die tweedehands fiets kunnen geven voor hun verjaardag. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze bij God niet weten hoe ze anders de elektriciteitsrekening moeten betalen. Er is ook een hoop verwend gedrag in Nederland. Mensen zijn geneigd zichzelf zieliger en belangrijker te vinden dan een ander. Bah! Mensen die hun hand op houden bij de voedsel bank, maar het pak melk dat ze krijgen weggeven omdat ze liever cola drinken. Mensen die hun eigen behoeften, zoals roken, voor de basis behoeften van hun kinderen stellen. Mensen die klagen omdat ze niets hebben, maar hun neus ophalen voor een "merkloze" fles sinas omdat ze alleen maar "Fanta" lusten. Mensen die claimen geen geld te hebben voor een nieuwe broek voor hun zoontje maar straks wel voor *tienzoniethonderdtallen* de lucht in schieten en zo het nieuwe jaar in luiden. Mensen die klagen omdat SR2014, zo'n 10 miljoen ophaald voor slachtoffers van oorlogsgeweld, maar beter naar de armoede in eigen land kan kijken. Nou sorry hoor, maar vergeleken bij wat die arme vrouwen en kinderen doorstaan, ben jij een gezegend mens met je uitkerinkje in je huis van de sociale woningbouw. STOP MET AANSTELLEN!

Zijn wij echt arm, of zijn onze eisen gewoon absurd hoog? Leven we in een maatschappij waarin het geluk bepaald wordt door het aantal dingen dat je bezit? Zijn we verleerd wat prioriteiten zijn? Ik heb twee prachtige kinderen en ik kan me geen grotere rijkdom voorstellen! Als ik straks die vrolijke, lachende snoetje aan de ontbijt eh... salontafel zie, m'n nek weer breek over de slingerende knuffelbeesten, langs de hond moet kruipen om bij de koelkast te komen om vervolgens een glas melk in te schenken (want tja, ik vind dat gewoon lekkerder dan cola ;-)) en met een glimlach op mijn gezicht het afgelopen jaar overdenk, kan ik alleen maar zeggen: "wat is het leven toch mooi!". Wees dankbaar voor wat je hebt, sta positief in het leven en vecht voor wat je wilt bereiken. Laten we genieten van dat kleine momentje vrede op aarde. Niets is onmogelijk.

Hele fijne feestdagen gewenst en niets dan goeds in het nieuwe jaar!