Arme dochter, wat kan je als moeder doen

Elke dag is het een strijd, huiswerk, op tijd de deur uit, ruzie maken met alles en iedereen, ok ik weet dat pubers niet altijd makkelijk zijn, maar dit meisje ken ik niet.
Waar is het meisje die alles leuk vind, energiek is en de hele wereld als een uitdaging ziet, deze mama mist haar.....

Als ik eindelijk een ingang heb op een avond als broer op bed ligt, barst ze in tranen uit. Meneer heeft een vriendin, ik zal haar Cis noemen, en die heeft 2 meiden. Sinds de eerste keer dat ze aan elkaar voorgesteld zijn, moeten ze nu elke keer als ze een weekend bij meneer zijn met elkaar omgaan.
De jongste dochter gaat nog wel, maar met de oudste kan ze niets, het niveau verschil is te groot, ze heeft dit al aangegeven bij meneer, maar hij vind dat ze er maar aan moeten wennen en het gewoon moet doen.
Dochter vind het ook erg lastig, dat die meiden niet weten hoe ze met onze honden om moeten gaan en al helemaal niet met de bejaarde hond, kunnen ze niet altijd bij jou blijven ipv met ons mee, vraagt ze. Daar moet ik even over nadenken, maar ik zal het gesprek hierover met meneer aan gaan.

En dan Cis, wat heeft ze een hekel aan die vrouw, vanaf dag 1 al, dat wist ik, maar dat het zo diep zat daar schrik ik van.
Dochter verteld dat ze overal de schuld van krijgt, exact moet doen wat haar opgedragen wordt, geen tegenspraak mag geven en er geen tijd is voor huiswerk omdat er leuke dingen gedaan moet worden.
Dit is een ding, de twee jongste zitten op de bassischool en het oudste meisje zit op een speciale school waar je op school huiswerk maakt en dan komt mijn dochter met haar Master......daar is heel veel huiswerk, soms weleens wat te veel, maar ja dat hoort bij het niveau.

Toen ze onlangs een weekend naar Walibi waren werd er totaal geen rekening gehouden met haar, ze is als de dood voor achtbanen, heel de dag heeft ze overal gewacht terwijl de andere plezier hadden, hoe pijnlijk is dat. Maar ach daar moest ze maar aan wennen, want deze fam durft alles dus wen er maar aan.
Als ze eenmaal in het huisje koekjes gaan versieren en de koekjes komen gebroken uit de tas, heeft mijn dochter dat gedaan, hoe is voor haar een raadsel want ze heeft die tas niet aangeraakt, maar toch heeft ze het gedaan.
Steun van meneer is er niet en dochter is woest van binnen.

Elk weekend dat ze er is, gaat ze voorzichtig de strijd aan om zichzelf te mogen zijn, helaas lukt dat niet en verzameld ze alle verdriet en woede in haar hart.
Ze vind het heel erg dat het er bij mij uitkomt door boos te zijn en opstandig/verdrietig, maar ik geef aan dat dat mag en dat ze vanaf nu altijd alles mag vertellen wat haar dwars zit.
Dit lucht duidelijk op en ik krijg een dikke knuffel.

Voordat ze naar bed gaat spreken we af, dat wat er ook aan de hand is, ze altijd mag bellen en ik haar opkom halen als het nodig is.
Ze raakt een beetje in paniek, want dan pikt ze mijn vrije weekend met M in. Ach wat lief, ze denkt meer aan mij dan aan zichzelf. Ik praat dit uit haar hoofd, want toen ik voor kinderen koos, wist ik dat ze altijd om me heen zouden zijn, dus als ik haar moet ophalen dan is dat niet erg en ben ik de boemerang moeder die altijd weer terug komt.

Het stelt haar gerust en eindelijk kunnen we naar bed.
Slapen doe ik niet, want jemig wat heeft dit een indruk gemaakt, arm kind.
Maar vooral, hoe kan het dat een vrouw na 4 maanden om het weekend de kinderen zien, volledig bepaald hoe het er aan toe gaat, dat kan toch niet, of ben ik een te beschermde moeder??
Zonder antwoord val ik in slaap, niet wetende dat we twee weken later een avond gaan beleven die niemand mee wil maken.