Alweer 7 weken oud, de spanning stijgt.

De tijd

Ik weet nog goed hoe de tijd met Anne was, het ging snel. Maar dat de tijd zo snel als dit ging kan ik me niet herinneren. Anne is in totaal 7 weken en 6 dagen bij ons geweest, een kleine 8 weken dus. Ze werd van ons weg geroofd door wiegendood, een silent killer die gezonde kinderen uit hun slaap meeneemt en ze vleugels geeft. Ik zie haar nog zo voor me, in haar wipstoeltje, na mij aan het kijken met een vraagde blik "mama waar ga je heen?" Die dag was papa dag en ik zei nog "goed papa pesten hé". Nooit verwacht dat dit mijn laatste woorden voor mijn meisje waren. De tijd is veel te snel gegaan. De kleine 8 weken zijn voor bij gegaan als een vakantie, we waren en perfect gezinnetje met geen zorgen. En toen kwam die zwarte rook, die zich om zich om mij heen trok als een regengordijn, ik zie mijn meisje nog zo liggen met haar ogen dicht, ogen die nooit meer open gingen. 
En nu is Wout 7 weken, volgende week is hij ouder als zijn grote zus. Als ik denk hoe snel deze 7 weken voor bij zijn gegaan besef ik me hoe kort de tijd met Anne was. Ik kijk naar de ontwikkeling van Wout, maak zo veel foto`s als ik kan en kijk als een havik naar mijn zoon. 

Genieten en angst

Ook al lijken de twee niet op elkaar qua karakter je kunt duidelijk zien dat het broer en zus zus zijn. Vooral als ze slapen, het zelfde neusje, de zelfde tevreden houding. Maar waar Anne een buikslaapster was en heel diep kon slapen is Wout juist helemaal geen fan om op de buik te liggen en slaapt niet zo diep. Ook slaapt Wout niet door, en komt maximaal om de 4 uur voor zijn voeding. Anne daar in tegen sliep van af week 2 al 4 tot 6 uur midden in de nacht. 
Ik ben me bewust dat de kansen op 2x wiegendood heel klein zijn, maar het liefst laat ik Wout in mijn armen slapen op dit moment. Met 1 hand op zijn buik voel ik hem door leven. Natuurlijk slaapt hij tussen de middag en `s nachts in zijn eigen wieg, en daar leg ik hem gerust neer. Ik ga er dan naast liggen en hoor hem ademen en ik kijk naar hem. Er is een angst, ik weet immers hoe die zwarte rook voelt. Maar wanneer is die angst weg? Volgende week als Wout 8 weken is? Een week later? Volgende maand? Over een half jaar of misschien wel nooit. Ik denk dat deze angst bij de rouw om Anne hoort. En rouw moet je leren dragen, leren mee leven en vooral durven te laten zien, het is namelijk deel van je. 
Genieten doe ik dubbel van Wout, hij krijgt ook alles wat we Anne zouden geven als ze er nog was. Als ik hem knuffel zeg ik wel 10x dat ik van hem hou. En ik knuffel hem vaak, misschien vinden anderen wel dat ik hem momenteel verwen. Maar voor mij voelt het goed als hij huilt ik hem gewoon oppak en bij me hou. Anne wou ik wel eens even "laten huilen", Wout pak ik vaak direct bij me. Ik moet wel zeggen dat Anne best veel huilde, ze was een regel rechte diva die een beetje ongeduldig was. Wout huilt alleen als er wat is, en soms om te "zeuren" maar dan is het geen huilen maar meer een klaag jammertje. 

Grote zus en kleine broer

Ook al tikt Wout straks de 8 weken aan, en is dan ouder geworden dan Anne, hij blijft haar kleine broertje. Vaak vertel ik over zijn grote zus en wijs dan na de foto van Anne die in de kamer hangt. Trots vertel ik hem dat hij een stoere zus heeft die kan vliegen, en wanneer hij slaapt ze stiekem naar beneden komt om hem kusjes te geven. Dan geef ik Wout kusjes op zijn wang en er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Hoeveel hij van dit verhaal mee krijgt? Waarschijnlijk nu nog niks. Maar hij wordt groot met de wetenschap (voor hem) dat hij een grote zus heeft die hij niet kan zien maar wel altijd bij hem is. We gaan ook samen op bezoek naar Anne. Wout heeft met zijn geboorte het leven voor mij als moeder wat verzacht. Ik was moeder zonder kind, en met de komst van Wout ben ik weer een moeder. Ik zou nooit meer 100% worden, ik ben nu 150%. Ik heb Anne gehad, ik heb haar gekend, ik hem verzorgt en ik hou nog van haar. Ze heeft mij en deels heeft haar dood dat ook gedaan een beter mens gemaakt. Ik beleef de wereld nu bewuster, als ik geniet dan is dat bewust en echt. Daarom ben ik meer geworden, en als ze weer terug kon komen zou ik 200% zijn. Haar dood maakt mij de moeder voor Wout die ik nu ben. Misschien wat angstig op zijn tijd, maar ik geniet van deze donder en samen houden wij zijn zus levend en bij ons, door de verhalen en bezoekjes die we aan haar brengen.