Snap
  • Mama

Alweer 3 weken mama..

Het voelt alsof het nooit anders is geweest. Maar vandaag precies 3 weken was de meest bijzondere dag van mijn leven.

De afgelopen 3 weken zijn voorbij gevlogen. Ik kan wel zeggen dat dit qua emoties de meest enerverende weken van mijn leven zijn geweest. 

Het begon allemaal heel positief. Ik werd ingeleid door middel van het plaatsen van een ballonkatheter, waarna de volgende ochtend bekeken zou worden of de ontsluiting vorderde. Diezelfde nacht al bleek dat ik al 3-4 cm ontsluiting had waardoor de ballon al niet meer op zijn plek zat, bovendien waren de weeën ook al zeer regelmatig.
Helaas verliep de verdere bevalling niet zoals gehoopt. De ontsluiting kwam niet verder op gang, maar ons kleine mannetje liet aan het CTG zien dat hij de weeën niet leuk vond. Om 9.57 uur werd besloten dat het een spoedkeizersnede zou worden, om 10.20 uur werd ons mannetje geboren. Gelukkig gezond en wel. 

De eerste 3 dagen waren we met ons gezinnetje in het ziekenhuis, heel fijn met zn drietjes in een mooie kraamsuite. We werden geleefd en de dagen vlogen voorbij. We leefden in een roes, we waren gelukkig met ons mooie en bovenal gezonde mannetje. Dag 3 mochten we naar huis, daar kregen we wat meer rust en kreeg ik ook de ruimte om na te denken over wat ons allemaal overkomen was. De teleurstelling kwam samen met de kraamtranen. Ik bleef me maar afvragen hoe het zou zijn om wel op een natuurlijke manier te mogen bevallen. Waarom was het gegaan zoals het gegaan was? Ik baalde dat ik niet volop mee kon doen met de verzorging van ons mannetje. Mijn man had gelukkig vakantie en kon hierdoor heel veel doen. Maar ik wilde ook zo graag. Ik bevond me in een achtbaan van emoties. En voelde me soms somber, waardoor ik bang was om een depressie te ontwikkelen. Wat kan een mens zich gek maken met zijn gedachten! 

We hadden geluk met een hele fijn kraamhulp, met wie we beiden een hele goede klik hadden en die ons stimuleerde om ons eigen gevoel te volgen en onze eigen gang te gaan. Ze gaf me ook de ruimte om mijn emoties te tonen en wist wanneer ze ons even alleen moest laten als het me weer even te veel werd. 

Gelukkig kwam na de kraamtranen mijn blauwe wolk weer tevoorschijn. De kraamhulp liet ons met een gerust hart achter, we konden nog een week samen genieten van ons nieuwe gezinnetje en genoten van het mooie weer en onze eerste uitstapjes. Wat doet buitenlucht een mens goed op zo'n moment! 

Nu is ons mannetje precies 3 weken oud en heb ik mijn eerste week alleen met hem thuis er bijna op zitten. Een week waarin ik mijzelf ook weer heb terug gevonden en wanneer we samen een fijn ritme gevonden hebben. Ik durf gerust te zeggen dat het pas na 2 weken echt genieten werd om papa en mama te zijn. Het voelt nu alsof het nooit anders is geweest en ik zou ook niet meer zonder mijn mooie mannen willen. Wat is het heerlijk om mama te zijn!!!