Altijd maar dankbaar?

Waar ben jij dankbaar voor? En ik denk meteen aan mijn 2 jongens en mijn lieve man. Van binnen gloei ik van liefde en wat prijs is mezelf toch vaak gelukkig met zo'n mooi gezin. 

Maar de laatste tijd, de laatste maanden, ook niet zo gelukkig, misschien zelfs ongelukkig. En dan zit ik op ze te zeiken en ben ik zeer ontevreden. Laatst was weer eens zo'n moment. Toen ik zat te zeiken op mijn leven als moeder, raakte ik in gesprek of beter gezegd in discussie of in flink meningsverschil met iemand. Iemand ja, ik noem geen namen. Ik weet ook zeker dat er meer mensen denken zoals zij en denk ik denk en hoop ook meer zoals ik. Je zou zo twee teams kunnen maken. Team: niet zeiken moeders, daar ben je moeder voor en Team: Zeik af en toe eens lekker over je kinderen en zeker als je kinderen hebt waarvan het lijkt alsof het bij jou bijna nooit vanzelf of makkelijk gaat. 

Na de sluiting van de school, hadden we er een fijne "eerste schoolweek" opzitten. Zoals het leven zou moeten zijn, weer een beetje normaal ritme en structuur voor onze 5 jarige druktemaker. Ook bracht dit weer de nodige spanning en ontploffingsmomenten voor hem mee, maar dat kwam vast wel weer goed. Onze oudste is in december gediagnosticeerd met ongespecificeerde* (*dat ze er nog geen echte diagnose van maken omdat hij zo jong is) ADHD. Die zondagavond na de eerste schoolweek kwam om 20.00u de mail; "School dicht wegens code rood, ijzel en gladheid". Ohjee, daar gingen we weer. Of eigenlijk juist niet. Toen viel het nog mee hoe erg ik ervan baalde. Ach, ik ben op vrijdag toch vrij, kunnen we lekker uitslapen. Maandag in de loop van middag dacht ik daar totaal anders over. Het bleef maar regenen, allemaal sneeuw, wat drap was geworden buiten. En ik zat met 2 stuiterende jongens binnen. De muren kwamen op me af, de ene driftbui wisselde zich af met de andere botsing/ valpartij / ruzie met broertje / omgevallen limonade etc. Kortom ik werd gek. En dan was het komende vrijdag ook weer studiedag. En aansluitend natuurlijk Voorjaarsvakantie. Hoeveel gaat het kind nou nog naar school? 

En zo zat ik te zeiken en te zeuren, over dat ik mezelf opgesloten voelde. En al helemaal tijdens deze Coronacrisis. Soms krijg ik letterlijk geen lucht, ben ik er zo klaar mee als het mij aan tijd voor mezelf ontbreekt en ben ik het zat mezelf weg te cijferen. De driftbuien putten me uit ook al heb ik hele fijne begeleiding van de GGZ wegens zijn ADHD. Mijn kind is na de 2e lockdown zeg maar op z'n slechts, weer terug bij af. Het is soms net als in de tijd toen hij 2 en 9 maanden was en hij net een broertje had. Hij is totaal ontregeld en denkt alles te kunnen bepalen. 

Maar goed, terug naar waar het om ging. Die iemand, vond dat ik niet zo moest zeuren; "Daar heb je kinderen voor toch?" "Zeur niet zo, dan had je ze niet moeten nemen". (Nemen? Dat woord vind ik altijd pas ondankbaar klinken) "Dan ben je een keer thuis met je kinderen? Nou en, maak er wat leuks van." (Een keertje thuis met je kinderen? Zei ze dat nou echt?)

Dit gesprek of eigenlijk deze discussie zette mij aan het denken. Nog steeds eigenlijk. Moet ik niet zeuren? Ik kom wel bot over hé? Heeft zij makkelijk praten? Wat ze uiteindelijk ook wel zei, dat zij misschien makkelijk praten had. (Misschien? Misschien? Ik weet het wel zeker!) Mag je niet zeuren? Moet je altijd maar dankbaar zijn? Ik weet dat mijn kind mij uit kan putten, mij heel moe kan maken, dit is al zo sinds hij 9 maanden oud is. In de peutertijd kregen we beide een klap en raakte onze band even verstoord, ik weet nu steeds beter met dank aan de GGZ waarom dit zo is. Waarom we botsen, hoe ik het beste met hem om kan gaan. Waarom oordelen mensen over andermans situatie? Waarom is het zo'n taboe om op straat te gooien dat je het soms echt niet leuk vind om moeder te zijn? Dat het je uitput? En al helemaal in deze tijd. Altijd maar die gelukzalige plaatjes op Facebook en Instagram: "Kijk mijn kind genieten in de prachtige sneeuw!" Ik plaatste een foto met een krijsende peuter die geen handschoenen aan wilde doen, want dan kon hij niet duimen. "Kutsneeuw" stond erbij. 

Ik vind het moederschap het mooiste maar ook het zwaarste wat er is. En ik kan niet altijd maar dankbaar zijn.