Altijd angst

Verlatingsangst. Bindingsangst. Top combi. Al zolang ik me herinner heb ik er last van. Als ik dan een vriendje had, was ik altijd bang hem kwijt te raken. Meestal zat de angst dan in het vreemdgaan, of gewoon verlaten. En als dat dan zover kwam, dan kon in me helemaal vastklampen. Dan maakte mijn eigen normen en waarden bijna niks meer uit, maar hij mocht niet weg. Maar in een relatie kon ik me ook weer niet geven. Bang om te voelen. Niet mezelf zijn. Iets wat je over kan houden als het opgroeien niet gemakkelijk ging. 

Gelukkig leerde ik mijn huidige man kennen. Ik werd verliefd, maar durfde me in eerste instantie echt niet te binden. Dat kwam uit in ruzie, en ik klamp me weer vast. Deze moest ik houden. En hij bleef. En we wilde graag een kindje, maar dat mocht niet vanzelfsprekend zijn. Ivf was nodig. Maar dat konden wij. We trouwden, en nu zijn we al 7 jaar verder (hoera voor mij) 

Onze ‘baby’ werd november 2017 geboren. Een klein toppertje die meid! Veel pit (van wie?) en zo mooi. De mooiste (natuurlijk!) 

Maar dan heb je weer die angst. Die nog veel erger word. Niet alleen naar manlief! Maar ook naar mijn baby. Gelukkig (wat best logisch had geweest) kon ik haar wel redelijk los laten. Als in, door een ander vast laten houden, voeden, etc. Maar de beelden in mijn hoofd. De manieren waarop je een kind zou kunnen verliezen. Alles, tot de meest lelijke details schieten door mijn hoofd. Maar ook de manieren hoe mijn man weg gaat, of dood gaat. Of hoe ik dood ga. En ik mijn kind nooit zal zien opgroeien. Al die angsten schieten me naar de keel. Krijg ik het benauwd, ga ik hyperventileren, en paniek. Dit is bijna dagelijkse kost. En het is dood vermoeiend. 

Hoe ga je hiermee om, wanneer gaat die shot over? Want het motherfacking belachelijke antwoord, wat ik niet wil horen, die ik vaak krijg van ‘vrienden’ , het hoort er nou eenmaal bij. Wat moet je met zon antwoord? Precies! Helemaal niks! Ik kan er niks mee, want het is onzin dat het erbij hoort. Lekkende tieten, dat hoort erbij. In je broek plassen als je te hard lacht. Dat hoort erbij. Maar bijna geen adem krijgen omdat in je hoofd je kind plat gereden is, of je zelf doodgaat aan kanker, dat hoort er niet bij. Dan zit er iets dieper. En moet je eens goed naar je zelf kijken. Moeten... ok moeten is dwang, dwang is strafbaar.... maar het is wel verstandig. Dus ga ik maar braaf naar de psych. En hoop ik dat deze paniek, iets minder paniekerig gaat doen. 

Herken je dit? Wil je erover praten? Misschien kunnen we elkaar helpen, door op zijn minst naar elkaar te luisteren. 

Vind je mijn verhaal interessant? Zal je meer willen weten? Laat dat weten, misschien schrijf ik er eens wat over. 

Doei!