Als twee moeders achter de vraag maar raak stand

'Maar wie is de, ja, echte moeder dan... Ja, ik bedoel het niet verkeerd hoor, maar wie...'

'We zijn allebei zijn echte moeder, maar zij heeft hem in de buik gehad.'

De serveerster blijft licht blozend staan, maar is nog niet klaar met haar vragen zo te zien. 'En willen jullie nog een kind? Als ik vragen mag.'

Je hebt het al gevraagd, denk ik, maar antwoord in plaats daarvan iets van misschien, daar denken we over na en dan moet het natuurlijk ook nog lukken. '

De kapster vergeet me bijna te knippen. (Nee, geen typefout, andere waargebeurde situatie. Ik kijk wat angstig naar de schaar die gevaarlijk dicht bij mijn oor hangt. 'Ja, natuurlijk. En dan ga jij zeker zwanger worden.'

Ik onderdruk een zucht. Niet omdat zij niet aardig is, voor haar is het pure nieuwsgierigheid en slechts een soort van interview, maar ik heb er deze week al een paar gehad. Net als de week daarvoor. En daarvoor. Elke week heb ik eigenlijk minstens een interview. En mijn vrouw ook. We zouden er grof geld mee kunnen verdienen.

Punt is wel dat ze ons samen met ons zoontje moeten zien, of dat ze al van "de situatie" af moeten weten. En de brandende vragen blijken al helemaal niet binnen te houden te zijn als ons kind in het bijzijn van de nieuwsgierige, of wellicht in verwarring gebrachte, persoon tegen ons allebei mama zegt. Dan valt er eerst die korte stilte, maar dan gaat het los.

'We willen graag een vol broertje of zusje voor ons zoontje, dus dan zal zij weer zwanger proberen te worden.' Meestal duurt het dan even, voordat de volgende vraag komt. Een seconde of 5 max, en die is meestal 'Maar wil jij dan niet zwanger zijn?'

Altijd een zeer intieme vraag en een verkeerde aanname. Toch hoor ik mezelf altijd zeggen dat ik 38 ben en dat ik als ik er nu achter zou komen dat ik zwanger ben, ik blij zou zijn, maar dat er voor ons als twee vrouwenstel doorgaans wel wat meer qua georganiseerd en acties voor nodig is. Als ik dan toch bezig ben, voel ik de noodzaak eraan toe te voegen dat er bij mij nooit die enorme bellen zijn afgegaan, niet die enorme "broedsheid"(zoals ik het noem) zoals bij mijn vrouw. Die enorme drang en wens om zwanger te zijn, zo erg dat je bij elke baby en geboorte die je ziet kunt of gaat huilen (laatstgenoemde doorgaans op tv, tenzij je een bepaald beroep hebt, of vaak gevraagd wordt erbij aanwezig te zijn.) En dan is er dat lichte gebloos weer.

Uit dat gebloos maak ik voorzichtig op dat er wel een bepaald besef aanwezig is dat er gezien de gelegenheid en mate van elkaar überhaupt kennen, best intieme vragen worden gesteld. Misschien denkt de onbekende, laten we zeggen kapster die me voor het eerst knipt, of een serveerster, of iemand aan wie ik echt nog maar net ben voorgesteld, of een collega waar ik helemaal geen sterke band mee heb, wel hey, de situatie is toch al anders dus vraag ik gewoon ook maar alles.

Vroeger, en nog steeds wel (maar minder want meer geaccepteerd en bekend?) ging het vragenvuur over mijn op vrouwen vallen ding. Maar heb je weleens met een man, wanneer kwam je erachter dat je op vrouwen valt, val je ook op mannen, hoe reageerden je ouders.

Maar nu is dit het helemaal.

Waarom blijven we toch altijd zo vriendelijk, waarom zeggen we niet eens van ik vind het nogal een intieme vraag die je me nu stelt, zeiden mijn lief en ik laatst tegen elkaar. Wat als we iets terug vragen, zoals:

- ben jij weleens zwanger geweest en;

- ging dat makkelijk;

- of hebben jullie bijvoorbeeld ivf gedaan?

- is het wel van jouw man of;

- hebben jullie een spermadonor gebruikt?

- en gaan jullie het jullie kind vertellen?

- lijkt de donor op jouw man?

- kennen jullie hem?

Maar omdat we niemand voor het hoofd willen stoten en dit soort vragen zelf nooit zomaar zouden stellen, blijven we vriendelijk en geven, overigens wel degelijk zelf bepalend wat we wel en niet en hoe we het zeggen, antwoord. 

Maar vooral, wat mij betreft (zo zei ik laatst tegen een collega die soort van dezelfde maar dan net even anders vragen krijgt, want zij heeft een donker kindje geadopteerd, en zij is blank, en net zo goed heel duidelijk zijn moeder) doe ik het in de hoop dat mensen er misschien nog net iets meer openminded door worden. Wie weet spreekt diegene wel een keer iemand die anti twee mama's is (of denkt te zijn) en dat zijn of haar mening dan toch op een positieve manier wordt bijgesteld. En dan is het de moeite, ook de soms nu even niet momenten, toch wel weer waard geweest.

Natasja