Als kraambezoek, rouwbezoek wordt...

Nadat Yfke afscheid heeft genomen van deze wereld. Kunnen wij het niet bevatten. Ten eerste wordt ze gewoon op mijn borst naar onze kamer gereden. Het gevoel wat ik ook had bij Hidde.

Er komt heel veel bezoek en iedereen is trots op ons meisje. Er wordt wel gehuild maar de trots is zo groot dat die nu nog overheerst en ergens vind ik daar wel troost in. Want wat ben ik ongelofelijk trots op haar. Ze is prachtig.

Vrienden van ons komen Yfke bewonderen. Ik word emotioneel want ze hebben een witte roos in hun ene hand en in de andere houdt ze een knuffel van een konijn vast van de hema. Anderen zouden denken waarom wordt je daar zo emotioneel van maar de betekenis erachter zal ik jullie proberen uit te leggen. Alle baby's die in onze vrienden kring worden geboren en dat zijn er zo langzamerhand heel wat krijgen bij de geboorte dit konijn. En onze Yfke hoort daar ook gewoon bij. En dat voelt zo goed.

Het gevoel dat ze altijd 1 van ons zal blijven en dat goede vrienden en familie leden haar echt hebben gekent. 

Weer doen we ons verhaal en weer wordt er naar geluisterd. En gehuild. Maar iedere x dat wij het vertellen komt het dieper en echter binnen.

De verpleegster komt binnen. Ze zegt dat ze Yfke mee zal nemen voor de MRI. Hier mogen we niet met haar mee. Dit gebeurd ook nadat de poli dicht is. Zodat niemand ermee wordt geconfronteerd.  Ze pakt Yfke over in haar ziekenhuis wiegje. En zegt dat ze haar wel moeten afdekken,  als ze de gang op gaan. Dat vinden we zo naar. En we vragen of ze dat willen doen zodra ze onze kamer uit zijn. En daar word direct naar geluisterd erg fijn.

Als Yfke weg is gaan ook de vrienden en familie weg. De ouders van Marius en Hidde blijven nog. We wachten tot Yfke weer terug is en dat make a memory foto's komt maken.

Om half 6 komt de fotograaf van make a memory. Een aardige man die zich goed een houding weet te geven. Ons condoleerd en sterkte wenst en zal proberen ons gezin zo mooi en natuurlijk mogelijk vast te leggen met foto's. 

Hij maakt een hele mooie reportage. Heel snel, heel eigen en vooral heel intiem. Alleen wij viertjes en de fotograaf zijn in de kamer tijdens het fotograferen.

We hoeven niet in rare poses gewoon zoals het echt is. Zo puur. Zo vol liefde, zoals ons gezin is.

Marius met Yfke op de arm. Als ik nu naar die foto kijk kan ik me gewoon nog niet voorstellen dat ze er daar echt niet meer was. En dat is nog het aller wreedste. Dat het gewoon niet te bevatten is. Nu een dik half jaar later nog niet. Hidde wil eerst niet op de foto. Prima niet dwingen. Maar zou wel heel fijn zijn ook voor hemzelf. Maar op een gegeven moment komt hij er bij staan als Yfke bij mij ligt en maakt de fotograaf prachtige foto's.  

Hidde wil op een gegeven moment zelfs nog dat Yfke bij hem op schoot zit. Precies zo en niet anders. Helemaal prima. Hij knuffelt haar en houdt haar goed was. Dit doet zo'n pijn. Onmenselijke pijn. 

Hidde zou moeten spelen, lachen, ruziën en houden van zijn  zusje. Dit is gewoon zo gemeen. Hij beseft nog niet dat ze straks echt weer weg genomen wordt.

De fotograaf maakt nog foto's met haar voetjes en onze handen er om heen. Ik bedenk dat ik dat wel heel bijzonder zou vinden als dat op het geboorte/rouw kaartje van Yfke zou komen. Zo van ons maar zo subtiel niks schokkend ofzo. Hoe kan een babytje in vredesnaam ooit schokkend zijn....?

En dat kan gelukkig. De fotograaf mailt deze foto morgen vroeg naar Marius.

Nadat de foto's klaar zijn, willen Marius zijn ouders naar huis maar Hidde wil graag bij mama blijven en vindt het allemaal wel genoeg geweest. Ik vertel hem dat we snel thuis komen. En dat hij nog wat lekkers uit de kast mag pakken. 

Dan is het weer een kind en tevreden met een lekker snoepje. Een kus wil hij niet maar dwingen doe ik niet, het is goed zo het is al lastig genoeg allemaal.

Hidde gaat naar huis. En de volgende dag zullen we hem niet zien omdat hij dan bij de oppas is en op de peuterspeelzaal. 

Ik licht de oppas en de juffrouw zelf in. Ze zijn helemaal van slag en beloven me goed om Hidde te denken.  Dat doen ze altijd maar in deze situatie is het fijn omdat te horen.

Marius en ik krijgen eten maar krijgen haast geen hap door de keel. Ik ben streng voor mezelf. Ik weet dat mijn lichaam moet aansterken. Over 8 dagen is het afscheid van onze kleine meid en daar moet en wil ik bij zijn. Dus eten.

Die avond rond half 8 komen er nog hele goede vrienden langs. Deze vriendin heeft me mijn hele zwangerschap gesteund. En wist vanmorgen ook als 1 van de eersten wat er was gebeurd. Ze had me al een aantal keren geappt vanmorgen omdat ze zich zorgen maakte. Ze is zelf 20 weken zwanger op dat moment en vindt het allemaal zo verdrietig.  Ze komen binnen en huilen zo. Het raakt ons zo om het verdriet om onze meid zo bij anderen te zien. Op de 1 of andere manier zitten wij in standje overleven maar als je anderen ziet huilen denk je woh dit is echt heel erg wat we nu hebben meegemaakt. Het besef komt steeds meer binnen.

Mijn vriendin verteld dat ze 1 grote ster aan de hemel hadden gezien toen ze hier heen reden. Dat moet Yfke wel zijn.♡♡

Ze nemen 2 kleine knuffeltjes mee voor Yfke een roze konijntje en een wit lammetje. En een mooi roze waxinelicht houdertje. De knuffeltjes leggen we mooi naast Yfke in haar wiegje. Prachtig een baby hoort knuffeltjes in haar bedje te hebben liggen. Dit voelt goed. 

Ook hebben ze een mooi cadeau voor Hidde mee omdat hij grote broer is geworden. Echt geweldig dat daar aan wordt gedacht.

Als ze weer naar huis gaan zijn we alleen en genieten we van onze prachtige dochter. We knuffelen en strelen haar en leggen haar daarna in haar wiegje en proberen zelf ook wat te slapen. We zijn al erg lang wakker vanaf half 12 de vorige nacht. 

Marius slaapt redelijk, ik ben veel wakker ondanks inslaap tabletje. Sta natuurlijk krom van de hormonen. Ik zou moeten voeden, luiertje verschonen,  strelen. Maar nu zitten ze me flink in de weg.

Ik druk op het knopje en vraag of ze Yfke haar bedje dichterbij willen zetten zodat ik naar mijn dochter kan kijken. 

Om 4 uur zijn we beiden even wakker en huilen we even keihard het is zo oneerlijk. We fluisteren naar elkaar omdat we bang zijn dat Yfke wakker wordt. Ook zijn we bang dat we tegen de wieg aanstoten...Maar ons poppetje wordt nooit meer wakker...Het is hartverscheurend.  Wat een pijn dit doet. Je eigen vlees en bloed wat 24 uur eerder nog in je buik lag te zwemmen was er nu niet meer.

We proberen nog wat te slapen.  Marius lukt het aardig. Mij niet, pas nadat ik een spuitje morfine en paracetamol heb gekregen dommel ik weer wat in.