Als jij er niet meer bent...

Het is nu 6 oktober 2016, drie dagen geleden werd ik 35... En jij bent er niet...

Totdat ik Leon tegenkwam was hij de belangrijkste man in mijn leven... Mijn vader... Hij beschermde mij waar hij kon, hij probeerde mij tegen alle kwaad in de wereld te beschermen... Ja, ik ben een papa-kindje.

Of beter gezegd, was...

Op 7 maart 2014 overleed één van de belangrijkste mannen in mijn leven. Zijn strijd was gestreden, hij heeft verloren... Mijn strijd begon toen pas, al besefte ik dat toen nog niet. 

Kanker is een rotziekte, en niet alleen voor degene die het krijgt... Het raakt iedereen... Mijn vader kreeg zo'n 6 jaar geleden te horen dat hij alvleesklierkanker had, maar "gelukkig" voor hem behoorde hij tot de kleine groep die nog een kans op overleven had. Een jaar lang hebben we de hoop op een lange toekomst samen gehad, tot die ene dag... De dag dat hij hoorde dat het terug was en dat hij nooit meer beter zou worden.

In één keer stond ons leven weer op zijn kop, de onzekerheid ging deel uitmaken van ons dagelijks leven. Maar hij ging ervoor, vocht voor elke kans die hij kreeg om alles eruit te halen wat er voor hem nog inzat. Hij heeft in de 2,5 jaar die er nog volgde echt alles uitgehaald. Een periode waarin alles intensief alles beleefd en geleefd werd, om zoveel mogelijk herinneringen nog te kunnen maken. Hij heeft mij en mijn zus mogen weggeven op onze huwelijken (of, zoals hij het noemde, overgedragen) en hij mocht nog opa worden toen Kyan werd geboren. Helaas was een kleindochter krijgen hem niet gegeven...

En toen was hij er niet meer... Een lege stoel, een kast vol kleren en ladingen met foto's herinneren ons nog aan zijn aanwezigheid. Elke dag. 

Het intensieve leven stopt, je valt in een gat. Tijd lijkt stil te staan, kleine futiele zaken doen er niet meer toe. Alsof je in een bubbel zit die nergens heengaat.

Het leven gaat door, ook voor hen voor wie de tijd lijkt stil te staan. Ik kan het leven niet meer bijhouden, raak gefrustreerd. Ben boos en verdrietig.  Jaloers op iedereen die niet hoeft door te maken wat ik doormaak. Frustratie bouwt op, ik kan het niet kwijt, langzaam maar zeker zak ik in een negatieve spiraal. Een spiraal die ook zijn tol eist van jouw gezin. Ik heb hulp nodig. Echte hulp, niet de goedbedoelde woorden van alle amateur-oncologen en tumortoeristen, zoals mijn vader wel eens riep. 

Ik vond hulp en ik klom er langzaam uit. Langzaam gaat het elke dag beter, stapje voor stapje. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik voel me sterk. Sterker dan ik ooit was...