“Als je zo verdergaat, zal je nooit kinderen kunnen krijgen”

Ik was een jaar of 21. Statistisch gezien erg laat om nog een eetstoornis te ontwikkelen, en toch gebeurde het. Zonder echte aanleiding...

Ik ben altijd bezig geweest met sport en gezonde voeding. Ik vond het belangrijk om mijn lichaam te voeden met gezonde maaltijden. Om voldoende beweging te nemen. Ik had alles perfect onder controle met de nodige cheat meals van tijd tot tijd. Tot ik op een bepaald moment die balans kwijt raakte. Gezonde voeding en sport werd een obsessie. Ik weigerde om nog te cheaten. Na elke maaltijd moest er gesport worden, anders was ik niet tevreden.

Op een bepaald moment, ik kan zelfs niet meer indenken wanneer exact, was het zo erg dat ik enkel nog groenten en fruit at, en water dronk. In combinatie met 3u sport per dag. Het was zo sluipend dat ik zelf geen idee had dat ik een probleem had. Mijn ouders hadden zelfs de eerste maanden niets door. Tot de dag waarop ik in bad zat, en mijn mama binnenkwam. Ze zag me zitten, naakt. Ik was niet meer de vrouw die ik geweest was. Mijn botten staken uit mijn lichaam. Mijn ribben konden duidelijk geteld worden. Mijn ruggengraad stak uit mijn rug… Als ik uit bad kwam, stond mijn lichaam vol blauwe plekken. Ik kon niet meer deftig zitten zonder dat ik pijn had. Mama’s ogen schoten vol. En de mijne ook. Ik denk dat we meer dan een uur gehuild hebben samen. Ik kon het erkennen: ik had een probleem. Een eetstoornis. Ik was niet oké. Ik was er slecht aan toe. Ik kon niet meer slapen. Ik kon niet meer sporten.

Samen met mijn ouders zocht ik hulp. En hoewel ik echt uit deze vicieuze cirkel wou geraken, was dat net zo verdomde moeilijk. Met elke hap die ik nam, voelde ik me schuldig. Voelde ik me dik. Walgde ik van mezelf. Ik kon niet in de spiegel kijken zonder me slecht te voelen. Maar ik werd beter, beetje bij beetje, tot ik opnieuw herviel. Ik zat toen in mijn laatste jaar op de universiteit. Ik herinner me dat we net voor de laatste examens stonden, toen mijn therapeut me zei: “Ik denk dat de enige optie is je te laten opnemen. Als je zo verdergaat, zal je nooit kinderen kunnen krijgen”.

Dat kwam binnen. En hard. Want dat was exact alles wat ik zo graag wou: mama worden. Op dat moment kon ik de knop omdraaien. Ik begon terug van voren af aan. Ik kreeg aangepaste voeding om aan te sterken. Een dik jaar later was ik ‘genezen’. Voor zover ik ziek was natuurlijk. Ik was opnieuw ‘gezond’ verklaard. Mijn gewicht was terug gezond. Mijn mindset was niet meer obsessief.

Toen wij drie jaar geleden begonnen aan een kindje, was dat voor mij met een bang hartje. De woorden van jaren geleden spookten opnieuw door mijn hoofd… Wat als ik mijn lichaam zo had beschadigd, dat ik nooit mama kon worden?

Het moment dat ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was dan ook het mooiste moment uit mijn leven. Zwanger zijn, het is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Op mama-zijn na dan.

Intussen heb ik dat hoofdstuk uit mijn leven achter mij gelaten, en ik hoop oprecht dat het nooit opnieuw naar boven zal komen, hoewel ik hier soms voor vrees op momenten van stress of tegenslag. Ik blijf alvast elke dag opnieuw mijn best doen. Om een gezonde mama te zijn en te blijven, en om een voorbeeld te zijn voor Senn. Ik ben een perfectionist, en hoe hard ik daar ook tegen vecht, ik zal dat altijd blijven. Dus onbewust zal ik hiermee moeten leven, het idee dat ik zo kan hervallen. Maar ik trek me op aan mijn gezin. Aan het idee dat niet alles perfect hoeft, en dat zelfs wanneer dingen niet te controleren zijn, ik die houvast van controle ook niet nodig heb.

Liefs,

Lore