Als je weet dat je je moeder zult moeten missen...

Als je zelf net moeder bent, merk je hoe fijn het is om je eigen moeder om raad te vragen. Zij weet als geen ander wat je voelt en meemaakt. 

Eerste kerstdag was mijn kleine mannetje precies 3 maanden oud. Wat een vrolijke eerste kerst moest zijn, werd er een met een dubbele lading. Rond de kerst bleek dat mijn moeder uitzaaiingen heeft van borstkanker. Gelukkig reageerde ze goed op bestralingen, helaas volgde een aantal weken later een nieuwe grote klap: er zit een nieuwe tumor in het hoofd op een plek waar niet geopereerd kan worden. De artsen doen eigenlijk niet aan prognoses, maar de statistieken laten zien dat de meeste patiënten nog hooguit 2 jaar leven.

Mijn hoofd begint te ratelen, zelf je moeder missen is natuurlijk verschrikkelijk, helemaal als je vader ook al overleden is. Maar wat ik nog het ergste vindt is dat mijn zoontje te jong is om herinneringen te hebben aan mijn moeder. Ik wil zo graag dat hij weet wie mijn ouders zijn en dezelfde fijne herinneringen aan zijn opa en oma heeft als ik van de mijne. Maar het is nu bijna zeker dat hij dit niet mee zal maken. 

Ik ben heel blij dat mijn moeder in ieder geval mijn zwangerschap en de geboorte van haar eerste kleinkind mee heeft mogen maken. Ik hoop dat we nog veel mooie momenten met elkaar kunnen beleven en herinneringen vast kunnen leggen voor later. Dat ik nog veel van haar mag leren. We pakken ons leven zoveel mogelijk op, maar er blijven moeilijke momenten komen.