Als je leven in 1 klap wordt veranderd (deel 1)

Zag dat ik in Maart van dit jaar voor het laatst een blog had geschreven. 

De tijd dat ik fanatiek aan het bloggen was en dacht dat alles ging zoals het in elk gezin ging. 

Helaas was niets minder waar. 

De maand april is hier altijd heel druk. Verjaardagen van de kindjes en de AmstelGoldRace in Valkenburg. De laatste doen wij nu 3 jaar met vrienden en zijn dan van vrijdag t/m zondag weg met hen. Gezelligheid, sportief, lachen gieren is waar het weekend voor staat. Echt iets waar ik mij al 3 jaar op verheug. 

Ook dit jaar april ging het zo. 

In mei hadden we de verjaardag van 1 van mijn vriendinnen en ook dat is heel gezellig. Kan denk ik wel zeggen dat we bij de familie horen nu. Zo zie ik hen ook echt wel dus dat voelt fijn. 

Eind mei hebben martin en ik een bruiloft in Groningen. Daar vrijdag op zaterdag geweest en zaterdagavond nog bij onze vrienden geweest om de kids op te halen. Die waren bij hen nl. 

Zondags zouden we gaan uit eten in Amsterdam. Om het extra leuk te maken voor de kids gaan we met de bus. 

Als we op de bushalte staan te wachten, krijgt Martin telefoon. Ik zie in zijn ogen dat hij in paniek raakt. Ik vraag hem of er iets is, maar hij draait zich om er loopt weg. De paniek is te zien in zn hele lichaam. Martin hangt op en blijft bij mij uit de buurt en nogmaals gaat zijn telefoon. Hij reageert heel bot en zegt hem niet meer te bellen. Hij straalt paniek uit. Ik vraag hem wat er aan de hand is en wie het was. Hij zegt verkeerd verbonden maar door zijn paniek heb ik een onderbuik gevoel. 

Een onderbuik gevoel dat ik niet kan negeren. Dus ik vraag door. Ondertussen komt de bus eraan en we stappen als gezin gezellig in de bus. 

In de bus vraag ik verder. Wie was dat nou aan de telefoon vraag ik. Krijg te horen verkeerd verbonden. Dus geef aan dat je niet tegen iemand zegt dat die persoon je nooit meer mag bellen en je dan geen paniek hoeft te hebben. 

Dus nogmaals WIE WAS DAT AAN DE TELEFOON? (Mijn onderbuikgevoel wordt met de minuut sterker) Er komt ineens uit dat het iemand is van zijn werk. Ik vertrouw het nog steeds niet en vraag door. 

Dan hoor ik dat het een vrouwelijke passagier is die een oogje op mijn man heeft. WAT??? Hier heb ik nog nooit wat van gehoord dus vraag door. Dan hoor ik na lang doorvragen dat zij hem heeft proberen te kussen. :-0!!! Langzaam voel ik paniek opkomen. Is dit wel echt wat ik allemaal hoor. En vergeet niet dat wij ondertussen gewoon in de bus zitten richting Amsterdam :-( 

Ik ken Martin dus zie dat hij niet alles verteld. Dus ik vraag door en door. En dan, dan komt alles eruit. 

Hij is vreemd gegaan met een passagier op een eind halte van zijn werk. Als hij dat heeft uitgesproken, voel ik zo alles onder mn voeten wegzakken. 

Ik raak volledig in paniek. Ik wil de bus uit. Ik zeg dat we uitstappen en naar huis gaan. Martin vraagt enigszinds verbaast of we niet nog gaan uit eten. Nee is mijn antwoord. Ik wil naar huis. We stappen met zn 4tjes uit. En lopen al huilend naar de overkant waar de nieuwe bus meteen aankomt. In elk geval voor mijn gevoel. Daar stappen we in. Ik zie dat de buschauffeur naar mij kijkt en zich afvraagt of hij iets moet doen. Blijkbaar geef ik hem aan dat het niet hoeft want hij laat ons zo door. 

De hele bus zit vol dus moeten ook nog de hele bus door. Daar gaat het "gesprek" tussen ons nog verder. 

Ik hoor alles aan en kan alleen maar huilen. Snikkend stap ik een halte eerder uit en bel met een vriendin. Als ik ophang met haar, vraag ik 1 van mn beste vriendin om langs te komen. 

En dan kom je thuis en staat je man voor je. Pppfffff er is woede maar vanwege de kids kan dat er niet uit.....

De blog is al langer geworden dan gepland dus ga hem delen in stukken