Als ik kon toveren, kon toveren

En had ik eindeloos geduld. Was ik een blije moeder met kinderen die altijd luisteren, schoon zijn en heel beleefd. Maar ik kan niet toveren. En mijn geduld is eindeloos. Helaas.

Op het moment dat ik dit schrijf zijn mijn tranen net opgedroogd. Maar mijn hartslag is nog hoog. En mijn hoofd zit vol. Ik hou zo ontzettend veel van mijn lieve oudste peuter. Maar de wanhoop die ik soms voel maakt mij bang. Hoe gaat dit verder? Gaat dit over? 

Sinds de vakantie voorbij is, is het bijna elke avond 'feest'. Ze komt uit bed om te plassen, te drukken, iedereen een kus te geven, een kroel te geven etc. Als ze dat heeft gehad, voor de zoveelste keer, en we haar weer lekker instoppen gaat ze helemaal over haar toeren. Gillen, schreeuwen, huilen, stampen, schoppen, slaan. Alsof er een waas over haar heen trekt. Onbereikbaar voor wat wij zeggen of doen.  Onbegrensbaar en onbedaarbaar. Soms spat ik wat water in haar gezicht anders zou ze erin stikken, denk ik. 

Vanavond was het ook weer zover. Ik denk dat ze wel twintig keer uit bed is gekomen. Elke keer leg ik haar weer terug. Geef haar een kus. Zeg dat ze echt moet gaan slapen. En uiteindelijk sliep ze in. Als ze zo erg overstuur is geweest, kroel ik altijd eerst met haar, ik wil niet dat ze huilend alleen en overstuur in slaap valt. Het gaat me zo aan mijn hart om haar zo te zien. Het voelt gewoon zo niet goed. 

Naderhand is ze nog twee keer uit bed geweest. En ik verlies mijn geduld. Ik verhef mijn stem tegen haar en ik moet echt op mijn handen zitten, anders schiet ik uit. Misschien vind ik dat nog het ergste van alles. Mijn eigen geduld wat op is. Mijn gevoel van onvermogen naar mijn lieve meisje toe. Ik wil haar nooit, maar dan ook nooit een tik geven. Dat druist tegen al mijn gevoel in. Ik wil haar helpen, maar ik weet even niet zo goed hoe. 

Ik wilde dat ze een handboek had. Dat er in stond hoe ik het voor haar het allerbeste kon doen. Ik wil zo graag zien wat haar behoefte is, maar ik kan er niet altijd in voorzien voor mijn gevoel. Ik heb nog een kindje die aandacht nodig heeft. En ikzelf heb ook mijn rust nodig. Dus leg ik haar elke keer weer terug in bed. 

Het doet zeer om haar zo te zien. In de knoop met zichzelf. Ze doet alles vanuit haar tenen. Blij ook, gelukkig. En grappig en bijdehand. Ik wilde dat, wat er ook is, dat ik het van haar weg kon nemen. Of dat ik in ieder geval de tools vind om haar te helpen. Dat is echt een zoektocht. Hoogstimulatief is geen makkie.