Als het niet gaat zoals je hoopt

Ik kan nu 100% oprecht zeggen dat ik echt blij ben voor haar.

Ik had net de week ervoor gehoord dat wij ons kindje waren verloren.

Ik kan niet in genoeg woorden uitdrukken hoe verslagen ik me toen voelde, hoe leeg, hoe intens verdrietig. En hoe alleen.

Afgelopen week vertelde mijn vriendin dat ze zwanger is van de tweede. Tranen sprongen in mijn ogen van geluk. Voor haar. Ze is pas 6 weken. Nog heel pril dus, maar ze wilde dit zo graag met mij delen zei ze. Ik knuffelde haar en vertelde haar hoe blij ik voor haar ben, voor hun en voor hun oudste die een broertje of zusje zou krijgen.

Maar 3 jaar geleden was ik niet blij. En dat is een Huge understatement. Ik dacht toen alleen maar. “Waarom nu”? Ik had zoveel verdriet toen. Ik was kapot van binnen. Ik had namelijk, na heel veel ellende en een ellelange nasleep, ons kindje verloren.

Ik was 8 weken zwanger toen ik s 'nachts wakker werd en buikpijn had. Ik kreeg Krampen en begon bloed te verliezen. Ik wist al genoeg. Mijn gevoel wat ik dagen hierdoor had gehad bleek juist. Ik begon gelijk te huilen. Totaal in mezelf gekeerd. Ook al probeerde mijn man mij te bedaren, het had geen baat. De volgende dag stond de afspraak bij de verloskundige gepland voor een echo. Ik probeerde het voor die nacht te laten rusten en hoopte op een wonder.

Het is zo raar, maar zelfs toen ik hoorde van de verloskundige dat ons kindje niet leefde, had ik altijd nog een sprankje hoop. Ik dacht “misschien ben ik toch minder ver zwanger en gaat het hartje straks toch gewoon kloppen”. “Misschien ben ik de uitzondering op de regel en heeft ze het verkeerd gezien” Dat was uiteraard niet het geval. Ik kreeg pillen om de miskraam op te wekken en verloor daardoor liters bloed. Ik kreeg de volgende dag weer een echo. Ditmaal in het ziekenhuis.

Daarop werd geconstateerd dat er nog “wat” zat in mijn baarmoeder. Weer kreeg ik pillen mee.

Wederom verloor ik veel bloed en stolsels. Ik dacht nu het ergste te hebben gehad. 2 dagen later kreeg ik wederom een echo in het ziekenhuis. Er werd een assistent bijgehaald om mee te kijken. Ik wilde die echo's niet meer. Ik wilde niet meer dat de artsen aan me zaten en ik wilde niet meer dat er een kindje ( of deel ervan) in mijn buik zat die niet leefde. Ik wilde dat alle commotie ophield. Ik wilde rust in mijn lijf en in mijn hoofd.

Dat gebeurde niet. Er werd een curettage ingepland. Weer een paar dagen wachten. We waren bijna 2 weken verder vanaf het moment dat geconstateerd werd dat ons kindje niet leefde. De dag in het ziekenhuis stond (gelukkig) mijn man aan mijn zijde. Ik kreeg weer een echo. Ik keek niet eens meer. Ik lag daar met mijn ogen dicht en tranen liepen over mijn wangen. Ik moest een ziekenhuisschort aan. Daarna werd ik naar een zaal gereden in mijn ziekenhuis bed. Ik had uren moeten wachten omdat er een aantal spoedoperaties tussen waren gekomen. Eind van de middag werd ik pas geholpen en ik zat er sinds 8 uur. Volledig nuchter en volledig in mezelf gekeerd.

De arts kwam bij me. Legde de procedure uit. Ik werd naar de operatie kamer gebracht. Kreeg een roesje en toen ik wakker werd was het gebeurt. Ik voelde me leeg, emotioneel en mijn lichaam voelde beurs. Ik wilde naar huis. Mijn dochter knuffelen en niet meer loslaten.

Toen, een paar dagen later in de tuin bij mijn vriendin vertelde ze mij het nieuws. Ik wilde in de eerste instantie niet eens naar haar toe. Ik wilde de deur niet uit en gezellig doen terwijl ik me niet gezellig voelde. Ik was een wrak. Ik was nog bezig om alles een plaatsje te geven en toen vertelde ze het. Ze was zwanger. Ze straalde en ik moest moeite doen mijn tranen te bedwingen. Ze waren een jaar bezig geweest. Ik wilde het zo graag, maar ik kon niet blij reageren. Ik hoopte zo dat ik ook weer zwanger zou kunnen raken. Ik was ook bang, want wat als de curettage mijn baarmoeder had beschadigd? Wat als het niet meer zou lukken? Er gingen zoveel dingen door mijn hoofd. En blijdschap was niet 1 van die dingen. Wat een wereld van verschil met hoe het nu is.

Ik werd toen ( gelukkig) weer zwanger. En snel ook. Sneller dan gedacht en gehoopt. 2 maanden later bleek ook ik in verwachting te zijn. En nu, nu heb ik een prachtig compleet gezin. 2 mooie gezonde meiden en een geweldig man. Niks meer te wensen. Nu ben ik echt oprecht blij voor haar en hoop ik haar zwangerschap op de voet te mogen volgen. Haar kindje te zien groeien en voelen schoppen. Ik kijk er enorm naar uit. Ik had wederom tranen, net als ik 3 jaar geleden had, maar nu van geluk.