Och meid toch, wat heb je het zwaar. Ik moet eerlijk zeggen dat dit ook mijn angst is als we misschien ooit voor een tweede durven te gaan. Mijn eerste zwangerschap was een hg-zwangerschap, dus het is vrijwel zeker dat ik een tweede zwangerschap heel ziek zal zijn, ziekenhuisopnames zal krijgen en niet kan zorgen voor ons kindje, laat staan het huishouden.
Mijn man werkt ook zo’n 60 uur per week, een baan die veel van hem vergt. Maar ehm.. sommige dingen moeten toch worden gedaan. Dat het huishouden een mannenhuishoudeb wordt is misschien niet leuk, maar daar kom je wel overheen. Maar de babykamer niet in orde maken?! Dat vind ik toch wel ver gaan.
Is er misschien een mogelijkheid dat jullie het weekend verdelen? Jij de ene dag slapen en hij de andere? En kunnen je ouders tijdelijk niet komen logeren? Of jij bij hen? Andere familie of vrienden die kunnen helpen?
Blijf in ieder geval praten met je man. Communiceren is zó belangrijk.
Zet hem op meid, je bent al zo ver! Het eind komt echt in zicht.
Jeetje meid lekker heavy allemaal. Hoe oud is je zoon? Zit hij al op een peuterspeelzaal? Ik snap dat het ook niet allemaal makkelijk is voor je man, maar jullie moeten samen door. Kijk naar wat nu echt noodzakelijk is. Als de babykamer zo ver af is dat de kleine er straks in kan, dan maakt dat likje verf nu op de muur toch niet uit? Wat is haalbaar en wat niet? Bij ons thuis doe ik ook alles en daarnaast werk ik ook. Mijn man kon me niet helpen door zijn ziekte. Hij probeerde het wel, maar een wasje opvouwen was voor hem een dagtaak en voor mij iets wat ik doe in een poep en een scheet. Dus het gevoel van dat je alles alleen moet doen ken ik wel. Heb je geen vriendinnen in de buurt die je kunnen helpen? Niet dagelijks, maar, misschien een dagje in de week een vriendin of een paar vriendinnen die je helpen je huis weer schoon te maken. Als je een dag al even wat extra hulp hebt om alles aan te pakken, dan hoef je de rest van de week minder te doen. Heeft je man ook vertelt wat hem allemaal te veel word? Misschien is een goed gesprek tussen jullie wel het aller belangrijkste wat er moet gebeuren. Zodat er begrip komt voor elkaars situatie. Dat alleen al kan zorgen voor nieuwe energie. Maak samen een lijst van wat er dagelijks moet gebeuren. En kijk dan niet naar alles wat je het liefst zou willen doen, maar kijk naar de dingen die echt gedaan moet worden. Dit zorgt er voor dat je waslijst kleiner word. Zo is de druk ook minder en dat resulteert weer in minder stress. En dan nog de wasmachine. Is hij nog te repareren of is hij klaar voor de schroot. Ik heb het zelfde mee gemaakt en heb toen via een tweedehands winkel een andere kunnen kopen voor nog geen 100 euro. Het zal al heel wat voor je schelen als je gewoon thuis de was kan draaien.
Loedermoeder87
Och meid toch, wat heb je het zwaar. Ik moet eerlijk zeggen dat dit ook mijn angst is als we misschien ooit voor een tweede durven te gaan. Mijn eerste zwangerschap was een hg-zwangerschap, dus het is vrijwel zeker dat ik een tweede zwangerschap heel ziek zal zijn, ziekenhuisopnames zal krijgen en niet kan zorgen voor ons kindje, laat staan het huishouden. Mijn man werkt ook zo’n 60 uur per week, een baan die veel van hem vergt. Maar ehm.. sommige dingen moeten toch worden gedaan. Dat het huishouden een mannenhuishoudeb wordt is misschien niet leuk, maar daar kom je wel overheen. Maar de babykamer niet in orde maken?! Dat vind ik toch wel ver gaan. Is er misschien een mogelijkheid dat jullie het weekend verdelen? Jij de ene dag slapen en hij de andere? En kunnen je ouders tijdelijk niet komen logeren? Of jij bij hen? Andere familie of vrienden die kunnen helpen? Blijf in ieder geval praten met je man. Communiceren is zó belangrijk. Zet hem op meid, je bent al zo ver! Het eind komt echt in zicht.
amilia earheart
Jeetje meid lekker heavy allemaal. Hoe oud is je zoon? Zit hij al op een peuterspeelzaal? Ik snap dat het ook niet allemaal makkelijk is voor je man, maar jullie moeten samen door. Kijk naar wat nu echt noodzakelijk is. Als de babykamer zo ver af is dat de kleine er straks in kan, dan maakt dat likje verf nu op de muur toch niet uit? Wat is haalbaar en wat niet? Bij ons thuis doe ik ook alles en daarnaast werk ik ook. Mijn man kon me niet helpen door zijn ziekte. Hij probeerde het wel, maar een wasje opvouwen was voor hem een dagtaak en voor mij iets wat ik doe in een poep en een scheet. Dus het gevoel van dat je alles alleen moet doen ken ik wel. Heb je geen vriendinnen in de buurt die je kunnen helpen? Niet dagelijks, maar, misschien een dagje in de week een vriendin of een paar vriendinnen die je helpen je huis weer schoon te maken. Als je een dag al even wat extra hulp hebt om alles aan te pakken, dan hoef je de rest van de week minder te doen. Heeft je man ook vertelt wat hem allemaal te veel word? Misschien is een goed gesprek tussen jullie wel het aller belangrijkste wat er moet gebeuren. Zodat er begrip komt voor elkaars situatie. Dat alleen al kan zorgen voor nieuwe energie. Maak samen een lijst van wat er dagelijks moet gebeuren. En kijk dan niet naar alles wat je het liefst zou willen doen, maar kijk naar de dingen die echt gedaan moet worden. Dit zorgt er voor dat je waslijst kleiner word. Zo is de druk ook minder en dat resulteert weer in minder stress. En dan nog de wasmachine. Is hij nog te repareren of is hij klaar voor de schroot. Ik heb het zelfde mee gemaakt en heb toen via een tweedehands winkel een andere kunnen kopen voor nog geen 100 euro. Het zal al heel wat voor je schelen als je gewoon thuis de was kan draaien.