Als contact niet meer lukt...

Vandaag word ik weer geconfronteerd met een stukje verdriet. Ik zie dat mijn moeder heeft gebeld. Ik heb mijn moeder al ruim een jaar niet gesproken en al ongeveer twee jaar niet gezien. Dat betekent ook dat ze mijn dochter al twee jaar niet heeft gesproken of gezien. Ja... En dat is pijnlijk.

Ik neem jullie even terug naar twee jaar geleden, toen kreeg ik de sleutels van mijn nieuwe thuis. Nadat de vader van mijn dochter en ik uit elkaar gingen ben ik in het oude huis blijven wonen. Het huis was fijn, ruim. Maar de straat en de buurt en vooral de buren waren niet mijn type mensen. Avond na avond met geluidsoverlast waar de kopjes uit de kast trilden, terwijl je kind op bed lag en probeerde te slapen. Scheldtirades tegen buurvrouw of kind als ze 's avonds te laat thuiskwamen van stappen. De huizen waren ruim, maar ook gehorig en het was net of de buurman bij mij op de overloop stond te vloeken. De diverse pesterijen van de andere kant. Ik heb er drie jaar boven gestaan maar je woongenot lijdt er toch onder. En toen... Toen kwam ineens dat prachtige huis voorbij. Ik achtte de kans niet heel groot en het was een enorme stap om naar een andere provincie te verhuizen. Er moest natuurlijk ook met de vader van mijn dochter worden afgestemd. Het is niet niks als je kind ineens vele kilometers verderop gaat wonen. Maar in goed overleg zijn we eruit gekomen... En wonder boven wonder... Bleek het huis voor mij beschikbaar. Een droomhuis op een droomplek in het groen. Nou... Daar gingen we!

Elke dag ben ik nog dolgelukkig met de stap om hierheen te verhuizen. Ook mijn meisje voelt zich heerlijk hier. Het huis voelt als een warme deken. Fijne buren, voorzieningen op loopafstand en ruime keuze uit scholen. Vooral dat laatste blijkt heel belangrijk nu mijn dochter door haar stoornis, speciaal onderwijs bezoekt. Gewoon op loopafstand hiervandaan, in de wijk.

Mijn moeder weet dat ik voor dit huis ben gegaan. Ze weet ook dat het gelukt is en dat ik er ben gaan wonen. Mijn moeder en mijn zussen heb ik uitgenodigd om langs te komen. De uitnodiging staat uiteraard nog steeds.

Maar mijn moeder en zussen zijn hier nog nooit geweest. Ik heb op de een of andere manier geen makkelijk contact met mijn moeder en ook niet met mijn zussen. Gevoelsmatig ontbreekt de wederkerigheid en ik laat het daar ook bij. De opvoeding en verzorging van mijn dochter vraagt namelijk ontzettend veel van me. Hoewel ze altijd al een bijzondere motoriek had en ik al jaren op zoek ben naar wat er met haar aan de hand is, is pas een jaar duidelijk dat ze een autismespectrumstoornis heeft. 

Dit is iets wat mijn moeder en zussen helemaal niet weten. 

Ik druk op het knopje van het antwoordapparaat en beluister het bericht. Of ik het emailtje heb ontvangen waarin staat dat een neef aan de andere kant van de wereld gaat trouwen en of ik een bijdrage kan overmaken voor een Cadeau.

Er is geen interesse in mijn leven of dat van mn kind... Ik voel me nu niet zo geroepen een bijdrage te leveren.

Ik druk op de knop van het antwoordapparaat om het bericht te wissen net zoals ik met de email heb gedaan.