Als alles je even te veel is, maar niet snapt waarom?

Ik kom net terug van mijn eerste afspraak met de psycholoog. De drempel was skyhigh, maar ik merk dat ik niet mezelf ben. Dit moest gebeuren om weer op de juiste rit te komen. Alles irriteert me, mijn werk, dingetjes in huis die mijn vriend beloofd had al weken geleden (op te hangen/op te ruimen), schoonfamilie *zuchhht*, weer een dichtgeknoopt overhemd met de mouwen binnenstebuiten in de strijkmand. In mijn hoofd voelt het alsof het sale is in de primark. Drukte, clashende gedachtes, geen rust. Ik heb aangegeven dat ik meer moeite moet doen om van dingen te kunnen genieten. Waarom? Als ik alle punten in mn leven bekijk heb ik absoluut geen reden om me zo te voelen. We zijn gezond, financieel hebben we alles in orde, mooi appartement, goede baan, makkelijk kind, genoeg slaap, maar waarom voel ik me dan zo? 

In de wachtkamer voelde ik me heel erg opgelaten en stond alweer in de startblokken om weg te rennen. 'Wat doooeee ik hier, dit is niks voor mij!' heeft elke minuut tot ze me binnenriep door mijn hoofd gespookt. Dat en 'het is al 7 over half 9 en ik had een afspraak om half', maaar dat terzijde.

Het eerste gesprek was een soort intake, dus bijzonder veel diepgang zat er nog niet in, maar dat ik aangaf dat ik meer rust moest nemen, was wel iets wat bevestigd werd door d'r. Ik dacht als ik maar naar elk feestje ga dan komt die vrolijkheid vanzelf weer. Maar het werkte averechts. 'Hoeft niet, zeg eens nee!' De rust zou me goed doen. Ik ren en vlieg me rot (letterlijk), dus eenmaal thuis zou ik er beter aan doen eens een boek te lezen of te picknicken met de kleine. Klinkt ook wel logisch nu iemand dat eens tegen me zei. (Een objectief iemand dan). Als mijn moeder hetzelfde tegen me zou zeggen zou ik eerder pissig worden. Dat was ook een puntje. Ik heb vaak het idee dat het 'ik tegen de rest' is. Omdat ik iemand ben die me goed kan uiten en een sterke mening heb (wat ik niet altijd uit hoor, want soms is een mening hebben prima, maar deze altijd delen hoeft niet). Mijn vriend is wat introvert en daarom heeft men vaak de neiging hem te verdedigen 'want jij kan daar wel tegen'. Best zwaar, want ik kan daar dus soms juist helemaal niet tegen, wat dan mijn boosheid weer versterkt. 

Poeh zo'n eerste gesprek was nog maar een intake, maar toch was het soms al best pittig naar mijn idee. Ze leek me te begrijpen. Het voelde iets opgelucht toen ik naar buiten stapte. Of dat nou kwam door een luisterend oor of de lekkere ochtendlucht. I don't know, maar de volgende afspraak heb ik toch maar gemaakt. Een duwtje in de goede richting is wel fijn.