Alles leek zo mooi te zijn

Hallo. Wij zijn Bas en Ashley. Wij zijn nu 7 jaar samen waarvan bijna 1 jaar getrouwd. Zo'n 3 jaar geleden hebben we besloten dat ik ging stoppen met de pil. In onze omgeving was iedereen binnen een aantal maanden zwanger dus ik dacht dat dat bij ons ook zo zou zijn.Na een jaar had ik dus een positieve test in handen maar dat ging helaas mis met 5 weken ongeveer. Precies een jaar later weer een positieve test in handen en dit keer ging het ook mis maar dan bij 7 weken. Toen hebben we besloten om naar de huisarts te gaan en ons te laten onderzoeken. Op een gegeven moment werden we doorgestuurd naar de fertilliteitskliniek. Daar bleek met ons alles in orde te zijn. We zouden nog een half jaartje zelf proberen en als het dan nog niet was gelukt dan kregen we weer onderzoeken. Na 3 kwart jaar ongeveer hebben we weer contact gezocht met de kliniek en weer een aantal onderzoeken gehad. We mochten beginnen met het IUI traject met extra hormonen. We waren helemaal gelukkig en zijn daarmee begonnen. Tijdens de controles bleek dat er 2 eitjes groeide dus de kans was groot dat het een tweeling zou kunnen worden. Tijdens de inseminatie zei de verpleegkundige dat de waardes niet zo heel best waren en dat de kans klein zou zijn als het de 1e keer zou lukken. Ik had me er dus al een beetje bij neergelegd. De dag dat ik een test mocht doen toen zouden we net aankomen in Turkije een weekje vakantie voordat we gingen trouwen. De dag voordat we op vakantie gingen was ik nog niet ongesteld geworden en had zoiets van laat ik toch maar een test doen. Ik deed de test en die werd meteen POSITIEF. We waren helemaal gelukkig maar ook een beetje bang. Dus we besloten eerst lekker een weekje weg te gaan en bij thuiskomst nog een test te doen. Op vakantie was ik heel erg moe en heb echt super veel geslapen. Bij thuiskomst meteen weer een test gedaan en ja hoor nog steeds positief. Wij hebben de kliniek gebeld om een afspraak te maken voor een echo met 7 weken zwangerschap. En toen kwam die spannende dag die eerste echo. Ik was zo zenuwachtig dat ik bijna niet durfde te kijken. Toen de verpleegkundige bezig was met de echo zei ze .. en wat zie ik nu dan.. het zijn er 2 !! 

We konden ons geluk niet op wat waren we gelukkig. Het verliep allemaal heel goed. We kwamen onder controle in het ziekenhuis in Enschede en kregen extra echo's omdat een tweeling risico's met zich mee kunnen brengen. We hebben er ook voor gekozen om een nekplooi meting te doen en dat zag er prima uit. Toen ik 17 weken zwanger was kon ik niet meer wachten om te weten wat het zou worden, dus hebben we een afspraak gemaakt voor een pretecho geslachtsbepaling. We hadden zelf het gevoel dat het 2 jongetjes zouden zijn. Vooral omdat ik daar altijd over droomde. Maargoed we zijn al dolgelukkig en maakt het niet uit of het nou jongens of meisjes zijn.
Toen we naar de pretecho gingen hebben we mijn moeder schoonouders en oma meegenomen. Spannend zeg. En wat blijkt. Een jongen en een meisje!! Wat een geluk hebben we een jongen en een meisje en kerngezond. 

Toen kwam de spannende 20 weken echo nog waarbij je toch wel een beetje buikpijn krijgt van de zenuwen.
Maar gelukkig alles zag er prima uit en de kindjes waren lekker bewegelijk.
Toen moesten we wachten tot de 24 weken en heb weer een groei echo gehad. De kindjes waren goed bewegelijk alleen de buikjes waren wat aan de kleine kant maar zolang ze zo goed bewegen hoefde wij ons geen zorgen te maken. 

Zelf ben ik ook met 24 weken gestopt met werken omdat ik steeds erg duizelig was en de bloedwaarden een beetje te laag waren.
Met 25 weken hebben we een 3D echo laten doen en die was zo bijzonder. De kindjes lagen bij elkaar in de armen echt super mooi om te zien. 

Met 27 weken zwangerschap had ik weer een groei echo. Ik had tegen Bas gezegd dat hij maar lekker moest gaan werken en niet steeds vrij moest nemen voor de echo's en dat ik mijn moeder een keer mee zou nemen.

Toen ik op het bed lag voor de echo was de verpleegkundige bezig met meten. Bij ons dochtertje zag alles er perfect uit. En toen begon ze bij onze zoon en ze bleef stil. Ik had zo'n raar gevoel en vroeg aan de vrouw. Is er iets ? Ze keek een beetje bang en verschrikt en zei ja sorry ik kan maar beter meteen zeggen dat ik bij u zoon iets afwijkends zie. 

Ik snapte er helemaal niks van. Hoe kan dat nou ? Alles ging zo goed.
Ze zei dat we even moesten wachten op de gynaecoloog en die zou de echo's even gaan bekijken. Ze zei dat het hartje zo groot was en ze kon zijn maagje niet vinden.
De gynaecoloog was er al snel en hij had het erover dat ons zoontje waarschijnlijk een breukje in het middenrif had waardoor de maag naar boven is geschoven. Maar hij vond wel dat we het even moesten laten onderzoeken in Nijmegen. Hij stelde ons eigenlijk wel gerust want zolang hij nog bij mij in de buik zat en voeding via mij zou krijgen wij ons niet druk moesten maken.
Ondertussen was Bas al wel op het ziekenhuis gekomen omdat ik erg was geschrokken. Toen we het ziekenhuis uitliepen ging mijn telefoon. Ziekenhuis Nijmegen. We konden de volgende ochtend om 10 uur al komen.
We hebben gevraagd of mijn moeder en schoonmoeder mee wilde naar Nijmegen omdat ik toch een beetje een raar gevoel erover had. 

De volgende ochtend in Nijmegen zaten we te wachten in de wachtkamer en ik kreeg ineens een buikpijn ik dacht dat het door de zenuwen kwam. Uiteindelijk werden we opgehaald en mocht ik gaan liggen voor de echo.
Op het moment dat ze de echo ging maken was het helemaal mis. Net op dat moment was het hartje gestopt met kloppen en zagen we alleen dat de hartklepjes nog bewogen.
Toen zijn ze meteen gestopt en kwam de gynaecoloog er aan en ze zei dat ze niets konden doen omdat er nog een gezond kindje in mijn buik zat en 27 weken echt te vroeg was om het te halen en dat ze het dan waarschijnlijk allebei niet zouden overleven.
Op dat moment zakt de grond onder je voeten weg en weet je niet wat er gebeurt.
We werden naar een andere kamer gebracht om even tot onszelf te komen en moesten daarna nog verder gaan met de echo. Een uur later ongeveer gingen we verder en toen zagen we dat nu de hart klepjes ook niet meer bewogen. We konden zien dat hij heeft gevochten voor z'n leven en dat alle vitale functies al waren afgesloten. Maar tijdens de echo hebben ze alles nagekeken en volgens Nijmegen was zijn middenrif prima in orde.
Ze zaten nu te denken dat het toch een hartafwijking zou zijn geweest. Als we echt de precieze oorzaak wilde weten kon ik een vruchtwaterpunctie laten doen maar dat moest binnen 1 week gebeuren en dat zou risico's meebrengen voor onze dochter. Onze dochter is ook nog een keer extra van top tot teen gecontroleerd en dat zag er perfect uit allemaal. De week erop moesten we weer naar  Nijmegen voor een extra echo om onze dochter nog een keer helemaal na te kijken en weer zag alles er perfect uit. Maar nu was de vraag. En nu ? Gaat mijn lichaam mijn zoontje straks afstoten of kan het kwaad voor mijn dochter ? Maar ons "geluk" is dat het een 2 eiige tweeling is waarvan ze allebei een eigen vruchtzak en allebei een eigen placenta hebben dus mijn lichaam maakt nog zwangerschaps hormoon aan.
Het beste zou zijn om het zo lang mogelijk uit te dragen. 

Ondertussen staan we weer onder controle in Enschede bij een vaste gynaecoloog. En krijgen we elke week controles.
Ons meisje is aan de kleine kant maar groeit wel goed volgens de lijnen. Nu is het de vraag wanneer gaat het beginnen ? Aan de ene kant wil ik het zo lang mogelijk volhouden omdat ik verder moet voor mijn dochter maar aan de andere kant is het een naar idee dat je overleden zoontje nog in je buik zit. Toen ik 32 weken zwanger was dacht ik zou het dan nu gaan gebeuren ?
Maar nee. Tijdens de controle zei de gynaecoloog dat we het pas over de bevalling gaan hebben als ik over de 36 weken zwangerschap ben.
Tijdens de groei echo van 36 weken bleek dat onze dochter bijna niet was gegroeid en nog steeds in stuitligging lag.
Als ze in die week nog zou gaan draaien dan werd ik met 37 weken ingeleid.
Dus met 37 weken weer een echo gekregen en mevrouw lag nog lekker in stuit. Nu was de vraag wat ik wou een stuit bevalling of toch een keizersnede?Omdat het al zwaar genoeg was raadde de gynaecoloog aan om een geplande keizersnede te doen en dat het liefst bij 39 weken zwangerschap.
Aan de ene kant was ik heel blij want dan had ons meisje nog 2 weken de tijd om even te groeien en aan de andere kant nog 2 weken? Dan heb ik dus al 12 weken door gelopen met een levend en een overleden kindje. Zo dubbel.
En toen hebben we een datum gepland voor de keizersnede. 3 februari 2016 zou het dus allemaal gaan gebeuren met precies 39 weken zwangerschap.
Die 2 weken voor de operatie duurde voor mijn gevoel net zo lang als de hele zwangerschap. Wat moeten we nu allemaal verwachten ?
En toen was het 2 februari. We hebben de tassen gepakt en alles klaar gezet voor de volgende dag. 2 setjes kleertjes 1 voor onze dochter Lynn en 1 setje voor ons zoontje Davey.
En toen kwam die hele lange nacht pfff wat heb ik slecht geslapen zeg. Om half 8 moesten we ons melden op het ziekenhuis en mijn vader was bij ons thuis om 7 uur om ons naar het ziekenhuis te brengen omdat we ook nog 2 nachtjes moesten blijven zou dat geldverspilling zijn voor het parkeren.
Eenmaal op het ziekenhuis aangekomen stonden er 2 verpleegkundige op ons te wachten die gingen ons begeleiden die woensdag. Ze hadden zich goed voorbereid en hebben aan zoveel dingen gedacht waar wij niet eens aan toegekomen zijn. Erma en Germa waren hun namen en wat een super lieve mensen. Ze zouden allebei meegaan naar de O.K en 1 zou Lynn gaan verzorgen en de andere zou er zijn voor Davey.
Eenmaal op de kamer werd ik klaargemaakt voor de operatie en toen moesten we nog een tijdje wachten voor ik opgehaald zou worden. Om half 10 zou ik worden geholpen maar het is allemaal iets uitgelopen dus half 11 was het zover. Ondertussen was onze gynaecoloog ook nog bij ons op de kamer om te zeggen wat we allemaal konden verwachten. We moesten van het ergste uitgaan wat betreft Davey omdat hij al 12 weken lang in het vruchtwater zat. Nu was de vraag hoe willen we het doen? Lynn moest sowieso als eerste geboren worden omdat ze vooraan lag. Maar wat willen we? Willen we Lynn en Davey allebei meteen bij ons of alleen Lynn?
Wij hebben besloten om eerst Lynn bij mij te leggen en dan het doek weer omhoog te doen zodat de verpleegkundige Davey mee kan nemen om te kijken hoe erg het is.
Toen kwam het moment dat we naar de O.K gingen. Dat was een hele lange weg. Daarna kwamen we op een kamer waar ik mijn infuus kreeg en waar mijn bloeddruk werd gemeten, toen dat allemaal goed was ging ik naar de operatiekamer waar bij mij de ruggenprik gezet werd. Bas moest wachten op een andere kamer totdat klaar was en toen werd hij op een groene stoel bij mijn hoofd gezet.
En vrijwel meteen begonnen ze met de operatie. Wat ging dat snel zeg. Voor mijn gevoel nog geen 2 minuten en toen ging het doek omlaag en daar was ons kleine meisje.
Mijn eerste reactie was ohhh wat klein zeg, maar dat was ze ook 2610 gram en 47 cm. Maar dat is natuurlijk niet gek het is en blijft een tweeling. Ze werd in doeken gewikkeld en lekker bij mij gelegd. Wat is ze klein en wat is ze mooi. Ik ben helemaal verliefd.
Ondertussen waren ze bezig met Davey en die is meegenomen door de verpleegkundige. Daarna ging Bas mee om Lynn aan te kleden en alles. Ik werd dicht gehecht en toen moest ik alvast naar de uitslaapkamer. Het duurde ongeveer 10 minuten en toen kwamen Bas en Lynn er al aan.
We hebben samen met de verpleegkundige meteen geprobeerd om Lynn de fles te geven maar dat lukte nog niet echt en alles wat er in ging spuugde ze weer uit. Dat kwam omdat ze een slok vruchtwater binnen heeft gekregen tijdens de keizersnede waardoor ze misselijk was. 

Toen we weer op de kamer waren met z'n 3tjes kwamen eerst de opa's en oma's even kijken en toen die weg zijn gegaan kwam de verpleegkundige vragen of we er al klaar voor waren om Davey te zien. Ik vroeg aan haar hoe hij eruit zag en ze zei tegen mij dat het heel erg meevalt en hij er nog heel goed uit zag.
Ze heeft Davey in het mandje bij ons op bed gezet.Omdat Davey 12 weken in het vruchtwater heeft gezeten was het niet echt mogelijk om hem vast te houden. Zijn huid is daardoor heel zacht geworden.
Wat was hij prachtig precies hetzelfde gezichtje als Lynn. Een echte tweeling.
Hij was 32 cm en 575 gram.
Wat heeft hij moeten vechten voor z'n leven want toen we Davey hebben gezien, hebben we ook gezien wat nu precies de oorzaak was dat hij overleden is.
Het eerste stuk van zijn navelstreng daar ontbrak het gelei waardoor de navelstreng samen is gaan knijpen en zijn hartje harder moest vechten en naarmate hij groter werd steeds minder zuurstof kreeg. ( vandaar dat vergroot hartje op de echo ).
De gynaecoloog die wij hadden op het ziekenhuis doet dit werk al 30 jaar en heeft dit nog maar zelden meegemaakt.
Waarom moest dit nu uitgerekend ons overkomen? 

Op het ziekenhuis hebben ze er voor gezorgd dat we mooie voetafdrukjes hebben. De handjes waren niet helemaal goed gelukt. Ook hebben ze de stichting make a memory gebeld en die zijn dezelfde dag nog gekomen om mooie foto's te maken. Echt super dat die mensen er zijn en dit allemaal vrijwillig doen. 

De volgende dag kwam de uitvaartondernemer langs op het ziekenhuis om de crematie te regelen. Dit was een heel moeilijk en dubbel moment. We waren heel verdrietig en aan de andere kant had ik Lynn op de arm liggen helemaal gezond en tevreden. 

We hebben een heel mooi afscheid kunnen regelen met alleen onze naaste familie.
De volgende dag mochten we naar huis met z'n 3tjes. We hebben er voor gezorgd dat toen wij naar huis mochten de uitvaart onderneming Davey ook op zou halen uit het ziekenhuis, zodat we toch een soort van met z'n 4tjes het ziekenhuis uit gingen.

Toen we naar huis gingen stond een tijdje later de kraamhulp voor de deur. Linda is haar naam. In het begin was het heel raar allemaal en Linda zelf vond het heel moeilijk om bij ons te komen gezien de situatie. 

Maar wat hebben we een goede week gehad met haar. We hebben heel veel gepraat gelachen en gehuild.
Linda heeft er ook voor gezorgd dat ze samen met Lynn mee ging naar de crematie van Davey en daar zijn we echt super blij mee en dit hadden we nooit gedacht omdat ze zo klein was nog en elke keer kruiken nodig had.
We hebben een mooi afscheid gehad. 

Na de bevalling is bij Davey nog autopsie gedaan en hij was kerngezond en had geen afwijkingen. Het had puur te maken met de navelstreng. Domme pech zegt de gynaecoloog.

We missen Davey nog elke dag en het blijft moeilijk.