Alleen shoppen!!!!!!

Menig moeder zal het wel herkennen, alleen boodschappen doen of alleen shoppen kan aanvoelen als een minivakantie!

Je loopt door de supermarkt en doet gewoon je eigen ding. Je pakt je boodschappenlijstje erbij en loopt rustig door alle paden. Je pakt je boodschappen 1 voor 1 en legt ze in je karretje. Je snuffelt nog even door de aanbiedingenbak en loopt naar de kassa om tot de ontdekking te komen dat je maar 20 minuten binnen bent geweest en toch een hele kar vol boodschappen hebt ingeslagen.

Hoe anders is dat met kinderen erbij! Nog voor we de supermarkt binnen kunnen lopen, heb ik een ruzie moeten oplossen, namelijk de ruzie over wie het karretje mag duwen. Na veel geharrewar (Jij was de vorige keer al, nu mag ik! Nietes, jij was al 2 keer aan de beurt geweest!) los ik de ruzie op door iets te fel te zeggen dat "IK vandaag aan de beurt ben!"

Vervolgen we onze weg de winkel in, alwaar het grote vragenstellen begint: "Mama, zullen we die snoepjes weer eens meenemen?" "Een andere keer schatje, we hebben thuis nog heel veel snoep." "Maar niet deze mam en dit zijn de allerlekkerste snoepjes!" "We gaan eerst snoep thuis opmaken en dan wil ik deze wel een keer kopen, vandaag dus niet." "Maar mam, ik heb deze al 100 jaar niet meer gehad!" Deze discussie kan nog wel even duren en we zijn nog maar in het eerste pad, dus ik zeg nog maar eens stellig "NEE" en loop door naar de fruit- en groente-afdeling. Daar aangekomen willen de heren mij helpen met het pakken en inpakken van fruit en groente. Helemaal prima, maar mijn kinderen hebben last van een plaatselijke, tijdelijke gezichtsaandoening wanneer ik ze vertel wat ze mogen pakken. Al staan ze midden in de bananen, ze kunnen met geen mogelijkheid een banaan vinden.

De rest van het boodschappen doen verloopt onder een constante stroom van "Hou je handen maar bij je." en "Nee, dat hoeven we niet te hebben." van mij en een constante stroom van vragen van de kinders tot de kassa eindelijk, als een rots in de branding, in het zicht komt. Bij de kassa willen de heren natuurlijk maar al te graag helpen de boodschappen op de lopende band te laden. Ze doen dat ofwel uiterst secuur en bijzonder langzaam, ofwel met de snelheid van het licht en alles boven op elkaar smijtend, al naar gelang hun humeur en hoe moe ze zijn. Wanneer ik dan klaar ben met afrekenen, blijkt dat we ruim een uur binnen geweest zijn (En dan heb ik het nog niet eens over wanneer mijn man meegaat! Dan kun je namelijk gerust een halve dag voor de boodschappen uittrekken.)

Zo verloopt het ook met iets als shoppen voor kleding of schoenen, met dat verschil, dat je bij shoppen ook nog moet passen, waarbij de kinderen moeten wachten tot je klaar bent, dus dat heb ik vandaag maar eens alleen gedaan. Ik wilde een paar sandalen hebben, ik heb heel rustig (en, ondanks de temperatuur, zonder zweten) gepast en vergeleken, zelfs nog een 2e paar schoenen uitgezocht, omdat het 2e paar schoenen voor de helft van het geld was en toen ik buiten kwam, was ik nog maar een kwartier verder! Wat een heerlijkheid!

De foto bij deze blog is van het 2e paar schoenen (dat ik in het bijzijn van mijn kinderen waarschijnlijk had laten liggen, omdat ik dan veel meer haast had gehad) dat ik heb meegenomen.