9 jaar geleden
Alle ballen hoog houden!
Dat het pittig ging worden had ik al wel voor ogen....maar dat ik na 4,5 jaar moet erkennen dat ik op ben....dat had ik niet verwacht
Het lijkt allemaal zo fantastisch....Huisje, Boompje, Beestje.....Zo intens gelukkig toen ik mijn man leerde kennen, we binnen een mum van tijd samenwoonde en al snel "het" gesprek hadden over kinderen. We wilden heel graag en begonnen vol goede moed. Maand na maand ging er voorbij....en steeds bleven die testen maar wit. Onze relatie werd op de proef gesteld...maar toen na 12 maanden ontstond er een tweede streepje...We zijn meteen op die roze wolk gestapt en er niet meer vanaf gekomen. Alles ging ineens snel. We verhuisden ivm ruimte, kamertje werd ingericht....klaar voor de komst van onze kleine. Toen hij na een snelle bevalling in mijn eigen bed bij me lag wist ik het: dit is het......hier ben ik voor gemaakt.....ik ben gelukkig! Al snel begon toch het werken weer te kriebelen wat ook een geknaag met zich meebracht. Als ik op mijn werk was dacht ik: was ik maar thuis. Was ik thuis dan dacht ik: op het werk is het zo slecht nog niet...even onder de mensen. Ik heb nooit een goede balans kunnen ontdekken tussen werk en prive. Al snel gingen we voor een tweede, en ook die liet op zich wachten. Maanden na maanden weer verdriet om die witte test en toen bam boem....hup op die wolk...Weer intens gelukkig....Ook na deze bevalling knaagde het weer op het moment dat ik aan het werk ging. De kids zijn inmiddels 4,5 en 2,5 en nog steeds tob ik. Ik vind het zwaar. Op het werk is het ontzettend druk, thuis ben je ook constant bezig. Tijd voor mijzelf is er nauwelijks. Ik blijf maar doorgaan.......maar eens houdt het op. Dit hou ik niet vol. Ik ben op......wie ben ik? Waar ben ik mee bezig? Ik loop mezelf voorbij maar ontken bij de mensen die om me geven. Voor iedereen sta ik klaar....ik vergeet mezelf vaak! Als de kids op bed liggen.....plof ik totaal gesloopt op de bank neer....niks zinnigs komt er meer uit me. En iedere dag sleep ik mezelf weer uit bed om van voren af aan te beginnen aan een nieuwe dag! Hoe ervaren jullie dit? Hoe dealen jullie met werk/prive? Waar vind je ontspanning? Hoe houden jullie alle ballen omhoog?
Anoniem
Ook ik herken dit. Met 2 kids van 10 en bijna 4 jaar en een baan van 3, 5dag is de balans vaak zoek. Mijn werk vind ik te leuk om te minderen maar ook mijn kinderen wil ik niet te kort doen. Eind deze maand gaat de jongste ook naar school en hoop ik weer wat tijd voor mezelf te vinden
Anoniem
Dag Knorretje84, Misschien kun je kinderen een keer naar de flexibele opvang brengen, gewoon 1 x in de paar maanden zodat je dan eens een dagje weg bent. Dat kost misschien wel even geld, maar je krijgt een deel van de Belasting terug en zo kun je misschien even ontspannen. Wij gaan ook geen weekend weg, ja met het gezin, omdat ik dat vind horen, zou niet op mijn gemak zijn zonder mijn kind. Ik doe met de meiden 1x in de maand de ladies night in de bioscoop en dat is toch wel heel erg leuk al zeg ik het zelf. Verder merk ik dat het helpt als ik 's ochtends om 6u opsta en voor mijn werk al wat zaken opruim, als ik om 6u opsta kan ik na mijn man douchen, dan mijn dochter klaarmaken, mijn man zorgt voor ons eten en dan eten wij samen. Daarna kan ik nog een uurtje wat doen voordat ik om 8.30 uiterlijk op mijn werk moet zijn, ik merk wel dat dat rust geeft, maar als het wegvalt doordat het druk is of ik een keer als het donker word moeite heb om mijn bed uit te komen het meteen weer stress is. Dus het is ook een mindset om iets te doen, routine is hetgeen dat helpt, maar het vinden ervan is gewoon lastig.
Anoniem
Wauw wat een stappen heb je al gezet! Ken je het boek Perfecte moeders bestaan niet' van Diane Koster? Probeer het gevoel van ' gebonden zijn' eens los te laten en verken je grenzen net als je kids. Er is een weg als er een wil is. Je kan bv minder werken of vragen om andere werkzaamheden die je meer vreugde geven. Oppas is er in meerdere vormen en maten dan alleen familie. Maar het is natuurlijk aan jou om je eigen keuzes te maken tusaen alle tips. En idd ... de herkenning kan al een stuk lucht geven. Gr
Anoniem
Ik herken het ook heel erg. Mijn zoontje is net 4 en gaat sinds een week naar de basisschool, mijn dochter bijna 1. Ik werk drie lange dagen van 7.30 tot 17.00 u en de rest van de week ben ik "vrij". Het voelt alleen niet als vrij want idd de kids vragen veel aandacht , er moet van alles geregeld worden en het huishouden komt er ook nog bij. Puf om te sporten heb ik niet meer als ik om 20.00 u eindelijk op de bank plof maar als je niet beweegt krijg je ook minder energie. Vicieuze cirkel dus eigenlijk. Hier geen opa's of oma's in de buurt om op te passen helaas en man veel aan het werk waardoor ik er alleen voor sta. Het lastigste vind ik dat mensen dan zeggen: maar jij werkt toch maar 3 dagen? Alsof je dan voor de rest niets doet en eigenlijk niet mag klagen? Het is natuurlijk niet alleen maar ellende; ik zou ze voor geen goud willen missen en haal ook ontzettend veel plezier uit het gezinsleven. Maar toch.... Het zou fijner zijn als die balans er was... Soms plan ik een vrije dag op een crechedag en doe ik helemaal niks. Ook proberen we wel eens samen een weekendje weg te gaan zonder kids. En vandaag ga ik heel toevallig met schoonzusjes en schoonmoeder een paar dagen winkelen in Frankrijk. Als extra luxe heb ik een hotelkamer geboekt helemaal voor mij alleen, ik ga heerlijk slapen :-) en mijn man vindt het ook gezellig even een weekend samen met de kinderen te zijn... Ooit komt het vast goed, het zijn nou eenmaal tropenjaren... Succes en denk aan jezelf!