Snap
  • Mama

All I want is world peace

Voor mijn kinderen, voor mezelf, voor mensen die me lief en dierbaar zijn, voor de wereld. Ik wens vrede!

De wereld is weer opgeschrikt door een ramp, een aanslag, terrorisme of hoe we het ook willen noemen. In de (sociale) media is dit het nieuws van de dag en ook hier aan de ontbijttafel werd er druk gediscussieerd.

Al eerder schreef ik dat ik het nieuws en alle ellende in de wereld graag negeer. Ik vind het zo moeilijk om te dealen met de ellende die overal heerst. Afgelopen week maakte ik in reactie op een blog van Joycies de opmerking dat ik voor wereldvrede ben, maar geloof ik daar zelf eigenlijk wel in?

Vooropgesteld: ik wens het wel. Wereldvrede. Net als denk ik heel veel -zo niet alle- mensen op deze aarde. Maar ik vraag me af of het er ooit komt. Als wij mama’s er al niet samen uitkomen als het gaat over het voeden van onze kinderen of hoe het Sinterklaasfeest vorm gegeven moet worden -als dat al een reden is dat wij over elkaar heen vallen- hoe kunnen we er dan op wereldniveau uitkomen?

Iedereen heeft een eigen manier om tot hetzelfde doel te komen of het nou wereldvrede, feestvieren of voeden is. Vaak zijn er overeenkomsten met anderen als het gaat over de weg die tot dit doel moet leiden. Ik zie het op sociale media, in reacties op artikelen en in mijn eigen vriendenkring. Toch legt een ieder zijn eigen nadruk, zijn eigen nuance.
En daar in de communicatie lijkt het mis te gaan. We vallen over elkaar heen over een woord, over een formulering, of over een keuze die gemaakt wordt. We vinden onze eigen weg de hoogste weg en in plaats van de overeenkomsten te zien, worden de verschillen uitvergroot. En verschillen bestaan er, dat staat niet ter discussie, maar vaak wordt er zo op microniveau gesproken.

Weet je, ik heb moeite met geloven dat er wereldvrede gaat komen. Er zullen altijd mensen zijn die anders denken, die op hun manier de wereld willen ‘verlossen’. We willen allemaal een democratie op onze eigen voorwaarden en zijn misschien dan toch ten diepste kleine dictatortjes. Ik betrap mezelf er in elk geval met enige regelmaat op dat ik de gedachten van een ander niet begrijp, of er niet mee instem en dat ik denk dat ik de ultieme autoriteit ben, dat als ze naar mij zouden luisteren het beter, logischer en relaxter zou zijn.

Ik verwacht wel wereldvrede, maar niet nu en niet van mensen. Ik geloof in God de schepper en Jezus zijn zoon. Ik ben christen en I #prayforparis en vrede op aarde nu misschien wel meer dan ooit tevoren.

*een wat filosofische post van mijn kant, ik zou willen dat ik het volledig en genuanceerd, maar toch bondig zou kunnen posten, dit is mijn beste poging. Ik geloof niet dat ik hiermee recht doe aan alles en iedereen, maar probeer mijn gedachten te verwoorden. 

Wat denk jij nu? Denk jij dat wereldvrede een haalbaar iets is?

8 jaar geleden

Wat leuk om te lezen dat jij ook christen bent! Ik ga naar Redeemer International Church.

8 jaar geleden

Ik hoop het wel, maar denk het niet. Zeker met zoveel verschillende geloven. Ik ben zelf ook christen en ga naar de Rafael gemeente. Naar welke kerk ga jij? Ik ben helaas bang dat er altijd wel ergens ruzies om gemaakt kan en gaat worden. Oorlogen vind je terug in alle eeuwen.