Al sinds de geboorte extreem vermoeid (deel 2)

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb maar ik had gewoonweg de puf even niet.

In de vorige Blog schreef ik over mijn extreme vermoeidheid en wat dat met me doet. Ik ga verder waar ik gebleven ben en dat is de zoektocht naar duidelijkheid. Want ik ben zo klaar met alle cliché uitspraken (je moet ontzwangeren, tja een baby is vermoeiend) en mijn huisarts die vooral roept dat het tijd nodig heeft. Nou hartstikke fijn dat ik moet afwachten maar daar ben ik klaar mee!!!

Dus bel ik de huisarts en vraag een verwijzing naar de internist. (met een beetje Googlen kom ik erachter dat dat de aangewezen discipline is om bij verder te zoeken). De assistente zegt dat ik morgen terug moet bellen want ze moet even overleggen of ik nog op het spreekuur moet komen. Vriendelijke doch dringend maak ik duidelijk dat ik het onzin vind om langs te komen want ik zeg dan hetzelfde als wat ik nu doe.

De volgende ochtend bel ik terug en de verwijzing is al naar het ziekenhuis gestuurd. Goh wat een opluchting en ik ben een beetje blij verrast dat het nu ineens super makkelijk gaat. Maar er is nog geen einde aan m'n geluk gekomen, want als ik het ziekenhuis bel hoor ik dat ik direct komende week al terecht kan. Blij hang ik op. Eindelijk komt er een serieuze aanpak dichterbij.

Na een paar dagen is het zover en loop ik met kind de spreekkamer van de internist in. Het is een man. Natuurlijk maakt dat niet uit, maar heel even voel ik de angst en vraag ik me af of hij het wel zal snappen als man zijnde. Gelukkig verdwijnt deze gedachte direct als we in gesprek raken. Hij is heel leuk met Lina en lijkt juist heel goed te snappen dat ik me irriteer aan uitspraken waar ik niets mee kan en de situatie waarin ik me bevindt. Na de achtergrond duidelijk te hebben en wat lichamelijke onderzoekjes krijg ik een verwijzing om bloed te laten prikken. Ook geeft hij direct al aan dat hij niet gelooft dat het aan m'n gemoedstoestand ligt of aan Lina.

Pff er valt nog een extra last van m'n schouders. Ik was onbewust toch bang dat het direct op m'n psychische gesteldheid gegooid zou worden omdat ik al eerder depressief ben geweest. Zelf wist ik allang dat dit het niet is maar dat ook de arts het gelooft is toch fijn. Dus goed gehumeurd loop ik naar de bloedafname. Lina brabbelt vrolijk met de verpleging die het bloed afneemt en we gaan weer naar huis. Nu dus even wachten op de uitslag, die moet volgende week wel binnen zijn.

(in het volgende blog ga ik verder. Dit speelde dit zich in september van dit jaar af)