Al sinds de geboorte extreem vermoeid

Begin januari 2015 is onze prachtige dochter geboren. Wat een genot zo'n kleintje van jezelf vooral als je in je beroep zorgt voor de jongeren van andere ouders.

Ik ben altijd een harde werker geweest die eigenlijk zichzelf wat wegcijferde. In de periode dat ik depressief ben geweest ging het op de groep waar ik werkte niet goed. En omdat ik vind dat de jongeren het allerbeste verdienen deed ik er alles aan om dit te bieden. Uiteindelijk moest ik toegeven dat ik depressief was en ben ik in therapie gegaan. En jullie raden het vast ook toen bleef ik werken. Eind april 2014 bleek ik zwanger. Wat een vreugde naar een moeilijke periode! Op wat kwalen na was het een goede zwangerschap. Ik was veel moe, maar dat hoort erbij toch? Net als dat het bij een depressie hoort toch?

De bevalling was snel. 13,5 uur met 10 minuten persen. Daar was ze dan onze dochter. Tijdens de kraamperiode goed m'n rust gepakt en alles op me af laten komen. Dit ging prima. Ik was lekker lang thuis want m'n vakantie had ik opgespaard en na een periode van 4 maanden zou ik weer werk moeten gaan zoeken aangezien ik geen vast contract kreeg. Jammer natuurlijk van het werk want ik had het er erg naar mijn zin maar het sloot prachtig aan op m'n zwangerschap. Alsof ik het zo gepland had.

Alleen was er toch ook een schaduwkant van mijn nieuwe geluk. Want na 2,5 maand bleef ik extreem moe terwijl ik had verwacht dat dit na de bevalling wel over zou gaan. Het advies van de arboarts had ik goed in mijn oren geknoopt: 'als je niet aan het werk zou kunnen na je verlof moet je je ziekmelden ondanks dat je nog vakantie hebt'. Dus dit heb ik gedaan en toen begon het pas echt. Ik koos eindelijk voor mezelf en de rust die ik hard nodig had goh wat was ik trots op mezelf. Maar het stigma werd ook geboren. 'Tja met een baby slaap je nou eenmaal weinig.' 

De huisarts kwam tot de conclusie dat ik vitamine D tekort had, daarna een tekort aan vitamine B. Ik ben gestopt met naar de huisarts gaan na de zoveelste: 'Ontzwangeren duurt negen maanden.' Bij het UWV ging het nog slechter. De conclusie was dat ik wel ziek was maar eerder ook met vermoeidheid gewerkt had en mijn baby nou eenmaal geen ziekte was, wat het enige nieuwe in de situatie was. Wat ben ik boos, teleurgesteld en verdriet geweest zeg. Dat kan ik met woorden niet beschrijven. Gelukkig was er iemand daar wel verstandig en krijg ik toch een ziektewetuitkering, want anders weet ik niet hoe het gegaan zou zijn.

Ondanks alles zijn we nu 8,5 maand verder sinds de geboorte. Nog niets heeft geholpen en het idee dat mensen het niet begrijpen blijft. Ik geniet van mijn kind en ben gelukkig, maar ook ben ik soms verdrietig. Ik weet niet hoe ik moet uitleggen hoe het is om op een dag meerdere keren uitgeput te zijn. Hoe het is als je man thuis komt en je je voor de zoveelste keer schuldig voelt dat je niets gedaan hebt in huis. Hoe moe je bent als je weer geen energie hebt om met je hond te wandelen. Hoe slecht je op dat soort dagen en momenten je je over jezelf voelt. Gelukkig zijn de dagen die ik in huis blijf voor mijn meisje dagen dat ze veel bij me is. Gelukkig merkt zij nog niet dat het komt doordat mama niet meer kan doen dan op bed of de bank hangen. Dat ik op echt slechte dagen alles puur en alleen voor haar doe. Ze heeft een blije en dankbare moeder die gewoon zo heel af en toe even niet meer weet wat ze met zichzelf aan moet. Maar als ik dan naar haar kijk vult mijn lijf zich steeds opnieuw met liefde en vreugde en verschijnt er een grote lach op mijn gezicht