Al een jaar lang mama van 3!

Tess is nu al bijna 2 weken 1. Wat betekend dat ik nu ook al een jaar lang mama ben van 3 kinderen. "Vroeger" wilde ik er altijd maar 2 en moest ik er niet aan denken om zo'n "groot" gezin te hebben. Maar "vroeger" had ik ook niet verwacht dat ik een tienermoeder zou worden. Soms lopen dingen nou eenmaal anders dan verwacht. 

Ik wist in elk geval toen Ivy en Lynn nog baby waren dat ik nog wel een kindje zou willen, in de toekomst. Wanneer dat precies zou zijn, dat wist ik nog niet. Maar ik wilde zo graag een zwangerschap meemaken van één kindje. De 40 weken halen en zwanger zijn op een leeftijd die iets meer wordt geaccepteerd. En dan het liefst ook in een situatie waarbij ik mijn eigen huis zou hebben en niet nog steeds bij papa en mama zou wonen.

Nou in het jaar dat Ivy en Lynn 7 werden begon het toch wel steeds meer te kriebelen. We waren ook alweer 2,5 jaar samen, hadden een leuke (huur)woning samen en buiten wat kleine dingetjes waren we best stabiel. Het leeftijdsverschil zou anders ook te groot worden dus langzaam werd het echt tijd. Hoe dat allemaal verder ging kunnen jullie lezen in een eerdere blog 😊.

Ik vond het ergens toch wel allemaal spannend. Het was niet mijn eerste zwangerschap dus ik wist heel goed wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Hoe nuchter ik was als 'tiener' zoveel zorgen maakte ik me nu om elk dingetje. Zou dat dan vooral komen door het leeftijdsverschil? Dat je een stuk bewuster bent als 24 jarige dan als 16 jarige? 

Ook van 2 jaar 3 kinderen was toch wel eens stap. Ik heb wel eens horen zeggen door mensen dat de impact van 1 naar 2 kinderen groter is dan van 2 naar 3 of meer. Nou met die gedachte probeerde ik er tijdens de zwangerschap ook vooral in te staan. Maar toen Tess eenmaal geboren was bleek dat ik dat toch wel onderschat heb. Ik heb tenslotte nooit de overgang gehad van een naar twee kinderen. Ik had er vanaf het begin al 2. En een tweeling is in het begin veel werk en heftig hoor. Maar jeetje elke baby is in het begin veel werk en heftig.

Het was echt wel weer wennen en aanpassen. Sowieso woonde ik nog thuis het hele 1e jaar van Ivy en Lynn en had ik genoeg mensen om me heen. Nu met Tess was ik toch wel een beetje alleen. En gaat het leven buiten die baby om ook gewoon door. Hoe de nacht ook verliep, er moesten 2 kinderen naar school dus rustig aan doen in de ochtend zat er niet in. Hoe de flessen en de slaapjes ook liepen, er moesten elke woensdag 2 kinderen op tijd bij de zwemles zijn. Elke avond moest het eten weer op tijd op tafel staan en na 3 maanden verwachten ze je op het werk ook gewoon wel weer terug. 

En ergens wordt je zelf misschien makkelijker als je meer kinderen hebt. Maar ik kan zeker niet zeggen dat de eerste periode nou zo makkelijk was. Neem nou alleen even die borstvoeding. Nog zo'n ding dat ik volledig onderschat heb. Bij Ivy en Lynn had ik toen ze geboren werden (29,5 weken) nog totaal geen productie. Maar bij Tess (41,3 weken) ook niet! We gingen dus ook naar huis met het advies om bij te voeden want ze was al 7% afgevallen op de 2e dag. Daar ging het weer, kolven, kolven, kolven. Ik zag er zo op tegen en het brak me eigenlijk ook al vrij snel op. De eerste dag dat ik er echt alleen voor stond en geen kraamzorg meer had heb ik ook al meteen met tranen in mijn ogen besloten dat dit niks voor mij was. Elke voeding eerst aanleggen, bijvoeden, kolven. Nee daar had ik als moeder van 3 echt geen tijd voor.

Na dit jaar kan ik wel zeggen, 16 of 24 jaar. Spoedkeizersnede of natuurlijke bevalling, 2 baby's of 1 baby. Eerste kindje of derde. 6 maanden samen of 2,5 jaar. Een baby is en blijft niet iets wat je "zomaar" even mee laat draaien in je dagelijks leven. Op elke leeftijd en onder elke omstandigheden zet het je leven even op z'n kop en sta je toch de eerste periode op standje "survival". En dat mag, zolang je ondertussen maar niet vergeet om ook vooral gewoon te genieten. En te blijven praten, zodat je elkaar in elk geval niet kwijt raakt.