Afscheid, spijt en verdriet.

Gek eigenlijk. Zodra iemand overlijd, die altijd dicht bij ons is geweest, vergeet je even het hele leven dat je samen gedeeld hebt. Wanhopig probeer je vast te klampen aan mooie momenten, maar je kan niks bedenken. Een soort leegte blijft achter. Met trillende handen probeer je iemand's ziel samen te vatten en op een a4tje te planten, om vervolgens een zaal vol mensen met tranen op je wangen te woord te staan. Mensen die er op dat moment totaal niet toe doen. Eigenlijk alleen maar omdat het zo hoort.

Toen de vraag van de begrafenisondernemer mijn kant uit ging heb ik dan ook zonder twijfelen geweigerd. Ik had een turbulent verleden gedeeld met mijn zo juist overleden vader. Hoewel wij, na jaren geen contact te hebben gehad, het de weken voor zijn dood weer bijgelegd hadden en de strijdbijl eveneens begraven was, voelde het voor mij hypocriet om de perfect rouwende nabestaande te gaan spelen. Zelfs al ging ik oprecht kapot van verdriet. Ik leek mezelf te straffen voor alle kansen die ik had laten schieten toen hij nog leefde. Buiten dat; ik was op dat moment 3 maanden zwanger. Hoe kon ik een afscheidsrede houden terwijl ik niet alleen overmand werd door verdriet, maar ook door hormonen.... ik kon alleen maar huilen.

De crematie kwam en ging voorbij. Doordat ik geweigerd had te spreken, ging deze twijfelachtige eer naar mijn moeder (ex-vrouw) en een vriend.  Mensen, die in mijn ogen, misschien dicht bij mijn vader stonden in het leven, maar hem niet kende zoals ik hem kende. De woorden die zijn spraken, waren geen woorden van liefde. Het waren woorden van afkeuring, van strijd en de interne oorlog die mijn vader al jaren voerde, en nu verloren had. Mijn vader was een alcoholist. Hij heeft zich dood gedronken. Hij heeft de verkeerde keuzes gemaakt en (waar mijn nekhaar van overeind ging staan) het is misschien maar beter zo.

Had ik maar gesproken! Had ik mensen maar vertelt over mijn vader. Over wie hij echt was. Had ik maar ik hun afkeurende ogen gekeken en hem verdedigd, zoals een dochter dat hoort te doen. Nu, ruim twee jaar later, heb ik er nog steeds spijt van. De kans die ik had om een respectvol betoog te houden, heb ik voorbij laten gaan..... omdat ik te emotioneel was.

Ik heb mijn vader niet meer kunnen zien na zijn overlijden. Dat klinkt misschien een beetje luguber want waarom zou je dat willen? Het laatste beeld dat ik van mijn vader heb is hoe hij op een brancard werd gehesen, en er een bebloed laken over hem heen werd getrokken. Hij had een maagbloeding gehad. Hij had al ruim 1,5 dag gelegen, en de hand die ik onder het laken weg zag komen, was al verkleurd. Doods. Vaak heb ik dat moment als een soort horror film in mijn hoofd afgespeeld. Een nachtmerrie, zonder te slapen. Ik had hem nog graag eenmaal willen zien. Gewoon, om het een plekje te kunnen geven. Dit werd in verband met mijn zwangerschap en de emotionele staat waarin ik verkeerde, afgeraden.

Nu, na het plotselinge heen gaan enig zins verwerkt te hebben, denk ik wel eens "wat als". Wat als ik wel nog een laatste keer gekeken had? Wat als ik nog wel persoonlijk afscheid had genomen en niet tegen een gesloten kist had staan praten? Wat als ik wel een zaal vol rouwende mensen had toegesproken, wat zou ik dan zeggen? Ik zal het nooit weten. Ik kan enkel gissen naar hoe het zou zijn geweest. Of de klap minder hard was geweest wanneer ik alles juist aangepakt had... of het verdriet nog groter. Mijn schuldgevoel over wat ik had moeten zeggen kan ik enig zins wegnemen. Al leest maar 1 persoon dit; het is de waarheid over mijn vader en hij verdient het om op deze manier herinnert te worden.

"Lieve pap,

Wat keek ik tegen jou op. Mijn grote held. Als ik jou zag, was mijn dag weer goed. Jij maakte me aan het lachen, vaak ten koste van jezelf, maar dat maakte je niets uit. Jij waakte over mij als ik ziek was. Jij verdedigde mij als ik dat zelf niet kon. Jij leerde me normen en waarden. Respect voor anderen, maar vooral voor jezelf te hebben. Het belangrijkste nog; jij leerde me dat het niet erg is om anders te zijn. Ik was goed zoals ik was. Bedankt voor het vertrouwen dat je me gaf. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is geweest. Ik weet dat je gevochten hebt. Dat je wilde dat je andere keuzes had gemaakt. Hierop kan ik alleen maar zeggen; iedereen maakt fouten en ik vergeef je. Ik hou van je en kan me geen leven voorstellen waarin ik jou niet om raad kan vragen. Ongeacht wat anderen van je vinden, voor mij was jij mijn vader, mijn beste vriend, raadgever... een deel van mij. Jou verliezen voelt dan ook alsof er een stukje van mij zelf is gestorven. Dat ik er voor koos, tijdelijk geen contact te houden, betekende niet dat ik niet van je hield. Het betekende dat ik zoveel van jou hield dat ik niet aan kon zien hoe jij jezelf kapot maakte. Met het gevoel van machteloosheid wist ik geen raad, dus ik begon om me heen te slaan. Toen ik eindelijk volwassen genoeg was om jou te accepteren zoals je was, hebben we een periode beleeft samen waarin alles klopte. We hebben gelachen en gehuild. Sorry gezegd en zijn weer verder gegaan. Alsof alle narigheid er gewoon niet meer toe deed. Wij wisten immers wel wat echt belangrijk was. Laat anderen maar kletsen. Vaak hebben we er over gesproken, deze laatste weken. Hoe het zal zijn voor jou als opa, voor mij als moeder. Hoe jij wilde veranderen voor jou kleinkind. Dat je in zijn leven aanwezig wilde zijn en voor hem de steun zou zijn die je voor mij niet kon zijn. Lieve pap, het is vaak makkelijker terug te denken aan de negatieve momenten in het leven, maar als ik terug denk worden die negatieve momenten compleet overschaduwd door de leuke en mooie momenten die wij hebben gedeeld. Je was er wel voor mij en als ik je nodig had was je mijn steun, mijn rots. Dat is de opa die ik wilde voor mijn kind. Het doet pijn te weten dat het niet zo heeft mogen zijn.

Ik hoop dat je rust vind, waar je dan ook bent. Ik hou van je en je zult gemist worden.

Liefs"

Tegen alle verwachtingen van een dochter in, werd ik uiteindelijk gezegend met een gezonde zoon: Pieter Jan Jacob. Jan, vernoemd naar mijn vader. Hij lijkt als twee druppels water op zijn opa. Zelfs zo erg, dat mijn oma (de moeder van mijn vader, 84 jaar) allerlei herinneringen krijgt als ze naar hem kijkt en daar dan verhalen over vertelt. Mooi om te zien, en te horen. Mede dankzij mijn zoon wordt het verdriet van verlies steeds dragelijker. Inmiddels heb ik er zelfs een dochtertje bij en tegen alle kansen in (de hele familie is blond of bruin harig) heeft zij het rossige haar van haar eigenwijze opa. Er komt een dag dat ik zonder tranen aan hem terug kan denken. Ik heb in ieder geval mijn zegje, hoewel veel te laat, toch kunnen doen.

Bedankt voor het lezen.