Achtste groepers huilen niet

Theatervoorstelling

Het is weer zover. Achtste groepers huilen niet komt op televisie. Het boek heb ik inmiddels al zo vaak gelezen dat ik het wel kan dromen en de film heb ik ook al meerdere keren gezien. Ik ben ooit naar een theatervoorstelling geweest in de, toen nog nieuwe, Centrale Bibliotheek. De insteek was daar weer heel anders dan in de film en ook is de film weer anders dan het boek. Maar de kern van het verhaal is hetzelfde. Bij de theatervoorstelling keken Elise en Joep als volwassenen terug op de tijd in groep acht. En over wat er met Akkie is gebeurd. Ik vond het mooi gespeeld. In het begin leek het nog erg luchtig te worden. Veel humor. Maar je weet hoe het afloopt en dus hangt er iets in de lucht. Ik was zo blij dat het donker was, want wat zat ik te huilen in de zaal. Als volwassen vrouw doe je dat toch niet? In elk geval niet in het openbaar en zeker niet voor een theaterstuk, kom op zeg, het is maar een voorstelling.

Jacques Vriens

Maar dan komt de film uit. Dunya is dan inmiddels al wat ouder. Ik vind de film niet zo geschikt voor haar, maar nu ze acht is kijken we toch samen als ie op tv is. We hebben m al eens eerder samen gekeken geloof ik. Toen werd “Achtste groepers huilen niet” uitgezonden als serie. Nu wordt de film opnieuw uitgezonden op Zapp. Dunya wil niet naast me op de bank zitten, ze zit met haar rug naar me toe te kijken. Bij de diagnose leukemie huil ik al en Dunya kijkt maar eens meewarig achterom. We volgen de film in stilte. Af en toe fluistert Dunya iets, als teken dat ze nog weet hoe het verder gaat. Pas op het moment dat Akkie overlijdt in de film huilt ze. En na afloop kruipt ze in mijn armen en huilen we samen. “Maar het was wel een mooie film” snikt ze nog even na. Dan kijkt ze naar de boekenplank en roept: “Je hebt gewoon het boek!”. Ik schiet in de lach. “Wist je dat niet? Dat heb ik al jaren!” Ze begint meteen te lezen. Het boek is ook geweldig geschreven door Jacques Vriens, het wordt niet voor niets verfilmd en vertaald. En de film heeft onder meer het Gouden Kalf gewonnen. Sowieso is Jacques Vriens, volkomen terecht, erg populair bij de Nationale Kinderjury. Ik ben al jaren fan van zijn boeken en we hebben elkaar vaak gesproken toen ik voor Radio Emmen werkte. Dat was altijd erg leuk.

Dokter Snor

Het is ook wel leuk om de film vaker te zien, ondanks het trieste onderwerp en het verdrietige einde. Er vallen andere dingen op, ik zie weer nieuwe dingen. Dat de juf dokter Snor leuk vindt en andersom had ik wel gezien, maar dat dat een vervolg krijgt, dat is zo subtiel opgenomen in de film dat ik het tot nu toe volledig over het hoofd heb gezien. En ook nu kijk ik er weer anders naar. Akkie die zo ziek wordt in groep acht. De hoop die haar klasgenootjes tot het laatste toe houden. En zijzelf waarschijnlijk ook. Maar nu zie ik in Akkie mijn eigen dochter. Gek, zo heb ik er nog niet eerder naar gekeken. Het besef dat het iedereen kan overkomen. Dat je kind ineens ernstig ziek is. De machteloosheid die je dan moet voelen als ouders. Natuurlijk moet je dat gevoel beperken tot het moment van de film en niet vasthouden. Je wordt gek als je daarbij stil gaat staan. Dus ik laat dat gevoel snel weer los als de film is afgelopen.

Dit pakt niemand ons meer af

Ondanks dat Dunya nog lang niet in groep acht zit, zie ik de gelijkenis. Dunya zou ook zo protesteren. Ze moet naar school, ze moet naar Aikido, ze moet dit en ze moet dat. In het begin lijkt Akkie ook niet ziek. En dan is het enorm frustrerend dat je niks mag en dat je moet rusten. Maar ook dat je je door de medicijnen juist heel ziek gaat voelen. Ook de leuke momenten van groep acht komen aan bod. “Dit pakt niemand ons meer af” is de titelsong, prachtig ingezongen door Kim-Lian van der Meij. Als ze samen als groep acht het lied zingen op het schoolkamp samen rond het kampvuur, waar Akkie nog bij is, klinkt het heel anders dan gewoon als lied op zich. Het is dan ook een film waarin emoties elkaar vaak afwisselen. Ik vind het ook erg mooi dat het afgewisseld wordt met de dingen van alle dag. Het gaat niet alleen maar over ziek zijn. Ook over school, verliefd zijn, ruzietjes tussen kinderen.

Mama’s huilen wel

“Waarom mocht ik de film vroeger niet zien van jou?” vraagt Dunya ineens. “Omdat het een heftige film is. Omdat je nog te klein was eigenlijk. Omdat ik niet wist of je het zou snappen”. Best een domme gedachte, want Dunya en iets niet snappen.... “Ben je liever populair of liever slim?” staat er op het labeltje van een theezakje. Dunya denkt even na: “Liever populair, want slim ben ik toch al!”. Tja, heb daar maar eens van terug. Ik denk dat ik het boek dat in de kast staat binnenkort maar eens ga voorlezen. Het is dan wel heftig, maar ook die dingen gebeuren in het leven. Een klasgenootje verliezen, dat heeft ze zelf ook meegemaakt vorig jaar. Vergeten doe je dat niet, een plekje geven wel. Ik heb het boek weleens ingebracht bij een vergadering op een school. We moesten geloof ik allemaal iets vertellen over een boek dat we mooi vonden en een stukje voorlezen. Ik koos voor een fragment over het voetbaltoernooi. Het moment dat iedereen riep: “Voor Akkie!” Het boek kon ik toen al niet lezen zonder tranen. Nu ik moeder ben is het helemaal bar en boos. Want achtste groepers huilen dan misschien niet, mama’s doen dat zeker wel!