Snap
  • Mama
  • Babyspullen

achteraf-gezien-zegeningen

Als moeder ga je altijd maar door en adem je als dat uitkomt, even wat lucht door je lijf. De mooie momenten kun je dan voelen.

"het voelt soms alsof ik in een slechte film zit. " dat zinnetje ontsnapt weleens mijn hoofd via mijn o zo grensvrije mond. De hilarische scenario's waardoor ik me zo voel, zijn namelijk op het moment zelf helemaal niet zo leuk. Om te huilen eigelijk meer. Kijk, geduld is niet iets wat aangeboren is bij mij en in mijn jonge jaren verzuchtte men weleens 'had ze maar wat meer geduld'. Nou, daar heb ik een goede leerschool voor gekregen. Mijn man en ik zijn bijna 5 jaar getrouwd en we hadden samen 4 kinderen ineens. Samen kregen we er ook nog 1. Naarmate de tijd verstreek, begonnen gedragsproblemen zich te manifesteren in 3 van de 5 kinderen. Veel tijd verder hebben ze alle 3 een indicatie en dit jaar is de hulplijn voor hen opgestart. Ze kunnen elke week naar de zorgboerderij en halen daar veel rust uit. Dus hoewel ik me in het heetst van de momenten, dus veel conflicten, gegil, geharentrek, gekwijl en hondenvlooien, best weleens de meest zielige persoon op de aarde vind, lost het zich altijd weer op. Als ik dan nu terugkijk op afgelopen jaar zie ik warempel de lessen voor mijn geduld, de humor waarin je sommige situaties best mag bezien, de steun van de hulplijn, de lieve hartjes van mijn kinderen, de liefde en steun van mijn man en bovenal de kracht in mezelf. Wellicht is het pad wat we onbewust uitkiezen, de grootste les in het leven voor ons. Leren loslaten en leren liefhebben.