Accepteren?! Zal dat ooit gebeuren.

Oktober 2016:

Mijn leven staat op zijn kop.

Hoog zwanger (34weken) en helemaal gezond, genoot ik van mijn laatste 2 werkweken voor mijn verlof. 

Dit was mijn 2e zwangerschap. Wat voor mij inhield dat ik druk was met de oudste in huis en ik mij minder zorgen maakte om mijn buik!

Totdat die ene avond aanbrak. Na een drukke dag van een condoleance, naar school, naar zwemles en toch nog even de Ikea door rennen, plofte ik op de bank neer en zei tegen mijn man: ' de vliezen kunnen breken hoor, we hebben nu eindelijk alles in huis.'

Alsof je speelt met je onderbewust zijn, de bank was nat!!

Oké het was niet veel en ik had geen pijn, dus hup schone kleding aan en lekker relaxen.

Geen 15 minuten later, weer water...

Oké nu wordt het toch wel vervelend, laten we de VK even bellen.

De VK reageerde heel relaxt, dit kon gebeuren, ik had geen krampen, dus probeer te slapen en kom dan morgen even langs. Mocht het toch anders lopen, bel dan terug.

Dus vol goede moed, ging ik naar bed, waar de poppenkast voorstelling begon.

Iedere 15 min. verloor ik een beetje water. Dit is geen doen!!!

Dus wederom de VK gebeld, ze was onderweg en vroeg of ik een beetje water kon opvangen.

De VK deed wat controles en kwam tot slot met de test. Een wattenstaaf zou paars kleuren als het vruchtwater was wat ik had opgevangen.

Nog voordat het wattenstaafje het water raakte was het PAARS!!

Helppp!!!! en nu!!??

 volgende keer:

#2 Ik ben aan het bevallen...?!