Aandacht en samen schommelen

Terwijl zij lekker op de schommel zit en je haar met 1 hand duwt, scroll je door Facebook heen, lees je wat grappige tweets of probeer je zelfs om nog wat mails door te spitten. Of je kijkt gewoon een poezenfilmpje natuurlijk.

Iedereen doet het
Gelukkig is het wel universeel want ik zag het op reis ook om me heen. Schommel duwen kan ook prima met 1 hand maar wat is de lol als je niet meekrijgt wat een plezier je kind heeft op de schommel? Ja, ik maak me er ook schuldig aan, geen aandacht voor haar. Op de rand van de zandbak met je telefoon terwijl je afwezig roept dat het een prachtig zand kasteel is of je gedachteloos nóg een zandtaartje eet.

Ga schommelen
Ik heb me voorgenomen om tijdens die uitjes die ik speciaal voor haar doe, m’n telefoon in m’n jaszak te laten zitten. Tenslotte ga ik voor haar naar de speeltuin. Ik heb ontdekt dat ze het leuk vindt als ik ook op de schommel zit. Liefst duwt ze mij dan ook heel hard. Voor ons is de schommel al lang niet meer interessant. Na het skydiven boven de White Sundays vind ik schommelen ook een tikje saai. Maar daar gaat het niet om, voor haar is schommelen op dit moment geweldig. Ze was nooit een fan van schommelen dus tegenwoordig is ze super trots dat ze dat alleen durft en zo hoog durft! En dan ik wil graag met haar mee schommelen. En papa ook natuurlijk.

Echt tijd samen doorbrengen
Na onze Australië reis (aug 2015-jan 2016), is ze nu net een paar dagen voor het eerst naar school. Maar dat betekent ook minder tijd om samen door te brengen. Dus als we samen iets gaan doen, wil ik ook alle tijd en aandacht voor haar hebben. Het klinkt best logisch en hoe moeilijk kan het zijn? Maar ik denk dat het best lastig is om na de 30ste keer van de glijbaan niet even op je telefoon te willen kijken. En misschien hoeft het ook niet zo strikt maar ik merk dat ik net iets te vaak op m’n telefoon staar. Bewustwording is in ieder geval al iets.

Natuurlijk moet ze ook leren wat geduld is en draait de wereld niet om haar, nee om mij natuurlijk –duhuh! En ja, ze moet ook leren zichzelf te vermaken maar dat gaat helemaal niet slecht. Dus de momenten dat we samen op pad zijn, wil ik écht aandacht aan haar besteden.

Samen winkelen
Van de week hebben we ons ondanks de jetlag naar buiten gesleept. We moesten tenslotte even kijken of het coole kasteel nog steeds in de speeltuin stond. Ze is nu een kleuter dus overtuigd dat ze nu echt veel meer durfde. Een verbeten koppie als we tegen de harde wind in fietsen. Helaas als we na een barre tocht bij de speeltuin aankomen én het kasteel spotten, zien we dat het hek dicht is.

Als ze iets heeft geleerd tijdens een half jaar op reis is dat het soms anders gaat dan we vooraf dachten. Dus vol goede tegenzin keert ze d’r fiets weer om. Plan B is de stad in met de fiets, mijn fiets in dit geval.

We eindigen zoals veel vrouwen als het tegenzit, shoe shopping. Ik kijk deze middag geen enkele keer op mijn telefoon en ik merk dat ik een goedgehumeurde kleuter had. Ze wilde rustig nog een winkel doen, en nog 1 en nog 1. Gelukkig maar want onze smaak qua schoeisel, liep nogal uiteen. En toen we samen een croissantje zaten te eten zei ze: “Gezellig he mama”.

Reality check
Van de week zaten we binnen, buiten was het druilerig herfst-weer. Zij was de bal naar mij aan het rollen, ik rolde de bal zonder op te kijken terug. Gelukkig is haar balvaardigheid nog niet zo ontwikkeld dat ik het niet met 1 hand af kan. En voila, daar zat de valkuil want in m’n andere hand had ik mijn telefoon. Ik kan me nu al niet meer herinneren wat ik aan het doen was. Maar wat ik me heel goed herinner waren de voetstapjes die dichterbij kwamen. Het gezichtje wat zich bijna tegen de mijne aanduwde. “Mama, wil je alsjeblieft je telefoon weg doen?”. Tuurlijk wil ik dat. En ik vind het goed dat ze het zegt want kennelijk ben ik me er toch niet altijd bewust van. Ze eist dan de volledige aandacht op en dat is helemaal goed!

Mijn route…
– telefoon lekker in m’n jaszak houden en me meer verdiepen in haar wereld als we buiten zijn
– een horloge kopen, écht geen excuses meer om op m’n telefoon te kijken
– geen tweede agenda meer als het op aandacht aankomt
- meer lezen, ga naar Drukke Bende en lees over mijn burnout verschijnselen en m'n reis naar een relaxt en kleurrijk leven