9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren en iets met de lat te hoog leggen...

Ik ben van mezelf al een emotioneel wrak, maar dat dit nog erger kon worden tijdens en na de zwangerschap had ik niet verwacht. Er zijn momenten dat ik er totaal geen last van heb maar ook momenten dat ik om het minst of geringste moet huilen. Ik kan huilen om simpele verhalen die iemand vertelt over een onbekende, tijdens het kijken van 'say yes to the dress' of door het lezen van een mooi verhaal dat iemand deelt op social media. Mijn inlevingsvermogen is vergroot en ik voel met iedereen mee. Bekend of onbekend persoon...

Ik voel mij na de zwangerschap alweer helemaal mezelf, zelfs iets beter. Ik denk dat ik de hele wereld weer aan kan en leg de lat hoog. Ik ben iemand die hoge verwachtingen heeft van iets maar ook van mijzelf. Zo ook tijdens mijn eerste week werken waarin ik moeite had te accepteren dat niet alles zo snel en goed startte als ik wilde. Wanneer collega’s dan zeiden dat ik een productieve dag had kon ik dit niet accepteren en thuis bleef dit gevoel aanwezig. Ik heb vooral praktische dingen kunnen doen op mijn werk maar ik kreeg niet het gevoel dat ik ook daadwerkelijk mensen heb geholpen. En dat is wel mijn werk, gezinnen ondersteunen en begeleiden. Ik wilde tien stappen harder zetten dan ik kon maar ook dan het gezin loopt en ik wilde het liefst mijn volledige to do list in één keer afwerken. Vanaf het moment dat ik werk ben ik dan ook erg moe want naast het werk heb ik ook mijn privé afspraken zoals bezoek, feestjes en sporten. Ook al geven deze activiteiten mij energie, het kost mij ook energie. Ik vraag veel van mijzelf: overal aanwezig zijn, druk zijn, druk doen en vooral veel nadenken.

Ik heb al jaren een probleem met slapen waarbij ik elke nacht flink droom en zwaar en diep slaap. Elke morgen kan ik Tim vertellen wat ik heb gedroomd en ga ik na mijn slaap nog verder met fantaseren of nadenken over een vervolg. Mijn gedachten stoppen geen enkel moment en vliegen de hele dag alle kanten. Veel mensen zien mij ook als 'lekker nuchter en direct', maar onbewust heb ik het gevoel dat ik mij overal voor moet verantwoorden. Bijvoorbeeld wanneer ik iets heb gedaan in huis, dan moet ik dit even op de app zetten voor Tim. Dit omdat het vaak kleine dingen zijn die niet opvallen en ik hem niet het gevoel wil geven dat ik, op mijn vrije dag, niets heb gedaan. Zo ook op het werk door met collega vriendinnen erover te hebben welke acties ik allemaal heb ondernomen en hoeveel ik van mijn to do list heb af kunnen strepen. Niets doen, is iets wat niet bij mij past. Op een vrije dag ga ik het liefst alsnog op pad en maak ik afspraken... Daarnaast blijf ik op mijn vrije dagen ook bezig met het werk. Ik geef mijzelf niet de volledige rust om een hele dag niets te doen. Soms lukt dit wel en dan voel ik mij uiteindelijk nog ellendiger dan ik wakker werd wat gebaart gaat met hoofdpijn en een zwaar gevoel. Dit geeft mij dus weer redenen om het de volgende keer niet weer zo te doen. Ik plan weer afspraken en zorg dat ik een aantal doelen heb op een vrije dag. Maar mijn lichaam denkt daar anders over. Mijn lichaam geeft aan dat ik rust moet nemen, een pas op de plaats en ik ook mag genieten van een avond niets.

Het fijne aan een man als Tim is dat hij ook deze behoefte heeft. Hij werkt 50uur in de week en geeft soms echt aan dat hij behoefte heeft aan zijn bank hang momenten. Mijn hoofd loopt dan direct al over met taken in huis die nog moeten gebeuren, maar al weken stil liggen. Ik moet dan toegeven aan zijn behoefte, aan rust, wat goed is. Want dit zijn ook de momenten waarin we van elkaar en Norah genieten, samen lachen en samen praten. Zeer waardevolle momenten dus. De vraag is alleen waarom ik mijzelf deze momenten niet zoveel gun ondanks dat ik daar wel van geniet?!

Na de geboorte van Norah word ik wel steeds meer stilgezet. Ik moet bijvoorbeeld de tijd nemen om haar de fles te geven en dit geeft mij ook weer een genietmoment dat eindigt in lekker knuffelen, zingen en spelen met haar. Een moment dus waarvan ik erg kan genieten. Maar ook zijn mijn gedachten na de geboorte overuren gaan draaien met vragen als ‘wat gaat de toekomst ons brengen?’ ‘Hoe gaat Norah zich ontwikkelen?’ ‘Wat vindt ik daarvan?’ ‘Kan Norah de ‘normale’ weg bewandelen als elk ander kind de komende jaren?’ ‘Groeit ze hard genoeg?’ ‘Welke zorgen gaan er komen omdat wij nu zo kunnen genieten?’ en ga zo maar door... Het perfecte plaatje, dat zal ik nooit zijn.. maar is dit erg? Ook hierin leg ik de lat voor mijzelf weer veel te hoog. Norah ontwikkelt zich zo goed, ze groeit, drinkt goed en kijkt nu al het eten uit onze handen. Ze is zo’n vrolijk meisje dat ons de hele dag aan het lachen maakt. Dit is iets waar ik nog meer van wil genieten en de zorgen komen later.. Tim helpt mij erg goed om met beide benen op de grond te blijven staan, nuchter te blijven en niet te ver vooruit te lopen op de toekomst. Wat een fijne man heb ik toch!