8 jaar geleden
9 Maanden voorgelogen.
In de derde maand van haar zwangerschap vertelde zij het. Ik was zo ontzettend blij: mijn beste vriendinnetje was zwanger!
16 weken zwanger
Ze had alleen geen vaste vriend, dus ze zou een alleenstaande moeder worden. Dit vond zij zelf geen probleem. En ik ken haar: prachtige, sterke en zorgzame vrouw die fantastisch voor het kind zou zorgen. De vader? Die wilde niks met het kind te maken hebben en daar had Lieke (vriendin) helemaal geen problemen mee.
Samen zijn wij daarna direct al gaan winkelen. Ze moest zwangerschapskleding hebben en natuurlijk al een beetje babykleertjes shoppen. We genoten en hebben wel 10 keer de slappe lach gekregen. Ik steun haar. Altijd. Op WhatsApp kreeg ik vele foto’s door van haar buikje onder haar shirt: “Kijk dan, Tess! Ik groei een watermeloen hieronder of zo hihi”.
20 weken zwanger
Daar was hij dan: de 20 weken echo. Lieke had op donderdag een afspraak staan. Ik stond erop dat ik mee wilde gaan, maar Lieke wilde alleen: “Ik moet hem/haar alleen opvoeden, ik wil dit even voor mijzelf houden.” Dat snapte ik volkomen en ik liet haar haar gang gaan. Donderdag middag kreeg ik het verlossende berichtje: “HET IS EEN MEISJE!!!” Ik sprong van mijn bureaustoel af en deed een vreugde dansje. Mijn dochtertje krijgt een vriendinnetje!!
30 weken zwanger
Lieke was door het dolle heen en genoot elke minuut. Wel was ze heel afstandelijk als het om haar lichaam ging. Ze was bang dat als ze te intensief iets zou doen, dat ze dan de baby in gevaar bracht. Ik probeerde haar alsmaar duidelijk te maken dat het allemaal best mee valt. Ze mag best een dagje winkelen, zolang jij er zelf maar energie voor hebt. Het liefst wilde ze ook niet dat iemand haar buik aanraakte: dat vond ze eng. Ik gaf samen met een andere vrienden een extravagante babyshower voor Lieke. Ze vond het fantastisch! Iedereen had mooie cadeau’s meegenomen en ze was enorm emotioneel door alle lieve mensen (en de hormonen).
38 weken zwanger
Elke dag whatsappte ik Lieke: “IS ZE ER AL?” waarop Lieke altijd een “Nee, hoop wel snel!” antwoordde. Ik stond te trappelen. Samen met mijn man had ik een rompertje laten maken met de tekst: Tante Tess is the Best! Uncle Tommie is not stommie! (mijn man heet tom!). Zo blij als ik nu was, zo boos en verdrietig was ik twee weken later.
40 weken zwanger
Ik had al een week niets meer van Lieke gehoord. Berichtjes leest ze niet, telefoon neemt ze niet op. Ze is niet thuis. Waar ze was? Niemand wist het. Ik had een vreemd onderbuikgevoel en ik wist dat er iets niet klopte. Ik was zo bang. Bang dat er iets fout was gegaan. Samen met Tom wilde ik naar de politie toe gaan. Wij gingen slapen en we besloten: morgen gaan we naar de politie. De hele nacht heb ik niet kunnen slapen. De angst bleef maar woekeren. Tot mijn telefoon ineens afging. Het was Lieke: “Ik moet je spreken. Kom naar mn huis.”
41 weken en niet zwanger
Wat ik hier te horen kreeg, was vreselijk. Hoe kon ze? Wat ging er in haar hoofd rond? Waarom tegen mij?! Ze heeft gewoon gelogen dat ze zwanger was! Ik keek haar aan en zag dat het helemaal niet goed ging met haar. Haar ogen waren wazig. Alles viel uiteindelijk op zijn plek. Niemand had ooit haar buik gevoeld, niemand mocht mee naar de dokter. Niemand heeft OOIT bewijs gezien dat zij zwanger was. Maar waarom? Zelf kon ze daar geen antwoord op geven. Het enige wat ze uit kon kramen was: “Ik wilde mij gewoon even gelukkig voelen. Even het idee alsof ik niet alleen was.”
46 weken en met mentale hulp
Lieke zit nu in een speciale inrichting. Het rompertje hangt boven haar bed. Dit hebben wij expres gedaan. Zij weet ook dat zij ons pijn heeft gedaan. Wat blijkt? Ze kampt al jaren met een mentale stoornis. Ik ben niet boos. Ik ben niet teleurgesteld. Ze kon er niks aan doen.. Wel twijfel ik, of ik er goed aan heb gedaan om niet boos te worden. Misschien denkt ze nu wel dat dit normaal is?
Wat zouden jullie doen? Heb ik goed gehandeld?...
Anoniem
Ik snap dat rompertje boven haar bed niet helemaal. Is dat om haar eraan te helpen herinneren dat ze ziek is en haar te confronteren met het gemis dat haar al zoveel pijn deed? Wat wreed zou dat zijn. Dit zou je ook niet doen met iemand met een fysieke aandoening ( pluk haar na de chemo of zo ophangen ). Sorry voor de mensen die ik hiermee kwets. Ik hoop gewoon enorm dat ik dat rompertje verkeerd begrijp.
Anoniem
Mijn vrouw heeft mij tot de laatste dag voorgelogen dat zij zwanger was van onze dochter. Tijdens de zwangerschap wou zij niet dat ik mee ging naar controles. In die tijd liet zij mij echo's zien. Ik ging ervan uit dat zij echt zwanger was, alles werd geregeld voor de komst van onze dochtertje. De tijd naderde dat zij moest bevallen. Op een middag belde zij mij op en zij ik heb me slijmprop verloren en de vroedvrouw gebeld die eraan komt. Ik hoefde mij niet druk te maken (ik was aan het werk). Later kreeg ik te horen dat de vroedvrouw langsgeweest was en als de weeën om de 15 minuten kwamen wij richting het zkh moesten gaan. Ik zei ik kom gelijk naar huis. Onderweg naar huis heb ik mijn vrouw meerdere malen geprobeerd te bellen maar ik kreeg geen gehoor, haar mobiel stond uit. Eenmaal thuis aangekomen was ze er niet, toen begonnen bij mij de zenuwen op te komen. Ik heb haar ouders gebeld om te vragen of zij misschien daar was, daar was zei niet. Daarna ik heb verschillende ziekenhuizen en verloskundige gebeld, nergens was zij bekend met een zwangerschap. Je wilt niet weten hoe ik me voelde, ik kon het niet geloven. Ik ben toen maar zelf naar het zkh gereden om zelf te kijken of ze daar niet was opgenomen. Op de afdeling verloskundige werd ik opgevangen door de hoofdverpleegkundige, zij vertelde mij dat mijn vrouw hier nooit geweest is en dat ik maar het beste aangifte van vermissing kon doen bij de politie. Net op dat moment belde mij vrouw op dat ze thuis is en boodschappen was gaan doen. Ik ben toen naar huis gegaan en haar opgehaald, samen zijn we naar haar ouders gereden. Omdat ik van alle kanten al te horen gekregen dat zij niet zwanger was, hebben we haar toen gevraagd wie is jou verloskundige? Ze gaan aan mevrouw..... Wij hebben haar toen geconfronteerd met datwij al weten dat zij niet zwanger is en de waarheid willen horen. Toen zij ze dat ze al in de 3de maand een miskraam had gehad en bang was en daarom het heeft verzwegen. Toen ik dat hoorde leek het of de grond onder mijn voeten verdwenen. Later vertelde ze weer dat ze in de 6de maand een miskraam had gehad en dat zij het kindje begraven had in hrt bos. Ik kon het niet geloven en kon alleen maar huilen. Ik ben toen met haar meteen naar het ziekenhuis gereden om een echo te laten maken, want ik kon het nog steeds niet geloven dat ze niet zwanger was( dit had ik al besproken met de hoofdverpleegkundige). Op de echo was niets te zien van een zwangerschap of dat het er geweest was. Mijn leven was kapot. Ik had 9 maanden gewacht op een kind en opeens was er niets meer.
M.utberg
Jaa dat dacht ik ook! Maar qua tips kan ik je niet geven hoor. Als ik in z'n situatie had gezeten had ik haar wel gesteund en niet boos geworden zijn. Het feit dat ze is opgenomen zegt al genoeg ;)
Jenjens
Je mag best boos zijn. Dat is gewoon jou gevoel. Mentale stoornis of niet, jij bent gekwetst. Maar boos worden moet je niet doen om iemand iets te leren of zo. Dat werkt helemaal niet zo. Ik lees uit je verhaal dat ze zich erg eenzaam heeft gevoeld en dit was haar - bizarre - manier om ermee om te gaan. Wat haar juist kan helpen is een vriendin die wel eerlijk is over haar eigen gevoelens, maar wel kan vergeven en juist haar die onvoorwaardelijke liefde kan tonen die ze blijkbaar gemist heeft ergens in haar leven. Dat ze er ook bij hoort, zonder vriend en kinderen. Dat ze er mag zijn zoals ze is. En dat je verdorie wel heel erg veel om haar geeft. Verder luisteren naar wat de dokters over haar aandoening zeggen, dat maakt vaak nogal uit voor wat helpt en wat niet helpt. Ze weet zelf ook wel dat dit niet normaal is - ook met een mentale aandoening weet je vaak gewoon dat het niet klopt -maar ze kon blijkbaar niks anders. Dat kan ze dan nu gaan leren.