#8 Fred beheerst mijn leven.

Een tijd geleden, zag ik Fred. In zijn auto. Ik schrok mij dood.Fred zag mij ook, maar reed door, dat is maar goed ook.

Ik liep daar, dochter aan mijn hand (dochter is 8), en we waren wat aan het praten, en daar was hij,zijn haren, de manier van rijden, het had iets bekends van een afstand. De auto herkende ik niet meteen.Tot hij dichterbij kwam, en ik recht in de ogen van Fred keek. Ik slikte, ademde zwaar, hield het handje van mijn dochter iets te hard vast en hij keek mij aan.. En reed door. Een week of 2 geleden. Ik fietsten naar de winkel, ik mag niet fietsen maar er moeten wel boodschappen komen, en daar stond dezelfde auto, die ik toen zag rijden geparkeerd, verderop. In de straat....Ik had geen kenteken, het kan toeval zijn toch? Er heten meer hondjes fikkie, dus er zullen meer autos rijden van deze Come On, maak je niet druk fiets door!Ik reed er voorbij, achter een oudere mevrouw, en ik kijk rechts, in mijn ooghoek en zie het, hij is het.Ik probeer harder te trappen, rijd de mevrouw bijna aan, mompel excuses en vlucht de winkel in. Ik adem zwaar, word duizelig, en krijg een epilepsie aanval midden in de winkel. DIT WIL IK NIET!

Een week geleden.Ik woon in een flat, en ik loop naar beneden, mijn fiets staat daar..... en ik kijk zoals altijd door de glazen deuren heen en daar staat die auto, MET FRED er in... en ik raak in paniek, struikel over mijn eigen voeten en ren de trap op. De pijn in mijn been, het feit dat ik niet mag rennen en overbelasten ben ik vergeten. Ik ben nog nooit zo snel binnen in huis geweest. 

Fred beheerst mijn leven opnieuw, alweer.... en ik ga er langzaam aan kapot aan.