72-- tranen van blijdschap

Na 4 uur mag ik eindelijk naar boven, dit is het moment dat ik dan eindelijk mijn zoontje ga leren kennen.

Hij is 100 keer kleiner als dat ik me had voorgesteld. Hij is 1000 keer mooier als dat ik had verwacht. Hij is zo zoet. In 1 woord, perfect. Wauw wat is hij prachtig. En hij is van mij. Sorry, van ons natuurlijk, hij word op mijn borst gelegd en de zuster komt zo bij me om hem aan te leggen. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe bijzonder ik dit vind.

Mijn schoonouders en broer komen ook binnen. Tranen van blijdschap stromen er over de wangen van mijn moeder en schoonmoeder. Jesse staat nog steeds stil in de hoek. De angst dat hij me kon verliezen is hij nog niet kwijt. Deze dag heeft flink wat indruk bij hem achter gelaten. Uit het niets pakt hij mijn hand; "mogen we jullie voorstellen? Dit kleine wonder heet Davy". Mijn schoonvader lacht trots! Ik wist het!

De zuster komt binnen en raad de mensen aan om ons nu rust te gunnen. Het was een zware en hectische dag. Davy moet nog aangelegd worden en Jesse en ik zijn kapot. Iedereen volg gehoorzaam het advies van de zuster op en verlaat onze kamer. Jesse blijft nog even bij me om bij de eerste voeding te zijn. Davy word aan de borst gelegd. Maar er gebeurt weinig. Hij pakt mijn borst niet. "Geen zorgen hoor mevrouw, het kan geen kwaad als het nu nog niet lukt. We proberen het morgen gewoon opnieuw. Rust nu maar lekker uit."

Davy mag in een doorzichtig wiegje naast mijn bed slapen en even later gaat Jesse ook naar huis. Ik kijk mijn ogen uit naar dit prachtige wondertje.

Jesse heeft mij op facebook getagd in een bericht dat Davy er eindelijk is. De felicitaties stromen binnen en ik besluit mijn telefoon er ook maar even bij te pakken. Even later zie ik een bericht van Jesse voorbij komen ; "het heeft nog nooit zo leeg gevoeld om thuis te komen. Zonder mijn moppie en ons wonder om me heen. Herstel maar snel, want ik wil niets liever dan samen gaan genieten van dit prachtige avondtuur!"

De afgelopen nacht heb ik weinig geslapen. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar mijn prachtige lieve zoete zoon. Ik kon niet stoppen met naar hem te kijken. Ik heb wel 100 foto's van hem gemaakt.

Davy heeft vanacht amper geluid gemaakt. Hij ligt heerlijk zoet in zijn wiegje. De zuster komt om me te verschonen. Ik krijg zo een aantal prikken, een prik in mijn benen tegen trombose en 1 (vergeef me dat ik de naam niet meer weet, maar davy heeft a positief qua bloedgroep en ik o negatief. Daar moet ik een prik voor krijgen omdat mijn lichaam anders een volgende zwangerschap kan afstoten.)

Jesse is ook alweer vroeg uit de veren. We hebben vandaag een hoop dingen te doen. Jesse moet Davy aangeven bij de gemeente en de geboortekaartjes moeten worden besteld en verzonden. Er komt een hoop visite en davy zal vandaag weer aan de borst moeten proberen. 

Vanuit de andere kant van de kamer hoor ik Jesse; "Zal ik regelen dat je tv kunt kijken mop?" Tv kijken? Waar heb ik dat voor nodig? "Nouja, misschien dat je je verveelt hier? Je moet nog wel even blijven.." sorry, even blijven? Het is vandaag donderdag. Morgen ga ik naar huis. Ik wil thuis genieten van mijn gezin. Jesse kijkt een beetje verbaasd. Ik gok niet dat jij morgen al naar huis mag mop. Zondag denk ik, zaterdag op zijn vroegst. Een beetje beledigd kijk ik voor me uit. Mm.. nou en toch hoef ik geen tv, ik kijk mijn ogen uit naar davy. En slaap zelf ook nog veel..