71-- de bevalling deel 2

De gyneacoloog aan mijn bed kijkt mij met een scheef gezicht aan, "sorry mevrouw Willemse, maar wat denkt u wel niet. Dat een keizersnede een pretje is?! Dat hij eruit word gehaald en het dan klaar is? Dan begint het allemaal pas." Mijn ogen spuwen vuur. Gelukkig heeft Jesse aan 1 blik genoeg. (Na het zien van de gelukkige huisvrouw vertelde ik hem dat ik dat echt niet wil! Dat hij voor die tijd moet ingrijpen. ) Jesse is net zo woest als ik, ze praat tegen me alsof ik een klein kind ben. Maar Jesse bewaard zijn kalmte. U heeft haar toch gehoord? Die baby moet eruit en wel nu!

Korte tijd later heeft Jesse toch maar even mijn moeder van de gang gehaald, Jesse voelt zich ziek en wilt liever niet bij de bevalling zijn. "Prima, maar dat besluit je dan wel nu. Dan gaat mamma mee.. ik ga echt niet alleen." Mijn moeder houd liefdevol mijn hand vast. "Stiekem mam... ben ik zo blij dat je er bent. We hebben je nodig."

De verloskundige die mee gaat naar de operatie kamer hoort dit. Ze beveelt Jesse een broodje te eten en met me mee te gaan. Zelf zal ze foto's maken ter herinnering voor later. Gerustgesteld rijd ik met jesse aan mijn hand richting de operatiekamer. Ik krijg weer een ruggenprik. Ik begin te roepen dat ik een wee krijg dus dat ze even moeten wachten. Maar voor ik mijn zin af heb kunnen maken word mijn lijf al slap. Ze bereiden me voor op de keizersnede maar eigenlijk gaat alles in een waas aan me voorbij. Ik voel dat ik benauwd begin te worden en dat mijn ogen weg draaien. Ik probeer wakker te blijven. Dan zie ik opeens mijn kindje boven het doek uit. "Waarom maakt hij geen geluid?!" Hij krijgt een tikje voor zijn billen en begint heel even te brullen. Ze willen hem bij mij neerleggen maar dat gaat niet. Mijn armen zijn verdoofd en mijn mond ook. Ik heb steeds meer moeite met slikken en ademen. Even gaat er door mijn hoofd dat ik misschien wel dood ga. De dokters beginnen te rennen en vliegen. Jesse word ondertussen verzocht zijn shirt uit te trekken omdat dat baby te koud is en word gemaand terug te gaan naar de afdeling. Niet wetende wat er met mij gebeurde op dat moment. Ik krijg medicijnen toegediend en word deels overeind gezet. Ik tril van de kou en krijg warme lucht dekens over me heen. Tranen lopen over mijn wangen. Ik wil hier niet zijn.. ik wil naar mijn kindje toe. De uren kruipen voorbij. Ik word er lichtelijk kwaad om. Ik voel me prima. Ik wil naar mijn zoon. In mijn hoofd hoor ik het wel, maar het komt mijn mond niet uit.