7 maanden...

7 maanden oud ben je inmiddels kleine boef. Ik heb de eerste 7 maanden van jouw leven gemist, tenminste zo voelt het. De blauwe wolk was er niet na je geboorte. Enkel een hele donkergrijze wolk en een hele hoop mist in mama haar hoofd. 

Mijn probleem

De eerste paar maanden heb ik vrij weinig voor je gevoeld. Elke nacht had ik nachtmerries over de bevalling. Elke keer weer kreeg ik paniek als ik eraan terugdacht. Ik mocht er van mijzelf niet te veel bij stilstaan. Medisch gezien was het een top bevalling. 4850 gram, zonder hulp op de wereld gezet. Maar, ik kan me alleen angst en paniek herinneren. 

Kleine boef, wat had ik graag een andere start gehad. De foto van vlak na de bevalling bekijk ik liever niet, dit is te pijnlijk. Kleine boef, ik heb maanden op de automatische piloot voor je gezorgd. Begrijp me niet verkeerd, ik zou je nooit iets aandoen en ik wil alleen het allerbeste voor je, maar de echte liefde was er niet . Je bent de makkelijkste en vrolijkste baby die ik ken en ik vraag me echt af waar ik jou aan verdiend heb... 

Toch maar hulp zoeken

Inmiddels begint de mist een beetje weg te trekken. Ik begin steeds meer van je te houden en ook papa zegt dat er dagen zijn dat ik weer een beetje op mijn 'oude zelf' lijk. Maar ik heb wel even iets meer hulp nodig dan de gesprekken met papa, die me zo lief probeert te helpen en me kalmeert als in in de stress schiet, of troost als ik verdrietig ben om weer helemaal mezelf te worden. 

De POH GGZ durfde de gesprekken met mama niet aan. Hij is bang voor een postnatale depressie en heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Hier schrok ik beetje van. Het jaar voordat ik zwanger raakte van jou was geen makkelijk jaar. Ik begon in 2018 met een zware burn-out. Jij was mijn lichtpuntje aan het eind van 2018. Stiekem ben ik altijd bang geweest voor een terugval, een depressie of iets in die richting. De burn-out heeft mama plat op haar rug gegooid, voor de bevalling stond ik weer wankelend, maar dit bleek niet genoeg. 

Vandaag heb ik een intake gesprek gehad bij de psycholoog. Ik wil een goede mama zijn voor jou, een lieve vriendin voor papa en mijzelf weer terugvinden. Ik heb alles op tafel gegooid tijdens het gesprek: de nachtmerries, de paniekaanvallen, dat ik af en toe denk dat jullie beter af zijn zonder mij, dat ik 90% van de tijd verdietig ben, dat ik nooit over het misbruik van vroeger gesproken heb in het ziekenhuis en dat ik daar nu spijt van heb, omdat ze er nu geen rekening mee konden houden. Alles boefje, omdat ik beter wil worden voor jou. 

"Hoogstwaarschijnlijk toch een trauma door je bevalling en een postnatale depressie. Gaan we aan werken, komt helemaal goed." 

7 maanden, zolang heb ik nodig gehad om in te zien dat het best oké is om hulp te vragen. 7 maanden lang vond ik dat ik mijzelf aanstelde. Andere vrouwen hebben een veel heftigere bevalling en die hoor je niet klagen. 7 maanden lang zat ik in een neerwaartse spiraal. Maar vandaag, na de woorden van de psycholoog, de erkenning dat er echt iets is en het feit dat ze toch even aanstipte dat ik begin te stralen als ik het over jou heb, lieten mij voor het eerst weer omhoog kijken, de neerwaartse spiraal uit. Het gevoel zit er boefje, ik hou van je. Mijn kleine boef. We gaan dit samen fixen. 

Toch maar de tip van de psycholoog opgevolgd en van mij afgeschreven wat mij vanavond bezighield. Werkt best goed, er zit nog veel meer. Misschien dat ik er later nog wel een blog over schrijf.