69-- als het niet gaat zoals gepland

De vakantie ligt alweer een paar weken achter ons en mijn werk valt me steeds zwaarder. We maken lange dagen van 10/11 uur en daarnaast zit ik 3 uur in het ov. Wanneer ik 's avonds thuis kom kan ik geen boe of bah meer zeggen. Het is tijd om even een bezoekje bij de dokter te brengen. Want de pijn in mijn heupen en benen lijkt met de dag heftiger te worden.

Na een doktersbezoek komt de mededeling dat ik bekkeninstabiliteit heb en daar fysio voor nodig heb. Daarnaast zal ik halve dagen moeten gaan werken om dit nog uit te houden. Zo gezegd zo gedaan zou je zeggen. Maar na een lang telefoongesprek met mijn baas blijkt hij geen arbo te hebben en is er dus niemand die samen met mij naar het aantal uur kan kijken dat ik zou moeten en kunnen werken. Waarom kan het nou niet "gewoon" gaan. Waarom komt er toch zoveel bij kijken. Ik loop terug naar de dokter om te vragen of zei op papier kunnen zetten dat ik geen hele dagen meer kan werken. Ik word na enkele seconde binnen geroepen, "mevrouw Willemse, het is heel vervelend voor u. Maar ik ben geen arboarts. Ik kan niet u werk inschatten en mag niet vanuit u informatie vertellen dat u niet of minder moet gaan werken. Daar ben ik simpelweg niet toe bevoegd. Het spijt me." Sorry dokter, maar ben ik nu gek of verteld u me zelf vanmorgen dat dat het advies is? Mijn baas heeft zijn zaken niet geregeld zoals dat zou moeten en daar ben ik de dupe van. Dat lijkt me niet de normale gang van zaken. Maar prima ik los het zelf wel op. Ik zou het op prijs stellen als u in ieder geval u bevindingen op papier zet. De rest regel ik wel. Het vuur spuwt uit mijn ogen en na een keer te slikken typt de dokter het een en ander op papier en print dit voor me uit.

Als ik weg loop bel ik Jesse, "even ter info. We gaan een andere dokter zoeken.. wat een bokkenlul die man." Kort vat ik het verhaal van vandaag samen, Jesse is stil aan de andere kant. Nik, misschien reageer je iets wat overdreven nu? "Iets wat overdreven?! Wat is dat nou voor onzin, ik heb ergens last van en mijn baas en dokter werken allebei niet mee. Maar ik reageer overdreven? Anders ga je me zo ook nog even vertellen dat het de hormonen zijn?! Dat ik weer dat hormoonmonster ben. En sowieso niet redelijk ben sinds ik zwanger ben. Weet je, zoek jij het ook even lekker uit." Jesse is even stil aan de andere kant. Nik, doe nou even normaal. Ik hoop inderdaad dat dit je hormonen zijn. Ik ga wel even voor je googelen hoe we dit op kunnen lossen. Ik bel je zo, rustig aan.

Een paar minuten later belt Jesse me al terug. Tranen met tuiten huil ik en ik ben totaal niet te verstaan.. "Nik?! Wat is er?" Ik weet het niet... ik doe zo lelijk tegen jou. Daar word ik zo verdrietig van. Jesse schiet in de lach aan de andere kant. Lieve Nikki, wat ben je toch een ontzettende muts. Maar ik hou wel van je hoor. Jesse legt me kort uit wat hij heeft gevonden. Het is belangrijk dat ik een verklaring van de fysiotherapeut en verloskundige ook krijg. Deze bij mijn baas in lever en dan heeft hij geen keus en moet hij me halve dagen laten werken.

Een aantal dagen later is alles geregeld. Ik werk halve dagen, tenminste.. van half 12 tot half 7. Iedere avond dat ik uit mijn werk kom waggel ik als een pinquin. Mijn benen doen zeer bij iedere stap die ik maak. Ook jesse valt dit op.

"Nik, ik weet dat je zolang mogelijk door wilt werken. Maar wat je doet is niet goed hoor. Je moet met je baas gaan praten en eerder stoppen. Dit is niet meet vol te houden. Je kan 's avonds amper lopen." Ik weet dat Jesse gelijk heeft, ik weet dondersgoed dat het niet goed is wat ik doe. Maar ik durf mijn baas niet te bellen dat het niet meer gaat. Na mijn verlof moet ik voor een vast contract. Nu met dit wonder erbij kunnen we het niet gebruiken dat ik zonder werk kom te zitten.

De volgende dag zitten we te eten bij mijn moeder. Als ik naar de wc ga verlies ik bloed. De stres schiet in mijn lijf. Jesse, mamma... nee ik kan toch niet nu nog mijn kindje gaan verliezen? Ik ben 28 weken zwanger. Overstuur bel ik de verloskundige op. Ik mag meteen naar het ziekenhuis komen.

De stres verlaat mijn lijf niet en de tranen blijven stromen. De verloskundige kijkt eerst de baby na via een echo. Gelukkig.. alles is oke. Ik word aan een ctg gelegd om me verder na te kijken. En ik moet een nachtje blijven ter observatie.

Oke, de knop is om. Ik bel meteen mijn baas dat ik niet meer kom.