7 jaar geleden
41-- niks meer te verliezen
Mijn eigen huis.. tenminste, nu natuurlijk niet meer. Wat voelt dat raar.
Rusteloos ben ik na het bericht van Dennis. En vooral heel erg in de war.
Hij kent me inderdaad goed. Ik voel me rot en heb behoefte om met hem te praten. Dit is een stukje emotie wat ik bij niemand anders kwijt kan. Niemand begrijpt hoe intens deze periode voor me is geweest. Tenminste, bijna niemand. Dennis wel. Deels dan tenminste. Want voor een man blijft het een andere ervaring als voor een vrouw.
Een uur later sta ik op mijn 'eigen' stoep. Ik moet aanbellen natuurlijk. En dat voelt ergens al vreemd.
Dennis doet snel open en we lopen naar binnen.
"Wat zie je er goed uit Nik, wauw! Niet nog meer afvallen hoor. Je bent perfect zo!!"
Ik geef geen antwoord. Het is vreemd om in 'mijn' eigen huis te zijn. Op wat rommel na ziet alles er precies uit zoals ik het achter heb gelaten. Zelf de spullen staan nog hetzelfde.
Dan word ik abrupt kwispelend uit mijn droom geholpen. Mijn, nouja zijn lieve flow komt me enthousiast begroeten. Dat lieve kleine beestje. Wat ben ik blij om haar te zien. Ik mis dat lieve hondenkind. Maar 1 hondje kan (gelukkig!) mee naar mijn werk. Bij 2 keuren ze dat echt nooit goed. Ik kan haar dus niet bieden wat ze nodig heeft.
Ik ga op de bank zitten en krijg een kop thee. Dennis gaat tegen over mij zitten. En de eerste paar minuten kijkt hij alleen maar.. ik ben nu toch wel benieuwd wat hij wil zeggen...