#4 Lifestyle blog, deel 4

"Hoe moest ik het nu aanpakken met mijn werk? 

Waar gingen we nu naar toe?
Zou de relatie stand houden door dit alles?

Mijn leven stond op de kop en ik was op van verdriet..."

Ik had besloten om zo lang bij mijn ouders te verblijven, om even tot rust te komen. Mijn vriend was er iedere dag en sliep ook bij me. Kortom, hij woonde eigenlijk zowat bij mij en mijn ouders in. Dit heeft enkele maanden geduurd en ik merkte dat onze relatie toch een klap te voorduren had gehad. Hij nam op een gegeven moment meer afstand en kwam niet meer veel langs. Ik nam aan dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had, het was allemaal niet niets geweest, ook zeker voor hem niet.

Ik werd op een ochtend wakker en voelde me ontzettend beroerd, ik ben naar de huisarts gegaan en wat bleek??
Ik was opnieuw zwanger, terwijl ik nog steeds aan de pil zat!! Jeetje, wat moest ik hier nu mee?! Emoties gierde door mijn lijf, bang, maar vooral vreugde. Een lichtpuntje om naar uit te kijken! Iets heel positiefs na alle narigheid! 
Ik heb mijn vriend gebeld en met hem afgesproken waarbij ik hem vertelde dat hij vader zou worden..
Hij schrok net zo als ik dat deed, maar was wel heel blij. We waren immers al een tijd samen en ook al hadden we dit nog niet als bewuste keuze genomen, blijkbaar werd dit ons gegund!
Mijn ouders reageerde geschokt, maar waren wel blij voor ons.

Zijn ouders waren bezig om te gescheiden, op een vervelende manier, echter was dit geen vriendschappelijke scheiding geweest, laat ik het daar op houden. Zijn moeder was ook erg blij met het nieuws, evenals zijn zus en broertje. 

Zijn vader had een nieuwe vriendin [De moeder van mijn vriend zijn ex, daar had hij al eerder een affaire mee gehad, dus mijn vriend zn ex-schoonmoeder... ] en die waren verre van blij. Ik zou zijn leven nu verpesten, hij had nog zoveel dromen en dat werd hem nu afgenomen. Ik heb een gesprek met hen gehad, mijn vriend, zijn vader en die vriendin, waarbij die vriendin constant het woord had en vond dat ik maar een abortus moest laten plegen.
PARDON?!!! Wie ben jij om dat voor mij/ons te beslissen? Mijn vriend zei gewoon niets, liet haar gewoon uitrazen tegen mij.. Ondertussen gierde de hormonen door mijn lichaam en werd ik ongelofelijk boos en verdrietig. Ik heb het gesprek afgekapt en ben helemaal overstuur naar huis gegaan.
Ik probeerde de dagen erna contact te zoeken met mijn vriend, maar hij gaf niet thuis. Ik belde hem op een gegeven moment, waarbij ik de vader aan de lijn kreeg. "Hij wil je niet spreken." en hing weer op. Maar ik laat mij niet zomaar kennen, dus bel gewoon nog een keer. Kreeg ik die vriendin van de vader aan de lijn. Het moest niet gekker worden!
Ondertussen hoorde ik al via via dat hij met een ander meisje gezien was.
Wát een verdriet heb ik gehad en heb alles geprobeerd om met hem te praten, maar ik kwam er niet tussen.

Wat bleek? Die vader had aan mijn vriend verteld dat ik was vreemdgegaan. Hij had een verhaal opgehangen en dat geloofde mijn vriend. Het verhaal was makkelijk na te checken en dat heb ik bij meerdere mensen gedaan, wat bleek? Hoe verrassend.. Het was helemaal niet waar! Maar mijn vriend wou er niets van weten. Hij wist verdomme hoeveel pijn en verdriet ik heb gehad na de zedenzaak. Hoe ellendig ik mij gevoeld heb en dat ik niets meer durfde, hij woonde nota bene zowat bij mijn ouders is! Hoe kón hij nu denken dat mijn hoofd dáár naar zou staan?!! Die vader heeft een grote invloed op hem, maar alleen op hem. Zijn andere 2 kinderen zag hij al niet meer (dat wouden hun zelf niet, en het kleinkind mocht hij niet zien). 
Ik heb het laten bezinken en hem met rust gelaten. Ik kreeg veel te veel stress erdoor en moest aan ons kindje denken, want geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om abortus te laten plegen. Dan ging ik het maar alleen doen!

Op een middag waren mijn zusje en ik bij mijn oma (mijn oma is mijn steun en toeverlaat, het is de moeder van mijn vader) en er kwamen behoorlijk wat sirenes voorbij sjeezen, motorambulance, 2 ambulances, aantal politiewagens. We grapten samen nog; zó die hebben haast!
Even laten zagen we de ambulances weer terug rijden, niet wetend met wie daar in lag.. 

We zijn naar huis gegaan (mijn zusje woonde ook nog thuis) en ik zou koken. Mijn ouders waren werken en ik was thuis, minste wat ik kon doen. Dus ik begon aan het avondeten. Op een gegeven moment kreeg mijn zusje een appje.
"Jeetje wat erg voor je vader!!" Waarop mijn zusje zei van "huh, wat is er erg?"
"Ja hij heeft toch een ongeluk gehad?"
Nou mijn zusje en ik wisten van niets.. maar ondertussen kregen we beide allemaal appjes. Waarop ik toch argwaan kreeg en mijn moeder belde. "Zeg, hoe is het?" Mijn moeder was al in het ziekenhuis, 2 agenten waren op haar werk gekomen om te vertellen dat mijn vader een ongeluk had gehad, echter kreeg ze als advies mee van de spoedeisende hulp, om te wachten ons te berichten totdat zij zelf meer wist wat er aan de hand was.. Dus mijn moeder antwoordde iets van, "hoezo hoe is het?"
Dus ik zeg, "Ja, met pap?!!"         "Hoe weet je dat???" Ik heb haar uitgelegd dat we allemaal appjes kregen van mensen.
Ze voelde zich ernorm rot, maar vertelde dat ze daar hadden gezegd dat ze nog maar moest wachten met ons bellen.
We mochten meteen komen, dus zijn mijn zusje en ik beide in de auto gesprongen en naar het Radboud in Nijmegen gereden (Dat was maar 15 min rijden). Daar aangekomen moesten we naar de Intensive Care afdeling.
We hoorde dat hij van de steiger was gevallen van 5 meter hoogte (Mijn vader is 2 meter lang) en dat de ambulances etc voor hem waren, evenals een trauma helikopter wat natuurlijk veel aandacht trok. Daardoor wist het dorp en zo snel..
Ook bleek dat onze vader in de ambulance lag die we richting Nijmegen zagen gaan...

Ik schrok me rot toen ik mijn vader zag, overal slangen en apparatuur, en ik liep daar met mijn "dikke" buik..
Dit zag er helemaal niet goed uit.....

Traumaheli rukt uit voor bedrijfsongeval
https://www.youtube.com/watch?v=fZl9Bp9Xy28

[Wordt vervolgd]